Rozdział dwudziesty dziewiąty

Było piątkowe popołudnie. Siedziałam z Niall’em w moim pokoju. Rozmawialiśmy o wszystkim i praktycznie o niczym.

- Włączę radio. – zaproponowałam.

Do you hear that love?

They’re playing our song*

Usłyszałam słowa piosenki, do której po raz pierwszy razem tańczyliśmy. Zdawało się jakby to było tak dawno temu…

- Zatańczysz ze mną jak wtedy? – zapytał, wyciągając do mnie dłoń. Ujęłam ją i wtuliłam się w niego. Tańczyliśmy na środku pokoju. Niall pocałował mnie w głowę.

Piosenka się skończyła i zastąpiło ją „Danza Kuduro”. Zaczęliśmy się wygłupiać. Śmiałam się tak głośno, że Tiffany przyszła sprawdzić co się dzieje. Kiedy nas zobaczyła westchnęła tylko, mówiąc „ Ah ta dzisiejsza młodzież” i wyszła. Spojrzeliśmy na siebie i się zaśmialiśmy. Tańczyliśmy dalej. Nagle potknęłam się i poleciałam na Niall’a. Nie spodziewał się tego, przez co oboje runęliśmy na ziemię.

- Wiem, że na mnie lecisz, ale nie bierz tego tak dosłownie. – zaśmiał się, leżąc pode mną.

Zaczęłam się podnosić, lecz on przyciągnął mnie do siebie i pocałował namiętnie.

- Nigdy ci tego nie mówiłem, ale cudownie całujesz. – mruknął przy mojej twarzy.

- Ty też.

Wplotłam palce w jego włosy i tam razem to ja zaczęłam go całować. Usłyszałam otwieranie drzwi i natychmiast oderwałam się od mojego chłopaka.

- Haha, spokojnie, to tylko my. – zaśmiała się Rachel.

- Chociaż tego, do czego za chwilę by tu doszło, chyba nawet my nie powinniśmy widzieć. – stwierdził Zayn z uśmiechem.

- Masz bujną wyobraźnię.– powiedziałam do chłopaka, po czym spojrzałam na Niall’a. Patrzył się na mnie chciwie, czym wywołał mój śmiech. – O czym myślisz? – spytałam, zbliżając się do niego.

- Nie chcesz wiedzieć. – powiedział, uśmiechając się chytrze, po czym ponownie mnie pocałował.

- Nie bądźmy gorsi. – usłyszałam słowa Zayn’a, następnie śmiech Rachel, a potem odgłosy całowania.

Kiedy w końcu wszyscy się od siebie odkleili, Zayn zaczął swoją krótką przemowę:

- Gadaliśmy po drodze o tym, że jeszcze nigdy u nas nie byłyście. Może chciałabyś się do nas wybrać? – zwrócił się do mnie. – Rachel już się zgodziła.

- Nie macie nic przeciwko? – upewniłam się.

- No co ty.

- W takim razie zgoda. – uśmiechnęłam się. – Kiedy idziemy?

- Za chwilę Louis po nas podjedzie. Rozmawialiśmy już z opiekunkami i się zgodziły.

Po jakichś dziesięciu minutach przed budynkiem zaparkował czarny samochód chłopców. Wyszliśmy i wsiedliśmy do środka.

- Cześć. – przywitał nas Louis.

- Cześć. – odpowiedzieliśmy.

- Harry też będzie? – spytałam Niall’a, kiedy ruszyliśmy.

- Pewnie tak, ale nie wiem czy będzie z nami siedział. Lepiej już z nim, ale nadal spędza niektóre dni samotnie w pokoju. Jeszcze nigdy nie przeżywał tak bardzo rozstania z dziewczyną…

- Zauważ, że rozstali się w bardzo nieprzyjemny sposób.

- Tak. – westchnął. – Ale nie tylko o to chodzi… Rose była dla niego bardzo ważna. Powiedział nam nawet, że czuje, że to ta jedyna.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. To jak Rose wykorzystała Harry’ego było okropne.

Po jakichś dziesięciu minutach dojechaliśmy na miejsce. Ich dom był ogromny. Weszliśmy do przedpokoju i ściągnęliśmy buty.

- Chodź, pokażę ci mój pokój. – Niall złapał mnie za rękę.

