Rozdział trzydziesty

- Amanda, obudź się. – usłyszałam szept przy swoim uchu. Zignorowałam go i spałam dalej. – Wstawaj, śpiąca królewno. – ktoś się zaśmiał.

- Chcę spać… - jęknęłam, przykrywając głowę poduszką.

- Ja się tym zajmę. – usłyszałam drugi głos. – Wstawaj! Nie pora teraz spać! Ruszaj dupsko, bo lecisz do Włoch! – zorientowałam się, że krzyki należały do Rachel, która po chwili zastosowała chwyt poniżej pasa - zabrała mi kołdrę.

- Ziiimno mi! – jęknęłam, mając pół przymknięte powieki. – Czekaj chwilę. – dopiero teraz zorientowałam się co właśnie wypłynęło z jej ust. – Co ty powiedziałaś? Że niby lecę do Włoch? – wytrzeszczyłam oczy.

- No, nareszcie się pobudziłaś. – uśmiechnęła się.

- No dzięki. Więc to była twoja metoda na zbudzenie mnie?

- Też, ale nie do końca. – usłyszałam głos, który szeptał do mojego ucha. Jak to możliwe, że od razu go nie poznałam? Musiałam być chyba naprawdę zaspana… Należał on oczywiście do Niall’a, który stał obok Rachel, przy moim łóżku. – Naprawdę lecisz do Włoch. – uśmiechnął się.

- Ale jak to? – zdziwiłam się.

- Tak to. Zabieram cię tam na weekend, żebyś się zrelaksowała, po tych ostatnich dwóch tygodniach w szpitalu. Takie małe wakacje. Odprężysz się też przed poniedziałkową rozprawą.

- Ale Niall, ja nie mogę. Opiekunki na pewno się nie zgodzą…

- Już z nimi rozmawiałem i się zgodziły. – zapewnił. – Wszystko już załatwiłem: bilety lotnicze mamy zarezerwowane, tak samo zakwaterowanie. Jedyne czego jeszcze potrzebuję to twoja zgoda. No chyba, że nie chcesz, zrozumiem to…

Nie zdążył dokończyć, bo rzuciłam mu się na szyję, wykrzykując „dziękuję!” z dziesięć razy. Dałam mu solidnego buziaka, po czym zabrałam się za pakowanie.

- Jestem gotowa. – oznajmiłam, kiedy zapięłam plecak.

- Chyba jeszcze nie do końca. – zaśmiał się.

- Co masz na myśli?

- Że nadal masz na sobie piżamę.

Spojrzałam na swoje ciuchy… miał rację. Z tego podekscytowania zapomniałam się przebrać. Wyjęłam z szafy jakieś wygodne rzeczy, po czym udałam się do łazienki, by się odświeżyć i przebrać.

- O której wylatujemy? – zapytałam, kiedy wróciłam do pokoju.

- Taksówka już czeka, żeby zawieść nas na lotnisko.

- W takim razie nie ma na co czekać! – zawołałam radośnie.

Pożegnałam się z przyjaciółką i złapałam za plecak, jednak Niall mi go zabrał. Uparł się, że on będzie go niósł. Wyszliśmy z pokoju.

- Widzę, że w końcu udało się wam ją obudzić. – Tiffany uśmiechnęła się na nasz widok.

- Rachel ma swoje metody. – Niall odwzajemnił uśmiech. – Wychodzimy już.

- Bawcie się dobrze. – pożegnała nas.

- Bajerujesz opiekunki na ładny uśmiech? – spytałam, kiedy wsiadaliśmy do taksówki.

- Może. – zaśmiał się.

Gdy dojechaliśmy na lotnisko, udaliśmy się na odprawę, po czym wsiedliśmy do samolotu.

- Kto siedzi pod oknem? – spytał Niall.

- Ty. Ja mam lęk wysokości. Nigdy nie wsiadłabym do samolotu, gdyby nie myśl, że to moja jedyna szansa na odwiedzenie Włoch.

- Przy mnie nie masz się czego bać. – ścisnął moją dłoń i usiadł pod oknem. Usiadłam obok niego.

Kiedy samolot zaczął startować zrobiło mi się niedobrze.

- Niall, źle się czuję. – jęknęłam.

