Rozdział trzydziesty trzeci

*Perspektywa Amandy*

Obudziłam się wtulona w Niall’a. No tak to ja mogę się z chęcią budzić codziennie. Pomimo, że leżeliśmy blisko siebie to i tak ledwo się mieściliśmy, no ale w końcu to łóżko było mniejsze. Spojrzałam na śpiącego chłopaka, wyglądał tak niewinnie. „Nie to co dzisiejszej nocy”, zaśmiałam się w duchu. Pocałowałam go delikatnie w usta, po czym wstałam i podniosłam szlafrok leżący w tym samym miejscu, w którym go rzuciłam. Szczerze mówiąc to sama siebie wczoraj zaskoczyłam. Okryłam się, poszłam do łazienki odbyć poranną toaletę i ubrać się, po czym poszła do kuchni zrobić coś na śniadanie. Spojrzałam co mamy w lodówce i zdecydowałam, że będziemy jeść naleśniki. Kiedy zaczęłam je smażyć w powietrzu unosił się cudowny zapach.

- Mmm, czy ja czuję naleśniki?

Odwróciłam głowę i ujrzałam uśmiechniętego Niall’a w bokserkach, zmierzającego w moim kierunku.

- Dobrze spałaś? – spytał, obejmując mnie od tyłu i całując w policzek.

- Bardzo dobrze. – uśmiechnęłam się. – Jesteś głodny?

- Bardzo.

- No tak, głupie pytanie. – zaśmiałam się.

- Pomóc ci w czymś?

- Mógłbyś wyjąć jakieś talerze?

- Jasne.

- I sztućce.

- Po co?

- Jak to po co?

- Przecież naleśniki można jeść rękami.

- Jak chcesz to jedz rękami, ale ja preferuję sztućce.

Zjedliśmy śniadanie, po czym Niall poszedł do łazienki ogarnąć się.

- Mamy na dziś jakieś plany? – zapytałam, gdy wyszedł.

- Będziemy pływać w morzu.

- Ale przecież jesteśmy pod Rzymem…?

- Wiem o tym, dlatego wynająłem samochód. Spakujemy do niego wszystkie rzeczy, pojedziemy nad morze, a potem stamtąd wrócimy samolotem do Londynu.

- A ile się stąd jedzie nad morze?

- Jakieś dwie godziny. To co powiesz na mój pomysł?

- Bardzo mi się podoba. – uśmiechnęłam się.

Przez ten jeden dzień nie zdążyliśmy się tu zagościć, więc zbieranie naszych rzeczy nie zajęło dużo czasu. Spakowaliśmy wszystko do wynajętego samochodu, po czym ruszyliśmy w drogę. Podróż mijała nam bardzo przyjemnie, rozmawialiśmy, śmiejąc się co chwilę. Kilka razy musiałam uspokajać Niall’a, bojąc się, że doprowadzi do wypadku. Kiedy mieliśmy za sobą ponad półtorej godziny jazdy postanowiłam zadzwonić do Rachel i sprawdzić co u niej. Ehh… Ubzdurała sobie, że Zayn flirtował z jakąś dziewczyną.

- Jesteśmy. – oznajmił Niall.

- Muszę już kończyć, pa. – pożegnałam się z Rachel.

- Co się stało?

- Rachel ma zbyt wybujałą wyobraźnię i zero pojęcia o tym, gdzie jest. – wywróciłam oczami.

Zaparkowaliśmy i wyjęliśmy potrzebne rzeczy, po czym udaliśmy się na plażę.

- Jakoś tu pusto. – zauważyłam.

- Bo ten fragment jest zarezerwowany tylko dla nas. – wyjaśnił, zatrzymując się i rozkładając ręczniki na piasku. Ściągnęliśmy ubrania i posmarowaliśmy filtrem.

- Idziemy popływać? – zapytał mój chłopak.

- Teraz wolę się poopalać.

- No chodź ze mną. – poprosił.

- Potem… Aaa! – zaczęłam panikować, kiedy Niall wziął mnie na ręce i zmierzał w kierunku wody. – Postaw mnie! – krzyczałam, jednak on nie słuchał. Wbiegł do morza i wrzucił mnie do wody. Wynurzyłam się wkurzona, podczas gdy on bawił się w najlepsze. – Śmieszy cię to?! – krzyknęłam.