Poszliśmy na górę i skierowaliśmy się na koniec korytarza, na lewo.

- Proszę. – powiedział otwierając drzwi. – Przepraszam za bałagan, ale Zayn nie uprzedził mnie o swoim pomyśle.

- Nie ma sprawy, nie spodziewałam się porządku. – uśmiechnęłam się.

Rozejrzałam się po pokoju. Moją uwagę przykuło zdjęcie stojące na szafce nocnej. Przedstawiało nas całujących się na ławce w parku. Podeszłam bliżej i wzięłam je do ręki.

- Lubię patrzeć na to zdjęcie. – powiedział przytulając mnie od tyłu.

Przyglądałam się fotografii, podczas gdy Niall zaczął całować mnie po szyi.

- Niall, przestań. – zachichotałam.

- To zacznij poświęcać mi uwagę. – powiedział, robiąc minę skrzywdzonego psiaka.

- Przecież poświęcam ci uwagę.

- Teraz akurat skupiasz się na zdjęciu.

- Bo mi się podoba.

Niall nadal udawał zawiedzionego.

- Eh, chodź tu. – uśmiechnęłam się, odstawiając zdjęcie i przyciągnęłam chłopaka do siebie, całując go namiętnie.

- I to mi odpowiada. – mruknął między pocałunkami.

Wziął mnie na ręce i zaniósł na łóżko, nie przestając mnie całować. Do niczego więcej nie doszło, ale i tak było cudownie. Kiedy leżeliśmy wtuleni w siebie, zaczął szeptać mi do ucha jak bardzo mnie kocha, jaka wspaniała jestem i że jestem najlepszym, co go spotkało w życiu. Zaczęłam się z nim przekomarzać, że kocham go bardziej, a potem, że wcale nie jestem wspaniała. Zrobił się urażony. Powiedział, że zabrania mi tak mówić, bo to nie prawda i nie chce słuchać żadnych protestów. Zrezygnowałam więc.
Po chwili przyszedł Liam z pytaniem czy zejdziemy do nich. Zgodziliśmy się. Zwlekliśmy się z łóżka i powędrowaliśmy za nim, na dół. Ujrzałam Louis’a i, co mnie uradowało, Harry’ego, rozwalonych na kanapie.

- Hej. – uśmiechnęłam się do Loczka.

- Hej. – odpowiedział również z uśmiechem.

- Przesuńcie się trochę! – zarządził Liam. – Też chcemy usiąść.

Posłuchali, choć nie mogę powiedzieć, że się do tego palili. Najchętniej zajmowaliby całą kanapę we dwóch i rzucali sobie żelki do buzi.

- A gdzie Rachel i Zayn? – spytałam.

- W pokoju Zayn’a. Nie przeszkadzajmy im teraz. – Louis puścił mi oczko.

- Do was Liam też obawiał się wchodzić. – zaśmiał się Harry.

- Serio? – zwróciłam się do Liam’a.

- Serio. – przyznał. – Dlatego pukałem. Zazwyczaj wchodzimy sobie do pokoi bez zapowiedzi, o każdej porze dnia i nocy. Ale tym razem obawiałem się, że wam w czymś przeszkodzę…

Zaśmialiśmy się wszyscy, a Niall objął mnie ramieniem i pocałował w policzek. Resztę popołudnia spędziliśmy na gadaniu, rzucaniu sobie żelków do buzi i pocieszaniu Harry’ego, kiedy się skończyły. Wyglądało na to, że już wszystko z nim w porządku. A no i oczywiście śmialiśmy się co chwilę. Po jakimś czasie dołączyli do nas Zayn i Rachel. Louis zaczął się nabijać, co takiego robili w pokoju. Oni w odpowiedzi patrzyli na siebie znacząco, uśmiechając się. Było oczywiste, do czego tam doszło, ale nie gadaliśmy już o tym. Wróciliśmy do naszej żelkowej tragedii i by jej zaradzić, postanowiliśmy pójść do sklepu. Kupiliśmy przy okazji inne smakołyki, a kiedy wróciliśmy, obejrzeliśmy film. Po skończonym seansie Zayn i Niall odwieźli mnie i Rachel do domu dziecka.

- No dobra, spowiadaj się. – uśmiechnęłam się do przyjaciółki, kiedy zamknęłam drzwi pokoju.

