Rozdział dwudziesty siódmy

*Perspektywa Niall’a*

Była siódma rano. Rachel i Zayn usnęli wtuleni siebie. Reszta chłopaków też spała, a Tiffany starała się nie zasnąć, ale oczy same jej się zamykały. Jedynie ja nie miałem ochoty spać. Jak mógłbym zasnąć w takiej sytuacji? Co jakiś czas podchodziłem do szyby i patrzyłem na śpiącą Amandę. W tym momencie usłyszałem kroki z końca korytarza. Ujrzałem nadchodzącą Susan.

- Dzień dobry. – przywitała się.

- Wcale nie jest dobry. – odparłem.

- Racja… - stwierdziła. – Tiffany, możesz wracać i zabierz ze sobą Rachel. Ja tu zostanę.

Podeszła do śpiącej pary i zaczęła ich budzić. Zayn obudził się pierwszy.

- Co się dzieje? – spytał.

- Tiffany zabiera Rachel do domu dziecka.

- Mogę też pojechać?

- Tak, oczywiście.

Chłopak wstał i delikatnie wziął wciąż śpiącą Rachel na ręce, po czym wyszedł razem z Tiffany.

- Wiem, że ci ciężko… - zaczęła Susan. – Ale policja będzie potrzebowała twoich zeznań. Przyjadą tu niedługo.

- Po co im moje zeznania?

- Są potrzebne. Stwierdzono… że Rose ma poważne problemy psychiczne. Była w tobie zakochana… Aż za bardzo.

- Co teraz z nią będzie?

- Najprawdopodobniej sąd uzna, że była niepoczytalna. Trafi pod opiekę psychiatry, być może nawet do zakładu psychiatrycznego. Potrzebne jej poważne leczenie.

W tym momencie Harry zerwał się z siedzenia i skierował do wyjścia. Najwidoczniej nie spał już od jakiejś chwili i usłyszał o czym rozmawialiśmy.

- Harry, zaczekaj! – próbowałem go zatrzymać, lecz bezskutecznie.

- Co się stało? – Louis się obudził.

- Harry uciekł. Usłyszał jak rozmawialiśmy o Rose…

- Pójdę za nim. – powiedział.

Zostaliśmy na korytarzu we trójkę – ja, Susan i śpiący Liam. Po jakimś czasie przyszła policja. Spisywali moje zeznania, podczas gdy Susan poszła porozmawiać z lekarzem. Przy pokoju Amandy został Liam. Obiecał mi, że będzie na nią zerkał.

- Dowiedziała się pani czegoś więcej? – spytałem, kiedy policjanci wreszcie poszli, a Susan wróciła.

- Niestety, nic nowego. Tylko to co już wiecie. Ale lekarz powiedział, że jeśli jej stan się nie pogorszy to po południu będziemy mogli do niej wejść.

- Przynajmniej tyle… - westchnąłem.

- Może jedź do domu…? – zaproponowała.

- Nie ma mowy. Nie zostawię jej.

- Zostanę tu. Nie będzie sama.

- Ale ja nie mogę… Nie mogę jej znowu stracić. Nie opuszczę jej. Nie teraz….

Chyba zauważyła, że nie odpuszczę.

- No to może chociaż się zdrzemnij? Nie spałeś całą noc.

- Nie mam na to ochoty.

Usiadłem krześle. Rozmyślałem o tym wszystkim. Po jakimś czasie wbrew mojej woli odpłynąłem.

***

- Niall, obudź się. – ktoś lekko mną potrząsnął. Otworzyłem oczy i ujrzałem Susan. – Możesz wejść do Amandy.

- Co? – zapytałem, żeby upewnić się czy przez tę senność się nie przesłyszałem.

- Możesz wejść do Amandy. – powtórzyła.

- Pani już u niej była?

- Nie. Przed chwilą była tu pielęgniarka i mi o tym powiedziała. Stwierdziłam, że należy ci się, abyś wszedł pierwszy. – uśmiechnęła się.

- Dziękuję. – odpowiedziałem odwzajemniając uśmiech.

- A i wysłałam Liam’a do domu. Powiedziałam mu, żeby poszedł odpocząć. Wiesz, na tych krzesłach raczej dobrze się nie wyspał.

- Tak. – przytaknąłem, po czym skierowałem się do wejścia. Wziąłem głęboki oddech i nacisnąłem klamkę.

