Rozdział trzydziesty siódmy

- Niall? – zdziwiłam się. – Co ty tu robisz?

- Wróciliśmy wcześniej. – uśmiechnął się, podchodząc do mnie. Starałam się odwzajemnić uśmiech, ale zdołałam tylko lekko podnieść kąciki ust. – Nie cieszysz się, że mnie widzisz? – spytał.

- Cieszę się. Tylko… Po prostu nie spodziewałam się ciebie, to wszystko. – starałam się wyjaśnić, ale wiedziałam, że marnie mi szło.

- Coś się stało?

- Nie, nic.

- Przecież widzę, że coś jest nie tak. – upierał się. – Nie ufasz mi?

- Oczywiście, że ci ufam. – zapewniłam.

- Więc dlaczego nie chcesz powiedzieć, o co chodzi?

- Bo o nic nie chodzi. – spuściłam wzrok.

- Amanda, spójrz na mnie. – poprosił. Podniosłam głowę i spełniłam jego prośbę. – Dlaczego mnie okłamujesz?

- Niall, ja… Przepraszam. To po prostu dla mnie bardzo trudne… – nie zdążyłam dokończyć, gdyż ktoś mi przerwał.

- Psycholog już na ciebie czeka. – oznajmiła Susan, wchodzą do pokoju. – O, dzień dobry, Niall. – dopiero teraz go zauważyła. Po moim wzroku chyba wywnioskowała, że chłopak jeszcze o niczym nie wiedział. – Amanda, przyjdź zaraz do mojego gabinetu. – poprosiła, po czym wyszła z pokoju.

- Psycholog? – spytał Niall zdziwiony. – Nadal masz zamiar udawać, że nic się nie stało?

- Nie… – westchnęłam. Teraz pewnie Niall myślał sobie, że jestem jakaś nie do końca zdrowa na umyśle. – Przepraszam, ale muszę iść. – wstałam i skierowałam się do wyjścia. W progu prawie zderzyłam się z Rachel. Nie zauważyła mnie, gdyż spoglądała roześmiana na Zayn’a.

- Przepraszam, nie zauważyłam cię. – przestała się śmiać. – Gdzie idziesz? Zayn mówił, że Niall przyszedł do ciebie.

- Tak, przyszedł. – odparłam tylko, po czym wyminęłam ją i skierowałam się do gabinetu Susan.

*Perspektywa Niall’a*

- Co się dzieje? – spytała mnie Rachel wchodząc do pokoju.

- Sam chciałbym wiedzieć.

- Nie powiedziała ci?

- Nie. – westchnąłem.

Tak bardzo martwiłem się o Amandę, a ona nie chciała mi nic powiedzieć. Twierdziła, że mi ufa…  Ale ja zaczynałem mieć co do tego wątpliwości. Nie miała pojęcia jak to boli… Przecież mogła powiedzieć mi wszystko. Nie ważne, co by się stało ja i tak zawsze będę przy niej. Nigdy jej nie zostawię. Nigdy.

*Perspektywa Amandy*

Na szczęście moim psychologiem okazała się jakaś młoda kobieta, a nie ta baba, która przyszła z moim ojcem. Terapia polegała tylko na rozmowie. Pytała mnie jak mi się układało z ojcem, o różne wspomnienia z dzieciństwa, kiedy zaczął… mnie molestować. To pytanie było najtrudniejsze. Ostatnim razem zwierzałam się z tego w sądzie. Zapytałam czy nie mogłaby sprawdzić akt z tej sprawy, ale powiedziała, że woli sama ze mną o tym porozmawiać. Pytała również o Niall’a, Susan jej o nim wspomniała. Pytała jak nam się układa w związku, a później czy wie on o moim ojcu i o tym, że wrócił. Powiedziałam, że wie o tym, co mój ojciec robił w przeszłości, ale nie o tym, że znowu chce mnie zaadoptować. Doradziła, że powinnam mu się zwierzyć, że będzie mi łatwiej, kiedy to zrobię, a jego miłość i zrozumienie będą dla mnie wsparciem.

Terapia trwała półtorej godziny. Wychodząc byłam jakaś inna. Czułam, że coś się zmieniło. Chyba po prostu od dawna nie przeprowadziłam z kimś tak szczerej rozmowy o mojej przeszłości. Udałam się do mojego pokoju, obawiając się, że zastanę w nim roześmianych Zayn’a i Rachel. Nie miałam teraz nastroju do wygłupów.

Zdziwiłam się nie zastając pary w pokoju. Lecz zastałam kogoś innego.

- Niall… – powiedziałam cicho, zamykając za sobą drzwi.

- Amanda… – wstał z łóżka, na którym siedział. – Przepraszam. Nie powinienem był naciskać. Jeśli to dla ciebie zbyt trudne i nie chcesz o tym mówić, ja zrozumiem. Ale proszę nie okłamuj mnie, że wszystko jest w porządku. Nie muszę wiedzieć, o co chodzi. I tak będę cię wspierać, nie ważne, co się stanie…

Nie pozwoliłam mu dokończyć. Wtuliłam się w niego i zaczęłam wypłakiwać na jego ramieniu. Niall nie kontynuował. Zamiast tego objął mnie i przytulił mocniej do siebie. Zaczął głaskać mnie po plecach.

- Niall… – szepnęłam, kiedy trochę się uspokoiłam. – Mój ojciec wrócił.

Poczułam jak jego ręka momentalnie się zatrzymała. Odsunął mnie od siebie na tyle, by mógł spojrzeć mi w oczy.

- Twój ojciec wrócił? – wykrztusił.

Kiwnęłam głową.

- A więc… To dlatego tak się zachowywałaś i nie chciałaś nikomu powiedzieć?

- Tak. Ja, przepraszam. Wiem, że…

- Nie masz mnie za co przepraszać. Rozumiem to. Wiem jak musiało ci być ciężko, ale mnie zawsze możesz o wszystkim powiedzieć. Zawsze. Pamiętaj o tym, dobrze? – uśmiechnął się delikatnie i pocałował mnie w czoło.

- Dobrze. – odwzajemniłam uśmiech.

- Kocham cię i nigdy cię nie opuszczę. – zapewnił, tuląc mnie do siebie.

Wtuliłam się w niego i rozkoszowałam ciepłem jego ciała.

- Nie chcę byś kiedykolwiek mnie opuszczał. – szepnęłam.

 ____________________________________________________________________________

Przepraszam, że taki krótki :c No ale wydaje mi się, że nie jest najgorszy i mam nadzieję, że choć trochę Was zadowoli.

Tym razem ja dodaję rozdział, ale jestem bardzo wdzięczna Ani za wstawienie poprzedniego <3 Odkryłam, że to z moim kompem jest coś nie tak -,- U mojej mamy na laptopie wszystko dobrze działa.

Udało mi się przebić 1000 komentarzy! :o Wow! Dziękuuuuuuję Wam bardzo <3 Nie wiecie jak mnie to cieszy :) A i u góry po prawej pojawiła się jakiś czas temu nowa sonda ;)

Zazwyczaj dedyki daję na początku no ale tym razem tak jakoś wyszło ;D Rozdział dedykuję Olivii (@StylesCurlsxx) <3 Za jej genialne pomysły do mojego bezsensownego pseudo imagina xd
Piszemy razem opowiadanie, na które serdecznie zapraszam :D http://bring-it-back-to-me.blogspot.com/ Póki co jest prolog. A i tego bloga nie zawieszę! :D Tym razem nie jestem sama :)
Wiele z Was pyta się, co z moimi pozostałymi blogami. Ruszą, kiedy skończę ten :)

Całusy,

Olga