Rozdział trzydziesty pierwszy

*Perspektywa Rachel*

Amanda i Niall polecieli wczoraj do Włoch. Ona to ma się z nim dobrze. No ale ja też nie mogę narzekać, w końcu mam Zayn’a. On jest taaaaki słodki, kochany, troskliwy, zabawny, no i mogłabym tak wymieniać godzinami, ale po co? Wystarczy na niego spojrzeć i już się to wszystko wie. A, jeszcze tylko wspomnę cechę, która najbardziej rzuca się w oczy: jest taaaaaaki przystojny. Nadal nie mogę uwierzyć w swoje szczęście i w to, że z nim jestem. Od kiedy zostałam fanką One Direction marzyłam, żeby chociaż go spotkać. Jasne, w mojej wyobraźni nie było to tylko spotkanie fanki, raczej miłość od pierwszego wejrzenia, no ale mniejsza z tym. W każdym razie nigdy nie przypuszczałam, że moje marzenia się spełnią. Ja naprawdę zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia. Kiedy byliśmy już razem dowiedziałam się, że on też. Jestem z nim szczęśliwa jak nigdy wcześniej. Codziennie mówi mi, że jestem piękna i że kocha mnie nad życie. Słodziak, prawda?

Z moich rozmyślań wyrwało mnie pukanie do drzwi. To na pewno Zayn! Powiedział, że wpadnie po południu. Otworzyłam… jednak to nie był on.

- Co ty tu robisz? – spytałam zdziwiona. W drzwiach stał mój były – Shane.

- A gdzie hej, miło cię widzieć? – spytał z uśmiechem.

- Może mnie wcale nie jest miło cię widzieć?

- No weź, Rach.

- Nie mów tak do mnie.

Zaśmiał się.

- Nigdy nie lubiłaś, gdy tak na ciebie mówiłem.

- Tak. Nadal nie lubię. Powiesz mi w końcu co ty tu robisz?

- Wróciłem do miasta.

- I co w związku z tym?

- Znowu możemy być razem. – powiedział, po czym zaczął się do mnie przybliżać, ale go odepchnęłam.

- Co ty wyrabiasz koleś?! – usłyszałam krzyk Zayn’a. Szedł wściekły w naszą stronę. Co jak co, ale Zayn bywa strasznie zazdrosny, więc po tym co zobaczył nie spodziewałam się innej reakcji.

- Nie twoja sprawa. – odpowiedział mu Shane.

- No chyba jednak moja skoro dobierasz się do mojej dziewczyny! – popchnął go.

- Zayn, uspokój się. – poprosiłam.

- Twojej dziewczyny? – spytał zdziwiony.

- Tak.

- Shane, idź stąd.

- Moja propozycja jest nadal aktualna. Przemyśl to. – uśmiechnął się pewnie, po czym odwrócił się i odszedł.

- Jaka propozycja?! – Zayn nadal był niespokojny.

- Nie krzycz. – poprosiłam.

- Przepraszam. – zmieszał się. – Nie chciałem na ciebie krzyczeć… Tylko po prostu kiedy zobaczyłem, co ten koleś wyrabia zagotowało się we mnie.

- Widziałeś, że go odepchnęłam. Wejdź, porozmawiamy.

Wszedł i zamknął za sobą drzwi. Mnie i Zayn’owi opiekunki też na to pozwoliły, miały do nas zaufanie, a poza tym przecież ja i Amanda byłyśmy prawie dorosłe.

- Więc o co chodziło z tym kolesiem? – spytał, siadając na łóżku.

- Tylko się nie denerwuj. – powiedziałam, siadając obok niego. – To był Shane, mój były chłopak.

- Czego chciał? – widziałam, że stara się być spokojny.

- Chciał, żebym do niego wróciła. Zerwaliśmy pół roku temu, bo wyprowadził się do USA. Uznaliśmy, że związek na odległość nie ma sensu. Kiedy usłyszałam jak ktoś puka myślałam, że to ty, ale okazało się, że to Shane. Powiedział, że wrócił do miasta i że znowu możemy być razem.

Zayn zaklął pod nosem.

- A czy ty… nadal go kochasz? – spytał niepewnie.

- Nie. – zapewniłam. – Chciałam z nim zerwać, nie układało nam się dobrze w związku, więc jego wyjazd dał mi szansę, żeby rozstać się z nim bez kłótni. Ale nie kocham go, kocham ciebie. Shane należy już do przeszłości, to ty jesteś moją przyszłością. – uśmiechnęłam się. Odwzajemnił uśmiech i mnie pocałował.

- Kocham cię. – szepnął mi do ucha.

- Też cię kocham. – odpowiedziałam na głos. Przytulił mnie do siebie.

- Masz ochotę pójść coś zjeść? – spytał.

- Tak, jestem głodna.

- W takim razie zabieram cię do restauracji. – postanowił.

- Nie musisz…

- Ale chcę. Wszystko co najlepsze dla mojej Księżniczki. – pocałował mnie w policzek.

