Rozdział trzydziesty drugi

*Perspektywa Rachel*

- Cześć, Rach. – szczerzył się głupio.

- Cześć, Shane. – mruknęłam.

- Czyżbyś przemyślała moją ofertę?

- Nie. Po prostu się zgubiłam. Chciałam zapytać kogoś o drogę no i na moje nieszczęście musiałam trafić akurat na ciebie.

- Ja tam uważam, że miałaś szczęście. – mrugnął do mnie. – Ale co ty tu robisz sama, nie znając okolicy?

- Nie twoja sprawa.

- Jeśli chcesz, żebym ci pomógł to lepiej powiedz. – powiedział chytrze.

- Daruj sobie. Zapytam kogoś innego.

Już zaczęłam odchodzić, ale chwycił mnie za rękę.

- Rach, przepraszam.

Spojrzałam na niego gniewnie.

- To znaczy, Rachel. – poprawił się. – Wiem, że od mojego powrotu nie dogadujemy się dobrze… Ale chciałbym to zmienić. Nadal jesteś ważną częścią mojego życia.

- Ale ty nie jesteś już częścią mojego. – odparłam chłodno.

- Wiem. – posmutniał. – Ale ja nie umiem o tobie zapomnieć… Dlatego wróciłem. Bo strasznie za tobą tęskniłem.

Zrobiło mi się go trochę żal. Nie powinnam była zachowywać się tak oschle w stosunku do niego.

- Ja nadal cię kocham. – powiedział, po czym przybliżył swoją twarz do mojej. Stałam zaskoczona, podczas gdy Shane składał pocałunek na moich ustach.

- Rachel?!

Ten głos wyrwał mnie z osłupienia. Natychmiast oderwałam się od Shane’a i odwróciłam się w kierunku, z którego dochodził krzyk.

- Zayn, to nie tak jak myślisz… – wyjąkałam.

Chłopak patrzył na mnie niedowierzając.

- Nie? Więc wcale nie całujesz się ze swoim byłym? – spytał ironicznie.

- No dobra, może jednak jest tak jak myślisz… – mruknęłam. – Ale mogę ci to wyjaśnić…

- Nie obchodzą mnie twoje wyjaśnienia, tak samo jak ciebie przed chwilą nie obchodziły moje. – rzucił szorstko, odwrócił się i odszedł.

- Troskliwy chłopak z niego, żeby zostawiać swoją dziewczynę zgubioną w mieście.

Odwróciłam się do Shane’a. Na jego ustach gościł tryumfalny uśmieszek.

-Ty… – syknęłam. – Celowo to zrobiłeś!

- Jeśli chodzi o całowanie cię na jego oczach to owszem. Widziałem, że idzie w naszym kierunku. Ale ja naprawdę nadal cię kocham. – ujął mnie za dłonie.

- Ale ja kocham Zayn’a! – krzyknęłam, wyrywając się.

- Zasługujesz na kogoś lepszego niż ten laluś. – jego ton był kpiący.

- Nie mów tak o nim! Jest najlepszym, co mnie w życiu spotkało! Nie dorastasz mu do pięt!

- Daj spokój. Lecisz na niego tylko dlatego, że jest sławny i ma kasę.

O, nie! Tego było już za wiele! Zamachnęłam się i wymierzyłam mu solidny cios „z liścia”. Spojrzał na mnie zaskoczony. Prychnęłam i odwróciłam się, odchodząc.

„No to pięknie się narobiło”, pomyślałam. Wcale nie chciałam całować się z Shane’em. No i właściwie to ja go nie całowałam… To on całował mnie, ja nie odwzajemniłam pocałunku. „Ale też go nie przerwałam”, zauważyłam. Ale to wszystko przez zaskoczenie… Tak czy siak muszę znaleźć Zayn’a i mu to wytłumaczyć, zamiast tłumaczyć się sama sobie.

Szłam w kierunku, w którym odszedł Zayn. Na szczęście w końcu rozpoznałam okolicę. Tylko, że to było strasznie daleko od domu dziecka. „Eh, czeka mnie długi spacer”.

***

- Dlaczego wróciłaś pieszo? – spytała mnie Susan, gdy wreszcie dotarłam na miejsce.

- Pojawił się pewien problem.

- Czyżby miał na imię Shane?

- Tak. – westchnęłam.

- Nie martw się, będzie dobrze.

- Mam nadzieję. – odpowiedziałam, po czym skierowałam się do mojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko i zadzwoniłam do Amandy.

