Epilog

Jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. Mogę to powiedzieć z czystym sumieniem. Chcecie wiedzieć dlaczego? Może wrócę do wydarzenia sprzed trzech miesięcy.

Z okazji naszej trzeciej rocznicy Niall zabrał mnie popływać łódką po jeziorze. Było cudownie.

- Pięknie tu. – powiedziałam, na co chłopak mi przytaknął.

Niby wszystko było idealnie, ale od początku naszego pobytu tutaj Niall niewiele się odzywał, co było do niego niepodobne.

- Wszystko w porządku? – spytałam.

- Tak. – odparł niepewnie. – Po prostu trochę się denerwuję.

- Czym?

Wziął głęboki oddech, po czym uklęknął przede mną.

- Amanda… – zaczął, wyciągając coś z kieszeni. – Wyjdziesz za mnie? – otworzył pudełeczko z pierścionkiem.

Zaniemówiłam, wpatrując się w niego z szeroko otwartymi oczami. Niall patrzył na mnie wyczekująco.

- Boże, oczywiście, że tak! – krzyknęłam, rzucając się mu na szyję. Z radości aż się rozpłakałam.

- Spokojnie, bo przewrócimy łódkę. – zaśmiał się.

Siedzieliśmy wtuleni w siebie, ciesząc się swoją bliskością.

- Skoro się zgodziłaś to znaczy, że już niedługo będę mógł nazywać cię moją żoną. – powiedział z uśmiechem.

- A jak miałabym się nie zgodzić? – odpowiedziałam również z uśmiechem, po czym pocałowałam go najczulej, jak potrafiłam.

Mój ojciec z radością przyjął wieść o ślubie, podobnie jak Rachel, Diana (która stała mi się prawie tak bliska jak Rachel) i chłopcy. A właśnie, jesteście pewnie ciekawe, co u nich? Liam i Danielle pobrali się w zeszłym roku, Louis nadal spotyka się z Eleanor, Harry i Diana tworzą szczęśliwą parę, a Rachel i Zayn nadal są w sobie szaleńczo zakochani.

Przygotowania do ślubu zaczęły się dość wcześnie. Niall ma dość dużą rodzinę, więc musieliśmy rozesłać sporo zaproszeń. Moją druhną została oczywiście Rachel. Jeśli chodzi o szukanie sukienki, był to prawdziwy koszmar. Nie umiałam znaleźć odpowiedniej. Wszystkie, które podobały mi się na wieszakach, po założeniu ich na mnie, nie były już takie cudne. Albo fason okazywał się dla mnie nieodpowiedni, albo coś za bardzo odstawało, albo źle leżała. Niall zaproponował, że zamówi sukienkę szytą specjalnie na mnie, ale odmówiłam.

Byłam już chyba w dziesiątym sklepie z sukniami ślubnymi.

- Co sądzisz o tej? – spytałam, wychodząc z przebieralni.

- Nie. – odparła Rachel, krzywiąc się.

- A ta? – spytałam po chwili.

- Nie.

Westchnęłam i zabrałam się za przymierzanie ostatniej sukienki. Spojrzałam w lustro – wyglądała całkiem nieźle.

- A ta? – spytałam, szykując się na niezadowolenie ze strony przyjaciółki.

- O raju! – zachwyciła się. – Ta jest wręcz idealna! Świetnie na tobie leży i jest prześliczna. Niall’owi opadnie szczęka, kiedy cię zobaczy!

Uśmiechnęłam się, na myśl o tym.

- Dobra, bierzemy ją i idziemy szukać sukienki dla mnie. W końcu druhna też musi jakoś wyglądać. – posłała mi oczko.

Czas do ślubu zleciał bardzo szybko i nim się obejrzeliśmy, szykowaliśmy się już do uroczystości. Musiałam wstać wcześnie rano, gdyż było dużo roboty z moim wyglądem. Kiedy nareszcie znalazłam się przed kościołem byłam strasznie podenerwowana.

- Rachel, boję się. – jęknęłam.

- Nie masz się, czego bać. – uspokajała mnie. – Kochasz Niall’a, on kocha ciebie i to wszystko, co teraz się tak naprawdę liczy. Poza tym on na pewno też się denerwuje. – zapewniła. – No nic, muszę już lecieć do środka. Pamiętaj, masz wchodzić, kiedy usłyszysz muzykę. – powtórzyła mi, chyba po raz setny tego dnia, po czym zniknęła we wnętrzu kościoła.

- Spokojnie. – tata ścisnął moją rękę, próbując dodać mi otuchy. Przełknęłam głośno ślinę. – Mama byłaby z ciebie dumna. – szepnął.