- Kochanie, nie denerwuj się. – uśmiechnął się słodko. – Chodź, dostaniesz całusa na przeprosiny.

Przysunął się, położył ręce na moich plecach i pocałował namiętnie. „I jak ja mam się na niego wkurzać, kiedy on mnie tak wynagradza?”, pomyślałam. Z pasją oddawałam pocałunek, jednak ocknęłam się, kiedy poczułam jak odwiązuje stanik mojego bikini.

- Co ty wyrabiasz?! – krzyknęłam, lecz było już za późno. Odsunął się ode mnie, uśmiechając się chytrze i kręcąc na palcu moim stanikiem. Całe szczęście woda sięgała mi do szyi, bo co by było gdyby ktoś nas przyuważył… – Oddaj mi to! – krzyknęłam.

- Czemu?

- Jeszcze się pytasz?!

- Daj spokój, masz się czym pochwalić. – uśmiechał się głupio.

- Ale niekoniecznie chcę się tym dzielić z całym światem.

- Tu jesteśmy tylko my.

- Ale przecież mogą tu być jacyś paparazzi.

- W sumie masz rację… Ale jeśli chcesz to odzyskać, muszę dostać coś w zamian.

Podeszłam do niego i zajęłam go pocałunkiem, podczas gdy moja ręka zbliżała się do jego, aż w końcu wyrwała moją własność.

- Dobra, teraz mi to zawiąż. – poprosiłam.

- Tego nie było w umowie.

„Czy on przestanie się tak głupio szczerzyć?”.

- No weź.

- Już dobrze, dobrze. – zrobił, o co poprosiłam. – Skoro jesteś już cała mokra to może zostaniesz tu ze mną, co? – zrobił słodką minkę.

- Eh, no zgoda.

- Dziękuję. – pocałował mnie w policzek.

Trochę pływaliśmy i wygłupialiśmy się w morzu, po czym poszliśmy osuszyć się na słońcu. Położyliśmy się na ręcznikach, a Niall zaczął całować mnie po szyi akurat, kiedy zadzwoniła Rachel.

- Halo? – spytałam, chichocząc z powodu zachowania mojego chłopaka.

- Możesz chwilę pogadać, czy bardzo wam przeszkadzam?

- Niall, przestań. Rozmawiam z Rachel. Dziękuję. Mów. – zwróciłam się do przyjaciółki.

- Całowałam się z Shane’em. – wyparowała.

- Co?! Jak to całowałaś się z Shane’em?!

- Niall nie musiał o tym wiedzieć. – mruknęła, a ja dostrzegłam zdziwienie na twarzy chłopaka, które wywołały moje słowa.

Rozmawiałam jeszcze chwilę z przyjaciółką, a potem wyjaśniłam Niall’owi, o co chodziło. Jeszcze trochę poleżeliśmy na plaży, po czym udaliśmy się na lunch do restauracji położonej przy plaży. Zabudowana była tylko kuchnia. Mini bar, scena i stoliki znajdowały się na świeżym powietrzu. Podczas jedzenia oglądaliśmy występy karaoke. Niektóre były całkiem niezłe, inne gorsze, ale przecież przede wszystkim chodziło o zabawę. Kiedy skończyliśmy posiłek Niall przeprosił mnie na chwilę i wstał od stolika. Śledziłam go wzrokiem. Powiedział  coś do DJ’a, na co ten się uśmiechnął. „Co Niall robi?”, zastanawiałam się.

- Wielkie brawa dla naszej kolejnej uczestniczki, – powiedział mężczyzna do mikrofonu. – uroczej brunetki z tamtego stolika. – wskazał na mnie.

- Co? – wydukałam. – O, nie. Nie ma mowy.

- Dlaczego? – spytał Niall, podchodząc do mnie. – Przecież świetnie śpiewasz.

- Ale za nic nie wystąpię na oczach tych wszystkich ludzi.

- Daj spokój, będzie fajnie. – zachęcał, ale ja mimo to nie miałam ochoty. Niestety jestem za słaba i zaciągnął mnie na scenę siłą.