Leżała bez ruchu, ciągle w tej samej pozycji. Nie mogła nawet drgnąć. Do oczu ponownie napłynęły mi łzy, lecz je powstrzymałem. Teraz przynajmniej mogłem jej dotknąć, czuwać przy niej. Usiadłem na krześle i ująłem jej dłoń. Była chłodna. Przysunąłem ją do ust i pocałowałem delikatnie.

***

Było południe. Cały dzisiejszy dzień, podobnie jak poprzedni, spędziłem w szpitalu. Teraz siedziałem na krześle przed salą Amandy, w której aktualnie znajdowały się Rachel i Susan. Towarzyszył mi Zayn. Próbował jakoś nawiązać rozmowę, ale nie byłem w nastroju.

Siedziałem wpatrując się w podłogę, kiedy nagle Susan wybiegła z sali i skierowała się do stanowiska pielęgniarek.

- Co się dzieje? – zapytałem zdezorientowany.

- Amanda się budzi! – Rachel pojawiła się na moment w drzwiach, żeby mi to oznajmić.

Momentalnie zerwałem się z krzesła i wbiegłem za dziewczyną do pomieszczenia. Poczułem jak moje serce ogarnia radość. To była prawda. Amanda powoli otwierała oczy. Zamrugała kilka razy, by ich nie zamknąć. Podszedłem bliżej.

- Gdzie ja jestem? – szepnęła.

- W szpitalu. – odpowiedziała jej Rachel po cichu.

Ja nie mogłem wydobyć z siebie dźwięku. Wpatrywałem się w nią jak w obrazek. W piękny obrazek. Odwróciła powoli głowę i spojrzała na mnie.

- Niall. – szepnęła, uśmiechając się.

- Przepuśćcie mnie. – w tym momencie lekarz wszedł do sali . – Przepraszam was, ale musicie stąd wyjść. Muszę ją zbadać.

- Co? Ale ja dopiero wszedłem… - próbowałem protestować.

- To zajmie tylko chwilę. – zapewnił, jednak i tak nie chciałem posłuchać.

- Nigdzie się nie wybieram. – odezwała się Amanda, wciąż się uśmiechając.

Westchnąłem i wyszedłem na korytarz.

- Spokojnie, zaraz będziemy mogli wejść. – powiedziała Susan.

Rzeczywiście, po chwili lekarz wyszedł. Powiedział, że wszystko jest w porządku, jest tylko trochę słaba, ale możemy z nią porozmawiać. Weszliśmy wszyscy – ja, Rachel, Zayn i Susan.

- Hej. – przywitała się.

- Hej. – odpowiedzieliśmy.

- Jak się czujesz? – spytała Susan.

- Lepiej. Co prawda, nie jestem jeszcze w pełni sił, ale najgorzej nie jest.

- Niedługo już wszystko będzie dobrze. – zapewniła ją Rachel.

- Może damy im trochę prywatności? – zaproponował Zayn.

Rachel i Susan przytaknęły, po czym opuściły pomieszczenie. Usiadłem na krześle, przy jej łóżku. Wyciągnąłem rękę i delikatnie pogładziłem jej policzek.

- Tak się o ciebie martwiłem. – wyszeptałem. – Jedyne o czym marzyłem przez ostatnie dwa dni, to żeby ujrzeć twój uśmiech.

Słysząc to, uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- Kocham cię.

- Ja ciebie też. – zapewniłem.

- Niall…

- Tak?

- Pocałuj mnie. – poprosiła.

Nachyliłem się i spełniłem jej życzenie. Pocałowałem ją bardzo delikatnie, jednak włożyłem w to tyle miłości, ile miałem w sobie. A było jej naprawdę dużo…

____________________________________________________________________________

Nie wyszedł mi ten rozdział :/

Jeśli będziecie chciały to być może dodam dziś 3 rozdział na nowego bloga :) (http://cause-there-is-nobody-else.blogspot.com/)

A i co do Waszych opowiadań to przepraszam, że niektórych jeszcze nie przeczytałam, ale piszę własne + obwowiązki szkolne :/ Akurat teraz mam ferie i liczyłam, że nadrobię trochę, ale wylądowałam na całe 2 tygodnie u babci, w związku z czym muszę dzielić się kompem z siostrą i kuzynem -,- Tak więc mam do Was prośbę: spamujcie mi na twitterze dopóki nie przeczytam Waszych opowiadań xd Wiem, że trochę mi to zajmuje, ale żeby Wam to wynagrodzić komentuję zazwyczaj każdy rozdział ;)

Całusy,

Olga