- Halo? – usłyszałam poprzez śmiech.

- Możesz chwilę pogadać, czy bardzo wam przeszkadzam?

- Niall, przestań. Rozmawiam z Rachel. Dziękuję. Mów. – zwróciła się do mnie.

- Całowałam się z Shane’em. – wyparowałam.

- Co?! Jak to całowałaś się z Shane’em?!

- Niall nie musiał o tym wiedzieć. – mruknęłam.

- Przepraszam.

- Tylko niech nie mówi chłopcom!

- A nie uważasz, że powinnaś być uczciwa w stosunku do Zayn’a i sama mu powiedzieć?

- Właśnie największy problem w tym… że on to widział.

- Ale Rachel, dlaczego ty to zrobiłaś?

- Tak właściwie to ja nic nie zrobiłam… – próbowałam się bronić. – Wtedy jak się zgubiłam powiedziałaś, żebym zapytała kogoś o drogę. Podeszłam do chłopaka, który stał tyłem do mnie i okazało się, że to Shane. Chwila… Więc to twoja wina!

- Jak to moja?! To ty go całowałaś!

- Ale to ty kazałaś mi spytać kogoś o drogę i dlatego go spotkałam! I ja go nie całowałam!

- Nic by się nie stało, gdybyś się nie zgubiła! I jak to go nie całowałaś, skoro na początku powiedziałaś, że całowałaś się z Shane’em?

- No bo… On wyznał, że nadal mnie kocha. Zaskoczył mnie tym i pocałował. Ale ja nie odwzajemniłam pocałunku.

- Przynajmniej tyle… Ale tym razem go nie odepchnęłaś?

„Czemu ona musi wszystko zauważyć?”

- No, nie… Ale byłam w szoku, to dlatego. Wtedy przyszedł Zayn, zawołał mnie i od razu odsunęłam się od Shane’a. Zayn powiedział, że ja nie chciałam wysłuchać jego, więc on też nie będzie mnie słuchał.

- Teraz już wiesz, że głupio się zachowałaś osądzając go o flirt?

- No, może trochę przesadziłam… Ale słuchaj, to nie koniec. Okazało się, że Shane widział Zayn’a i celowo pocałował mnie na jego oczach.

- A to podła świnia…

- Mało powiedziane. Teraz muszę to jakoś odkręcić.

- A jesteś wreszcie w domu dziecka?

- Tak. Dobra, dzwonię do Zayn’a. Jakieś wskazówki, albo rady dla mnie?

- Powiedz mu jak bardzo go kochasz.

- Taki miałam zamiar. Dobra, kończę. Papa.

- Pa, powodzenia.

„Przyda się”, pomyślałam. Miałam Zayn’a w szybkim wybieraniu. Kliknęłam zieloną słuchawkę. Dziesięć sygnałów, a potem powiadomienie, że numer nie odpowiada. Spróbowałam drugi raz – to samo. Trzeci raz – bez zmian. Dzwoniłam tak jeszcze jakieś cztery, albo pięć razy, ale nie odbierał. W końcu zrezygnowałam. Nagle zaczęłam płakać. Zorientowałam się, że przez taką głupią kłótnię mogę stracić Zayn’a. Zmęczona po tych wszystkich wydarzeniach postanowiłam położyć się, pomimo że była dopiero szesnasta. Nie minęło dużo czasu, gdy odpłynęłam.

***

Obudziłam się z wrażeniem, że ktoś mnie obserwuje. Leniwie otworzyłam powieki i ujrzałam… nikogo innego jak mojego chłopaka. Siedział obok mnie i gładził po plecach.

- Zayn…

- O, przepraszam. Nie chciałem cię budzić. – natychmiast zabrał rękę.

- Co ty tu robisz?

- Chciałem porozmawiać. Pukałem, ale nie otwierałaś, a Susan mówiła, że jesteś w pokoju… więc wszedłem i ujrzałem, że śpisz.

- Dlaczego nie odbierałeś, kiedy dzwoniłam? – spytałam, podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Byłem wkurzony, więc ignorowałem twoje telefony…

- W takim razie dlaczego przyszedłeś?

- Uświadomiłem sobie, że za bardzo cię kocham, by cię stracić, bez pozwolenia ci na jakiekolwiek wyjaśnienia.  – powiedział, patrząc mi w oczy. Czułam jak napływają do nich łzy.

- Przepraszam. – powiedziałam, łkając. – Nie chciałam, żeby do tego doszło…

- Dlaczego go pocałowałaś?