- Ale przecież nic jeszcze dzisiaj nie jadłaś…

- Nie o to chodzi. To chyba ze strachu.

- Nie masz się czego bać, nic ci się nie stanie. Jestem tu. – przytulił mnie. Trochę mi się polepszyło.

Czułam jak się wznosimy. Niall cały czas tulił mnie do siebie. W końcu zaświeciły się symbole, oznaczające, że możemy odpiąć pasy. Mój chłopak od razu to zrobił, jednak ja miałam wątpliwości.

- Nic ci się teraz nie stanie. Pasy nie są potrzebne. – zapewnił.

Odpięłam je, trzęsącymi się rękami.

- Spokojnie. – zaśmiał się i pocałował mnie w policzek. – Jesteś głodna? – zapytał.

- Tak.

- Zaraz przyniosą nam coś do jedzenia.

Rzeczywiście, po chwili stewardessy przyniosły nam jakieś kanapki. Ja dostałam dwie. Były ogromne i nie wiedziałam jak zdołam wcisnąć choćby jedną. Za to Niall zjadł pięć i oddałam mu jedną swoją. „Gdzie on to wszystko mieści?”, nie umiałam tego pojąć. Kiedy się już najedliśmy (chociaż Niall mówił, że zjadłby jeszcze), mój chłopak wyglądał przez okno, na chmury, a ja za bardzo się bałam, by spojrzeć.

- To naprawdę piękny widok. Masz taką szansę, więc z niej skorzystaj i spójrz. – zachęcał.

- Nie ma mowy! Jeszcze zejdę tu na zawał.

- Eh, jak chcesz… – zrezygnował.

Postanowiłam się trochę przespać. Oparłam głowę o ramię Niall’a i zamknęłam oczy.

***

- Jesteśmy. – usłyszałam szept przy moim uchu. Przetarłam oczy i rozejrzałam się dookoła.

- Tak właściwie to gdzie jesteśmy? – spytałam zdezorientowana. Jeszcze do końca się nie obudziłam.

- Jak to gdzie? – zaśmiał się Niall. – Jesteśmy w samolocie, właśnie wylądowaliśmy.

- Więc to nie był sen? – upewniłam się.

- Nie, nie był. Witaj we Włoszech. – uśmiechnął się. Odwzajemniłam uśmiech i pocałowałam go w podziękowaniu.

Wyszliśmy z samolotu i zabraliśmy nasze bagaże, po czym skierowaliśmy się do taksówki. Mieliśmy najpierw pojechać do jakiegoś domku poza miastem, który wynajął Niall, i zostawić w nim rzeczy, a potem zwiedzać Rzym, w którym teraz się znajdowaliśmy. Staliśmy trochę w korkach, ale po jakimś pół godziny wreszcie dotarliśmy na miejsce. Domek był niewielki, ale za to jaki uroczy.

- Cudny. – powiedziałam do Niall’a.

- Cieszę się, że ci się podoba. – uśmiechnął się.

Wyciągnął klucze i otworzył drzwi.

- Jest cały nasz. – oznajmił.

Rozejrzałam się po wnętrzu. Był tu salon połączony z kuchnią, duża łazienka i dwa pokoje: jeden z łóżkiem dwuosobowym, a drugi z jedno.

- To domek rodzinny. – wyjaśnił.

- Kto bierze większe łóżko? – spytałam.

- Myślałem, że będziemy na nim spać razem. Chyba, że masz coś przeciwko… – zmieszał się trochę.

- Nie, skąd.

Uśmiechnął się, podszedł i mnie pocałował.

- Kocham cię. – powiedział.

- Wiem. – odwzajemniłam uśmiech. – Ja ciebie też.