- Ale z czego? – udawała, że nie wie o co chodzi.

- No weź. Mam niby uwierzyć, że grzecznie siedzieliście w pokoju Zayn’a? Bo jakoś nie wierzę.

- Nie dasz mi spokoju, prawda?

- Nie.

- Szczegółów nie zdradzę, ale mogę ci powiedzieć, że było nieziemsko. – puściła do mnie oczko.

- Nie wątpię. – zaśmiałam się. – Więc pierwszy raz masz już za sobą.

- A ty?

- Co ja? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Ty i Niall. Czy wy już…?

- Nie, jeszcze nie.

- Przede mną nie musisz tego ukrywać…

- Ale ja niczego nie ukrywam. – przerwałam jej. – Naprawdę do niczego nie doszło.

- Przepraszam, po prostu myślałam, że już macie to za sobą. No i dzisiaj zniknęliście w jego pokoju, wszyscy myśleliśmy, że no wiesz…

- Serio wszyscy tak myśleliście? – zaśmiałam się.

- Tak. – uśmiechnęła się.

- No to byliście w błędzie. Tylko się całowaliśmy. – zapewniłam.

Rachel oznajmiła mi, że idzie pod prysznic, więc postanowiłam napisać sms-a do Niall’a:

Nie tylko Liam snuł podejrzenia, co do tego jak spędzamy czas. Oni wszyscy myśleli, że uprawiamy tam seks xd

Kliknęłam „wyślij”. Nie musiałam długo czekać na odpowiedź:

Tak, wiem. Chłopcy uważają, że skończyliśmy zanim Liam przyszedł i wypytują mnie jak było xd Powiedziałem im, że bosko :D

Zaśmiałam się do telefonu, po czym napisałam:

Uwierzyli, że naprawdę to robiliśmy? :P

Po chwili odpisał:

Chyba tak :P Myślą, że są najmądrzejsi i wiedzą najlepiej ;) Ja już muszę kończyć. Kocham Cię, dobranoc xoxo

Odpisałam:

Też Cię kocham, dobranoc xoxo

Położyłam się na łóżku i zaczęłam rozmyślać. „Czy to źle, że jeszcze tego nie zrobiliśmy?”, zastanawiałam się. Wszyscy myślą, że mamy to już za sobą… No może oprócz Rachel, bo zapewniłam ją, że nie. Ale chłopcy nie wierzą. Co w tym złego, że chcemy jeszcze poczekać? Chociaż… może to ja chcę poczekać? Co jeśli Niall jest już na to gotowy, ale ja utrudniam…?

__________________________________________________________________________

*Słyszysz to, Kochanie?
Grają naszą piosenkę
He Is We "All About Us"

A co do "Danza Kuduro" to jak to słyszę to od razu mam w głowie ten filmik xd http://www.youtube.com/watch?v=tm6T8wGi6H0

Rozdział dedykuję Klaudii ♥
Przepraszam za zamieszanie z tym Chris'em i Aaron'em w poprzednim rozdziale, ale dodawałam na szybko i mi się pokręciło xd
Trzy dziewczyny pisały do mnie niedawno na gadu, ale niestety ich numery mi się nie zapisały, bo akurat siadł mi net -,- Jeśli nie poinformowałam Was o tym rozdziale to proszę, napiszcie jeszcze raz :)
Jak być może już niektóre zauważyły po prawej pojawiła się sonda :D Otóż mam pomysł na trzecie opo xd Napisałam już prolog i moja kochana Iza miała okazję go czytać :P Powiedziała, że jest pozytywnie zaskoczona, więc to chyba dobry znak :D Ale jeszcze nie jestem pewna, na którym z chłopców głównie się skupi, dlatego wybór zostawiam Wam ;p Podliczę głosy z tego bloga i http://cause-there-is-nobody-else.blogspot.com/ Ale na razie nie będę dodawać prologu, dopiero za jakiś czas :P
I dziękuję za ponad 34 000 wyświetleń :o Jesteście niesamowite ♥
Całusy,
Olga

EDIT: W 26 rozdziale Niall i Zayn spali w jednym pokoju... Więc powiedzmy, że wtedy Zayn spał u Niall'a xd Sorki, umknęło mi to :P