- Ja go nie pocałowałam, to on całował mnie.

- Więc czemu tego nie przerwałaś?

- Bo byłam w szoku… Wyznał mi, że nadal mnie kocha, że nadal jestem częścią jego życia. Nie spodziewałam się tego. Ale ja naprawdę nic do niego nie czuję. Oprzytomniałam, gdy tylko usłyszałam twój głos. To ciebie kocham. – łzy płynęły po moich policzkach. – Też nie chcę cię stracić. – szepnęłam.

Zayn przytulił mnie do siebie i starł łzy z policzków.

- Proszę, obiecaj, że następnym razem nie pozwolisz mu się całować. Nie wiesz jak bardzo to boli…

„Jak ja go zraniłam…”

- Nie będzie następnego razu. – zapewniłam. – Nie mam zamiaru nigdy więcej widzieć go na oczy. Przepraszam, to wszystko moja wina. Gdybym nie uciekła z tej restauracji to nic by się nie wydarzyło. Zayn… – zawahałam się. – Ty nie flirtowałeś z tą dziewczyną, prawda? – spytałam z nadzieją.

Zaśmiał się.

- Oczywiście, że nie. – pocałował mnie w czoło.

- Ale w takim razie co robiłeś przed tą restauracją? I dlaczego okłamałeś mnie, że rzuciłeś palenie?

- Nie okłamałem cię. Naprawdę rzuciłem, ale wtedy byłem podenerwowany tą sprawą z twoim byłym. Bałem się, że pomimo tego co mówiłaś, możesz chcieć do niego wrócić… I po prostu miałem taką potrzebę, że nie umiałem wytrzymać. Wyszedłem mając nadzieję, że ktoś akurat tam pali i wtedy spotkałem tę dziewczynę. Paliła. Dała mi jednego papierosa, a ja podziękowałem. Chwilę rozmawialiśmy, to tyle.

- Przepraszam, że cię osądziłam… – spuściłam głowę. – Amanda ma rację, mam zbyt wybujałą wyobraźnię.

- Może troszkę. – przyznał. – Ale dla mnie i tak jesteś idealna. – powiedział, po czym mnie pocałował. – A co do Amandy, to ona i Niall nie próżnują. – zaśmiał się.

- Co masz na myśli?

- Pokażę ci coś. – wyciągnął telefon. Wszedł na Internet, na jakąś stronę plotkarską.

- Zayn, oni tam wypisują same bzdury.

- Tak, ale zdjęcia są prawdziwe. – powiedział, podając mi telefon. Spojrzałam i… wybuchłam śmiechem. Zdjęcie przedstawiało parę, kąpiącą się w morzu. Amanda była zakryta po szyję, a Niall stał nieopodal niej… kręcąc na palcu stanikiem od jej bikini. Na następnym zdjęciu dziewczyna dawała mu buziaka, wyrywając swoją własność.

- Wygląda na to, że nieźle się tam bawią. – stwierdziłam.

- Jak chcesz to też możemy się zabawić. – uśmiechnął się chytrze.

- Może lepiej nie tutaj. – powiedziałam, śmiejąc się, po czym dałam mu całusa na pocieszenie. – Kocham cię, Zayn.

- Ja ciebie bardziej. – mruknął, przytulając mnie do siebie.

„Znowu wszystko jest idealnie”, pomyślałam.

________________________________________________________________________

*Wiem, że nie można od tak rzucić palenia, ale nie pisałam, kiedy dokładnie Rachel poprosiła o to Zayn'a :P A i opiszę ten sam dzień z perspektywy Amandy :D

Rozdział dedykowany Karolajnie, Jessice i Monice ♥ Nie wiem czy jeszcze jakieś dziewczyny ze zlotu czytają mojego bloga :P A tak a propos to dziękuję wszystkim, które na nim były. Było świetnie ♥ Cieszę się, że Was poznałam i nie mogę się doczekać następnego :D

Dziękuję też dziewczynom, które wpadły w piątek na twitcam'a, było bardzo fajnie :D Pomimo, że zeszłyśmy na tematy dojenia krów O.o xd

A i mam nadzieję, że dziewczyny się nie obrażą jeśli wstawię tu zdjęcie ze zlotu :D Akurat na jedynym wyraźnym mnie nie widać xd No ale oszczędziłam w ten sposób Wasze oczy ;d

Całusy,

Olga

EDIT: A no i oczywiście dedyk też dla Tusi i Sabiny, które są ze mną w klasie, czytają mojego bloga i też były na zlocie :D ♥