Spojrzałam na niego. Wiedziałam, że mówił szczerze. Uśmiechnęłam się. Staliśmy chwilę, po czym usłyszeliśmy pierwsze dźwięki „Marszu weselnego”.

- Gotowa? – spytał ojciec, łapiąc mnie pod rękę.

Wzięłam głęboki oddech.

- Tak. – skinęłam głową.

Wkroczyliśmy do kościoła, gdzie przywitała nas setka spojrzeń, przepełnionych radością. Jednak inni w tym momencie byli dla mnie nieistotni. Teraz liczył się tylko chłopak, stojący przy ołtarzu, w drugim końcu kościoła. Odwrócił się i obdarzył mnie ciepłym uśmiechem. W jego oczach dostrzegałam miłość. Obdarowałam go swoim najsłodszym uśmiechem. Byłam taka szczęśliwa. To był najpiękniejszy dzień w moim życiu.

Jesteśmy rok po ślubie. Nadal kochamy się równie mocno, jak wcześniej. Na dodatek już niedługo zostaniemy rodzicami. Tak, jestem w ciąży, tym razem naprawdę. To już szósty miesiąc. Będzie to dziewczynka, postanowiliśmy nazwać ją Amy. Ładnie, prawda? Ja i Niall wiemy, że jesteśmy jeszcze młodzi, ale nie chcemy czekać z założeniem rodziny. Wierzymy, że sobie poradzimy.

Stałam na werandzie obserwując okolicę naszego domu. Naszego wspólnego domu. Poczułam, jak ktoś obejmuje mnie od tyłu i kładzie ręce na moim brzuchu. Odwróciłam się lekko – był to oczywiście Niall. Uśmiechnęłam się, a on oparł głowę na moim ramieniu.

- Kocham cię. – szepnął.

- Ja ciebie też. – odpowiedziałam również szeptem.

Odwróciłam się przodem do niego, a on objął mnie, trzymając ręce na moich plecach. Chwilę wpatrywaliśmy się sobie w oczy, uśmiechając się, po czym nasze usta złączyły się w pocałunku.

Jeśli chodzi o zespół nie rozpadł się on. Chłopcy nadal nagrywają piosenki, dają koncerty i spotykają się z fanami. Jednak teraz nie żyją już na tak wielkich obrotach, co działa na ich korzyść. Teraz, kiedy jestem w ciąży, Niall stara się poświęcać mi jak najwięcej czasu. W najbliższym czasie ich koncerty będą dość ograniczone, zwłaszcza, kiedy mała się urodzi. Jednak prawdziwi Directioners nie mają mu tego za złe, rozumieją go i wspierają.

Jak same widzicie wszystko dobrze się ułożyło. Kto by pomyślał, że odnajdę największe szczęście na lekcjach gry gitary? Dziękuję Ci mamo, że zaraziłaś mnie swoją pasją do muzyki. To wszystko dzięki Tobie.

 __________________________________________________________________

Jeden z anonimów zgadł w komentarzu pod 38 rozdziałem treść tego epilogu (jeśli chodzi o ślub), podobnie jak czikita XD pod 48 :D Napisałyście to na jaja, a miałyście rację ;D

Nie będę się tu rozpisywać, bo zrobiłam to już w poście wyżej :D No ale tylko powiem, że jestem zadowolona z tego epilogu ;)

NIE MAM ZAMIARU USUWAĆ TEGO BLOGA! Jeśli kiedyś zostanie usunięty to tylko przez blogspota (bo ostatnio często ma humorki i usuwa blogi).

Teraz moim „głównym” opowiadaniem będzie http://two-different-worlds-collide.blogspot.com/ Serdecznie zapraszam! :)

No i tak na miłe zakończenie popatrzcie, jakich Amandę i Niall’a narysowała dla mnie Kinga :3 Słodcy, prawda? ♥

Całusy,

Olga

EDIT: Zapomniałam Wam podziękować, bo to dzięki Wam moje opowiadanie zostało opowiadaniem kwietnia na http://onedirection.pl/ ♥ Nie macie pojęcia ile to dla mnie znaczy :) Dziękuję Wam z całego serca ! ♥

EDIT 2: Kurde, zapomniałam też o twitcamie xd Postaram się go zrobić jakoś niedługo, jak coś to dodam linka :) Obawiam się, że znowu może wyjść w czwartek między 15, a 17, a wiem, że większość z Was nie ma wtedy jak oglądać :s Dlatego postaram się zrobić jeszcze jakiś w bardziej odpowiednim terminie :)