Rozdział dwudziesty ósmy

*Perspektywa Amandy*

Dziś mieli wypisać mnie ze szpitala. Byłam tu już prawie dwa tygodnie. Miałam wielu gości – Rachel odwiedzała mnie codziennie po szkole razem z Zayn’em, Liam i Louis też wpadli parę razy, nawet Harry przyszedł. Trochę się już otrząsnął po tej całej sprawie z Rose, ale widziałam, że nadal jest mu ciężko. A sytuacja, w której odwiedzał w szpitalu dziewczynę, którą zadźgała nożem jego ukochana, na pewno mu tego nie ułatwiała.

Oczywiście bywały u mnie także opiekunki – Susan, Tiffany i inne, nawet Ginger. Pytały jak się czuję i przynosiły mi różne potrzebne rzeczy (chociaż i tak większość miałam już zapewnioną, dzięki Rachel).

Nie wiem czy policjantów można nazwać gośćmi, no ale też u mnie byli – spisali moje zeznania. Niedługo będę się musiała stawić w sądzie, ale na razie nie chcę o tym myśleć.

Moim stałym gościem był Niall. Mówiłam mu wiele razy, żeby poszedł do domu, trochę odpocząć, ale nie chciał słuchać. Z początku nie chciał opuszczać szpitala nawet na noc – pielęgniarki musiały go wyganiać. Trochę im to zajmowało, ale w końcu żegnał się ze mną i wychodził, jednak powracał rano. Czasami o tak wczesnej porze, że przychodził, kiedy byłam jeszcze pogrążona we śnie. Uważałam, że przesadza, bo powinien się wyspać, ale muszę przyznać, że nie mogłam sobie wyobrazić cudniejszego widoku po pobudce, niż uśmiechnięta twarz Niall’a, spoglądająca na mnie.

Właśnie lekarz wszedł do sali. Zbadał mnie ostatni raz i życzył zdrowia. Kiedy wyszedł, dopakowałam rzeczy i byłam gotowa. Wzięłam moją torbę i wyszłam z sali.

- Ej, ej. – Niall podszedł do mnie. – Nie wolno ci dźwigać.

- Ale to nie jest ciężkie…

- Żadnych ale. Ja to wezmę i bez dyskusji. – wziął ode mnie torbę i złapał za rękę.

Czekaliśmy jeszcze tylko na Tiffany, która musiała podpisać jakieś papiery.

- Wszystko załatwione. Możemy wracać do domu. – powiedziała wychodząc z gabinetu.

Wracaliśmy autem chłopaków, Niall prowadził. Zdawało mi się, że opiekunki go polubiły. Uśmiechały się, kiedy patrzyły na nas razem i pozwalały swobodnie spędzać ze sobą czas. Pewnie ujęła je jego troska o mnie przez te ostatnie dni.

Spojrzałam na mojego chłopaka, trzymającego kierownicę. Zauważył, że mu się przyglądam i zerknął na mnie kątem oka, uśmiechając się.

***

- Gdzie to postawić? – spytał Niall, kiedy weszliśmy do mojego pokoju.

- Na ziemi, koło łóżka. – odpowiedziałam.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam je. Przypuszczam, że nie udało mi się ukryć zdziwienia na mojej twarzy, które po chwili zastąpił gniew.

- Czego chcecie? – wycedziłam.

- Możemy wejść? – spytała Katy.

- Nie. Jestem właśnie z Niall’em.

- My… - zaczęła, patrząc na resztę.

- Przyszłyśmy cię przeprosić. – dokończyła Christy. – Nie wiedziałyśmy, że to zajdzie tak daleko.

- Jasne. Taki kit możecie wciskać komuś innemu, ale nie mi. Boicie się, że policja uzna, że też jesteście winne temu co zrobiła Rose, nie?

- To nie tak. My naprawdę…

- Darujcie sobie, nie przyjmę waszych przeprosin.

- I dobrze, bo ja w przeciwieństwie do nich nie miałam zamiaru cię przepraszać! Zaciągnęły mnie tu na siłę. – odezwała się w końcu Kendra. – Jestem w pełni świadoma tego, co zrobiłam. Żałuję tylko, że Rose spaprała robotę i nie wykończyła cię całkowicie. – warknęła.

- Ale przecież mówiłaś, że nie kazałaś jej tego robić?! – zdziwiła się Katy.

- Kłamałam. A wy nie byłyście na tyle spostrzegawcze, żeby zauważyć, że udaję. Nakłaniałam ją, ale nie sądziłam, że jest do tego zdolna. No, ale najwidoczniej jej nie doceniłam.

Christy i Katy patrzyły na nią z przerażeniem.

- Wiesz, że trafisz za to do poprawczaka? – przy moim boku pojawił się Niall.

- Wiem, ale nie obchodzi mnie to. Nienawidzę cię. – powiedziała patrząc mi głęboko w oczy.

- Za co ty mnie tak nienawidzisz?! Nic ci nie zrobiłam.

- To przez ciebie mój brat nie żyje! – krzyknęła.

- O czym ty mówisz? – wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia.