Poinformowaliśmy opiekunki, że wychodzimy, po czym pojechaliśmy do restauracji w centrum. Co prawda nie mieliśmy zarezerwowanego stolika, ale Zayn zbajerował dziewczynę sprawdzającą rezerwacje. Usiedliśmy i zamówiliśmy jedzenie. Zayn przeprosił mnie i poszedł do toalety. „Coś długo nie wraca”, pomyślałam. Wstałam od stolika i postanowiłam się przewietrzyć. Kiedy zbliżałam się do wyjścia ujrzałam przed restauracją… Zayn’a palącego papierosa? Przecież prosiłam go, żeby rzucił i twierdził, że to zrobił. Czemu mnie okłamał? I chwila… Czy on uśmiechał się do tej blondynki od rezerwacji?! Kiedy z nią rozmawialiśmy zauważyłam, że wpadł jej w oko. Mój chłopak flirtuje sobie z innymi, kiedy mnie przy nim nie ma, czy jak?

- Zayn? – spojrzałam na niego pytająco, wychodząc z restauracji.

- Rachel… – uśmiech zniknął z jego twarzy.

- Co ty wyrabiasz? Ponoć wyszedłeś do toalety.

- Wyjaśnię ci to…

- Daruj sobie. – prychnęłam i skierowałam się na pasy.

- Rachel, zaczekaj! – usłyszałam krzyk Zayn’a. Na szczęście akurat światło zmieniło się na czerwone i jeżdżące samochody nie pozwoliły mu mnie dogonić. W tym momencie usłyszałam jak mój telefon dzwoni, to była Amanda.

- Halo?

- Hej, jak tam? – zapytała radośnie.

- Źle. – mruknęłam, idąc przed siebie.

- Dlaczego?

- Mówiłam ci, że Zayn rzucił dla mnie palenie?

- Tak, mówiłaś. To naprawdę kochane…

- Tylko, że okazało się, że wcale nie rzucił. Okłamał mnie i na dodatek palił sobie z jakąś blondi, przy okazji z nią flirtując!

- Co?! Ale skąd to wiesz?

- Widziałam ich. Poszliśmy razem do restauracji i twierdził, że idzie do toalety, a tak naprawdę wyszedł zapalić i poderwać laskę.

- Wie, że ich przyłapałaś?

- Jasne, że tak. Podeszłam nawet do nich.

- I co powiedział?

- Właściwie to nic. Nie dałam mu dojść do słowa, nie miałam ochoty słuchać kolejnych kłamstw.

- A co jeśli się mylisz i wcale z nią nie flirtował?

- Uśmiechał się do niej!

- Daj spokój. – założę się, że wywróciła oczami. – Może to była po prostu fanka?

- O tym nie pomyślałam… – zastanowiłam się.

- No widzisz. Pogadaj z nim. Chyba nie chcesz stracić takiego faceta przez jakieś nieporozumienie, co nie?

- No, nie chcę… Ale to nie zmienia faktu, że okłamał mnie co do palenia.

- Pogadaj z nim, może ci to wyjaśni.

- No dobra, niech ci będzie. Ale Amanda… – zawiesiłam się.

- Co ale?

- Shane wrócił. – powiedziałam krótko.

- Co? Jak to?

- No tak to. Przyszedł do domu dziecka i mi to powiedział.

- Ale chyba nie masz zamiaru do niego wrócić, co?

- Nie, no co ty. Pajac z niego. Ale Zayn nas widział…

- Jak to was widział? Co takiego robiliście?

- Shane próbował mnie pocałować, ale go odepchnęłam.

- W takim razie nie wiem w czym problem, przecież widział jak go odpychasz.

- Ale Zayn bywa strasznie zazdrosny i nawet coś takiego go denerwuje… Hej, a może on chciał, żebym też zrobiła się zazdrosna?! – olśniło mnie.

- O, nie… – moja przyjaciółka jęknęła. – Twoja wyobraźnia znowu rusza do boju.

- Może zmyśliłam sobie ich flirt, co?!

- Bardzo możliwe. – odparła. – Widziałaś tylko, że się do niej uśmiechał, to nic nie znaczy. Masz zbyt wybujałą wyobraźnie.

- Dzięki za wsparcie. – mruknęłam.

- Powtarzam ci: pogadaj z Zayn’em i wyjaśnijcie sobie wszystko.

- Najpierw muszę się dowiedzieć gdzie jestem. – powiedziałam, stając.

- Jak to?

- Po tym jak ich zobaczyłam uciekłam stamtąd, szłam cały czas przed siebie… No i stwierdzam, że nie wiem gdzie jestem.

- No to świetnie. Brawa dla ciebie.

- Taką pomoc to możesz zachować dla siebie. – mruknęłam ponownie.

- Przykro mi bardzo, ale przez telefon bardziej ci nie pomogę. Spytaj kogoś o drogę, a potem pogadaj z Zayn’em. Muszę już kończyć, pa.

- Pa. – pożegnałam się, po czym się rozłączyłam.

„Zapytać kogoś o drogę…”

- Przepraszam. – podeszłam do jakiegoś chłopaka, stojącego tyłem do mnie. Odwrócił się i od razu głupio wyszczerzył.

- No masz… – mruknęłam.

______________________________________________________________________

To zakończenie nie miało zżerać z ciekowości :P Oczywiste jest kogo spotkała, ale po prostu uznałam, że więcej nie chcę umieszczać w tym rozdziale :)

Lubię postać Rachel :D Mam nadzieję, że Wy też i że rozdział się podobał :) Chociaż wiem, że niektóre czekały na wrażenia Amandy xd

Całusy,
Olga