***

Byliśmy na Placu Świętego Piotra, zwiedziliśmy bazylikę i widzieliśmy Koloseum. Zjedliśmy też w tradycyjnej włoskiej pizzerii. Później wybraliśmy się na lody, bo było dość gorąco. Niall stwierdził, że jak dla niego jest za gorąco i ściągnął koszulkę, a ja zaczęłam się śmiać, bo akurat przyuważyły nas jakieś jego włoskie fanki i wytrzeszczyły oczy. Zaczęły cykać mu fotki, a potem podeszły nieśmiało i zapytały się czy mogą zrobić sobie z nim zdjęcie. Niall spojrzał na mnie przepraszająco, ale zapewniłam go, że nic nie szkodzi. Ubrał z powrotem koszulkę (widziałam jak tym dziewczynom zgasły oczy), zrobił sobie z nimi kilka zdjęć i pogadał przez chwilę. Ciągle zasypywały go nowymi pytaniami, aż w końcu powiedział im, że przeprasza, ale w ten weekend miał być cały mój i musimy już iść. Kiedy wróciliśmy do naszego tymczasowego domu było już przed dwudziestą drugą. Niall pierwszy poszedł pod prysznic i wrócił w samych bokserkach.

- Masz zamiar tak spać? – spytałam.

- Tak. Przeszkadza ci to? – poruszył śmiesznie brwiami.

- Nie, śpij jak chcesz. – zaśmiałam się.

Poszłam pod prysznic. Chłodna woda dobrze na mnie podziałała po całym dniu w upale. Kiedy w końcu opuściłam łazienkę była już prawie dwudziesta trzecia. Niall leżał już w łóżku. Położyłam się obok niego.

- Chodź tu. – powiedział przyciągając mnie do siebie i całując namiętnie. Usiadłam na nim okrakiem i odwzajemniałam pocałunki. Jego ręce błądziły po moich plecach, aż w końcu chwyciły za koniec bluzki i zaczęły ją podciągać. Momentalnie się ocknęłam i zeszłam z niego, odsuwając się na kraniec łóżka. Usiadł i spojrzał na mnie zdziwiony. Chyba nie spodziewał się takiej reakcji.

- Ja… – nie wiedziałam, co powiedzieć.

- Przepraszam. – spuścił głowę. – Nie powinienem był.

- Niall…

- Nie musisz się tłumaczyć. To moja wina. Pójdę spać w drugim pokoju. – wstał z łóżka i wyszedł.

„Dlaczego się odsunęłam? Przecież to Niall…”, nie umiałam pojąć swojego zachowania. Przecież go kochałam. Ufałam mu, nie miałam się czego obawiać. A mimo to, kiedy zaczął ściągać ze mnie koszulkę, przestraszyłam się czegoś. Tylko czego? Chyba bałam się, że nie jestem jeszcze na to gotowa… Ale jeśli będę mieć takie nastawienie, to nigdy się do tego nie odważę.

 

*Perspektywa Niall’a*

Idiota ze mnie, nie powinienem był tego robić.  Ale nie przypuszczałem, że Amanda się wystraszy… Nawaliłem. Nawaliłem sprawę z najważniejszą dziewczyną w moim życiu. „Muszę pomyśleć jak to odkręcić”.

Nie dość, że myśli zaprzątające mi głowę, nie dawały mi spać, to jeszcze na dodatek księżyc wyjątkowo jasno dziś świecił. Odwróciłem się na drugi bok, tyłem do okna, a przodem do drzwi, gdy akurat usłyszałem pukanie dobiegające od nich.

- Proszę. – powiedziałem.

- Niall, chciałam cię przeprosić. – powiedziała Amanda, wchodząc.

- Nie, to ja cię przepraszam. Nie powinienem był.

- Głupio się zachowałam…

- Po prostu dałaś mi znać, że nie chcesz jeszcze tego robić. Rozumiem to, nie chcę naciskać.

- Nie naciskasz. Po prostu trochę się obawiałam… Ale przemyślałam to wszystko. – odwiązała szlafrok i zrzuciła go na ziemię. Była… naga. Nie no, ciało miała boskie. Wślizgnęła się pod kołdrę. – Rozkoszuj się tą nocą. – szepnęła przy moim uchu, ściągając ze mnie bokserki.

________________________________________________________________________

Chciałyście to macie xd Mam nadzieję, że się podoba :P Ale mówiłam dziewczynom, które prosiły o tę scenę, że nie będzie szczegółów xd

Twitcam w piątek aktualny, już się boję tej kompromitacji xd No i że przy mnie zaśniecie :P No ale zdecydowałam się, więc to zrobię ;P
Jeśli się podoba to proszę, komentujcie :)

Całusy,

Olga

EDIT: Zapomniałam podziękować Klaudii za pomysł z mini wakacjami ♥