Kendra trafiła do domu dziecka razem ze swoim bratem, Aaron’em. Był w moim wieku. Zaprzyjaźniliśmy, pomimo że jego siostra nie przepadała za mną. Niestety pewnego dnia opiekunki znalazły go martwego w pokoju. Miał przy sobie puste pudełko po tabletkach.

- To twoja wina, że popełnił samobójstwo.

- Ale niby dlaczego? – nie umiałam tego pojąć.

- Bo był w tobie zakochany idiotko!

- Co? – to było wszystko co umiałam odpowiedzieć.

Bardzo dobrze dogadywałam się z Aaron'em i Rachel mówiła mi wiele razy, że on czuje do mnie coś więcej, ale ja tego nie zauważałam. Chociaż… Może nie chciałam zauważyć? Był dla mnie jak brat… Ale nigdy nie pomyślałam, że moglibyśmy być razem. Zresztą, nie pragnęłam tego…

- Był w tobie zakochany, a ty udawałaś, że tego nie widzisz. – powiedziała Kendra chłodno. – Od początku odradzałam mu tę znajomość, wiedziałam, że to nie skończy się dobrze. A kiedy się w tobie zakochał, wiedziałam, że złamiesz mu serce. Ale on nie chciał mnie słuchać, ciągle miał nadzieję… Aż w końcu ją stracił. – zauważyłam łzy błyszczące w jej oczach. – Lecz wtedy było już za późno. Nie umiał sobie z tym poradzić, więc się zabił.

Patrzyłam na nią, nie wiedząc co powiedzieć. Przypomniałam sobie chwilę, w której opiekunki oznajmiły mi, że Aaron nie żyje. Z początku nie wierzyłam im, nie chciałam dopuścić do siebie tej myśli. Potem zobaczyłam jak go wynoszą… martwego. Załamałam się i przepłakałam wiele dni. Mój przyjaciel nie żył. A teraz na dodatek dowiedziałam się, że to była moja wina…

- Ale ja… ja nie chciałam tego. – wyjąkałam. Czułam łzy napływające mi do oczu.

- Ale doprowadziłaś do tego. – powiedziała Kendra, nie zmieniając tonu. Najwidoczniej nie miała najmniejszego zamiaru mi współczuć.

Nie wiedząc, co powinnam zrobić, rozpłakałam się jak małe dziecko. Kendra prychnęła pogardliwie i odeszła. Niall przytulił mnie i zaczął pocieszać.

- Przykro nam. Jeszcze raz przepraszamy. – szepnęły Christy i Katy, po czym odeszły.

Niall zamknął drzwi i poprowadził mnie do łóżka, po czym posadził mnie na nim.

- Proszę, nie płacz już. – szepnął, siadając obok i mnie obejmując.

- To wszystko moja wina. – szlochałam. – To przeze mnie Aaron nie żyje.

- Nie mów tak.

- Ale to prawda. Ja go kochałam…

Niall zesztywniał.

- Co?

- Kochałam go… ale jak brata. Umarł, bo nie umiałam go pokochać tak bardzo, jak on by tego pragnął. – załamywałam się.

- Ale to nie jest twoja wina. – Niall ujął moją twarz w dłonie i otarł z niej łzy. – Nie można kogoś zmusić, by nas pokochał. I muszę ci powiedzieć, że jestem największym szczęściarzem na świecie, bo to właśnie mnie pokochałaś. – kiedy to powiedział, pocałował mnie delikatnie.

- Kocham cię. – szepnęłam.
- Ja ciebie też. Nie myśl o przeszłości. Teraz liczy się przyszłość, a jej stawimy czoła razem. – pocałował mnie w głowę.

__________________________________________________________________________

Najpierw było długo przesłodzone, a teraz dramat ciągnie się już 8 rozdział, brawo dla mnie -,-

No ale następny rozdział nie będzie już smutny :)

Jeśli chcecie być informowane o nowych rozdziałach to piszcie w komentarzach swojego twitter’a, albo gg. A i chyba kilka twitter’ów mi się „zapodziało” :/ Jeśli nie zostałyście poinformowane o tym rozdziale to dajcie mi znać.

*

Teraz to samo info, co na  moim nowym blogu (o dziwo były chętne O.o). Ostatnio są popularne twitcam’y, więc pomyślałam, że może też spróbuję :P Dlatego mam do Was pytanie: czy któraś byłaby chętna zajrzeć na mojego twitcam’a? Wstępnie odbyłby się za tydzień w piątek, po południu (wreszcie będę w domciu ♥). Jeśli któreś nie wiedzą co to twitcam (np. te, które nie mają twitter’a), to jest coś takiego, że widzicie mnie przez kamerkę i ja mówię, a Wy piszecie do mnie w komentarzach. Możecie pisać pytania np. dotyczące bloga, albo cokolwiek chcecie. To jak? :P

Całusy,

Olga

EDIT: Dodawałam na szybko, bo prosiłyście i pomyliłam numer rozdziału xd Już jest dobry ;)
EDIT 2: Były błędy z tym imieniem brata xd To jest Aaron xd Ale jak już napisałam wyżej dodawałam na szybko i z tego to wynikało :P