- Proszę. – uśmiechnął się DJ, podając mi mikrofon. – Wybierz piosenkę. – powiedział, pokazując na listę.

- A macie tu może gitarę? – zapytałam lekko speszona. – Zaśpiewałabym własną piosenkę.

- Ooo, to coś nowego. Tak, mamy gitarę. Już po nią idę. – powiedział, a po chwili wrócił z instrumentem w rękach. – Jak masz na imię?

- Amanda.

- Proszę państwa, Amanda zaśpiewa nam własną piosenkę. Wielkie brawa dla niej. – publiczność spełniła prośbę.

- Napisałam tę piosenkę dla mojego chłopaka. – uśmiechnęłam się lekko do Niall’a.

Before I fall too fast
Kiss me quick but make it last
So I can see how badly this will hurt me
When you say ‘goodbye’
Keep it sweet, keep it slow
Let the future pass and don't let go
But tonight I could fall too soon
Under this beautiful moonlight

But you're so hypnotizing
You've got me laughing while I sing
You've got me smiling in my sleep
And I can see this unraveling
Your love is where I'm falling
But please don't catch me

See this heart, won't settle down
Like a child running scared from a clown
I'm terrified of what you do
My stomach screams just when I look at you
Run far away so I can breathe
Even though you're far from suffocating me
I can't set my hopes too high
'Cause every 'hello' ends with a 'goodbye'

But you're so hypnotizing
You've got me laughing while I sing
You've got me smiling in my sleep
And I can see this unraveling
Your love is where I'm falling
But please don't catch me

So now you see why I'm scared
I can't open up my heart without a care
But here I go, it's what I feel
And for the first time in my life I know it's real

But you're so hypnotizing
You've got me laughing while I sing
You've got me smiling in my sleep
And I can see this unraveling
Your love is where I'm falling
So please don't catch me
If this is love please don't break me
I'm giving up so just catch me

Publiczność zaczęła bić gorące brawa. Uśmiechnęłam się nieśmiało. Oddałam gitarę i zeszłam ze sceny.

- Co sądzisz? – spytałam, podchodząc do Niall’a. Chłopak wstał i objął mnie mocno. Usłyszałam szloch. – Czy ty płaczesz? – zdziwiłam się. – Niall?

- To było cudowne. Dziękuję. – odpowiedział, wtulając twarz w moje włosy.

- Nie ma za co. – odpowiedziałam, przytulając się do niego.

***

Siedziałam na piasku między nogami Niall’a, oparta o jego brzuch. Chłopak obejmował mnie ramionami. Oglądaliśmy włoski zachód słońca.

- Pięknie. – westchnęłam.

- Tak. – Niall przytaknął, oparł głowę na moim ramieniu i przytulił mnie mocniej. – Kocham cię, Amanda. – szepnął.

- Ja ciebie też. – odpowiedziałam, odwracając się, by złożyć pocałunek na jego ustach.

________________________________________________________________________

*Nie mam pojęcia ile się jedzie z Rzymu do jakiegoś nadmorskiego miasta xd Wybaczcie jeśli wypisałam totalne bzdury, co do tego :P

**Jeśli nie rozumiecie tekstu piosenki to wydaje mi się, że TUTAJ jest dobre tłumaczenie ;)

Nie mogłyście się doczekać tego rozdziału, a ja go zwaliłam -,- Przepraszam. No ale dedykuję go mojej Kice ♥

Kurde po tym włoskim festiwalu, na którym wczoraj występowali chłopcy mam dość Włoch na długi czas -,- A tu jeszcze musiałam pisać rozdział jak tam są xd

Były komentarze, że w poprzednim rozdziale Zayn za szybko wybaczył Rachel. Jedna dziewczyna napisała, że musiał ją strasznie kochać skoro tak zrobił i właśnie o to mi chodziło :P Miałam nie godzić ich jeszcze, ale nie chciałam póki co zaczynać kolejnego dramatu ;p

Całusy,

Olga


EDIT: Wiedziałam, że o czymś zapomniałam. Zapomniałam podziękować Wam za ponad 50 000 wyświetleń :o Nie ogarniam ♥