Rozdział czterdziesty pierwszy, część I

- Czy on właśnie to powiedział?! – Rachel nie mogła uwierzyć.

- Ciii! – uciszyłam ją. – Bo jeszcze nas usłyszą!

Wychyliłam się lekko zza drzewa i spoglądnęłam na Dianę. Stała zaskoczona i patrzyła się na Harry’ego, najwidoczniej nie wiedząc, co odpowiedzieć.

- U mojej mamy? – wydukała w końcu.

- Tak. Jest rozwiedziona, prawda?

Dziewczyna skinęła głową.

- To co, myślisz, że miałbym u niej jakieś szanse? – spytał ponownie. – Wiem, różnica wieku i takie tam… No ale jak ci się wydaje?

- Ja… Nie wiem…

- A w jakich facetach gustuje?

- Nie wiem! Daj mi spokój do jasnej cholery! – krzyknęła, po czym odwróciła się i uciekła.

Harry nie próbował jej zatrzymać. Stał zdezorientowany i patrzył jak Diana się oddala.

- Lepiej już stąd chodźmy. – szepnęłam do Rachel.

Wróciłyśmy do chłopaków, starając się, żeby Harry nas nie zauważył. Na szczęście udało się nam. Do siedzących na ławce Niall’a i Zayn’a dołączył także Liam, a Louis nadal zabawiał się z gołębiami. „Cały Lou”, pomyślałam.

- Co się stało? – spytał Zayn, kiedy podeszłyśmy.

- Nic takiego. – odparłam.

- W takim razie, dlaczego Diana uciekła z płaczem? – uniósł brwi Liam.

- Z płaczem? – powtórzyłam. Tego nie zauważyłyśmy…

- Tak, płakała. Więc…? – nalegał Payne.

Spojrzałam niepewnie na Rachel. Czy powinnyśmy były to powiedzieć? Przecież to nie nasza sprawa, podsłuchałyśmy to. Jednak najwidoczniej moja przyjaciółka nie mała takich wątpliwości, gdyż walnęła prosto z mostu:

- Harry’emu podoba się Valerie.

Chłopcy wytrzeszczyli oczy, słysząc to.

- Skąd to wiecie? – spytał Niall.

- Słyszałyśmy jak pytał się Diany, czy ma jakieś szanse u jej mamy. To chyba jest jednoznaczne, prawda?

Chłopcy nie odpowiedzieli, co znaczyło, że nie mają żadnych argumentów, zaprzeczających temu.

- Czemu tak was to dziwi? – spytałam. – Przecież spotykał się kiedyś z Caroline, a ona też była dużo starsza od niego.

- Tak, ale po zakończeniu ich związku postanowił, że będzie sobie szukał dziewczyny wśród nastolatek. – powiedział Zayn.

- No to najwidoczniej mu się odwidziało. – stwierdziła Rachel.

- Cicho! Harry tu idzie! – ostrzegł nas Liam.

Rzeczywiście lokaty szedł w naszym kierunku.

- Nie wiecie dokąd pobiegła Diana? – spytał, przystając.

Pokręciliśmy przecząco głowami. Chłopak tylko mruknął coś pod nosem, po czym oddalił się.

- On ma zamiar jej szukać? – spytałam.

- Nie wiem. – wzruszył ramionami Niall. – Lepiej pomyślmy, co zrobić z tą niefortunną sytuacją.

- Nie martwcie się chłopcy. Ja i Amanda wszystkim się zajmiemy. – oznajmiła Rachel.

- Serio? – zdziwiłam się.

- Serio. Dobra, ruszmy się zanim Harry za bardzo się oddali. – pociągnęła mnie. – Pa, chłopcy!

- Pa! – odwróciłam się tyłem do nich, gdyż byłam ciągnięta przez moją przyjaciółkę. – To jaki masz plan? – spytałam.

- Plan? – zdziwiła się.

- No tak, plan. A co ty sobie myślałaś?

- Nie wiem, po prostu chciałam się tym zająć. – wzruszyła ramionami.

W takich momentach załamywało mnie rozumowanie mojej przyjaciółki.

- I co teraz? – spytałam.

- No dobra, chcesz jakiegoś planu?

Skinęłam głową.

- W takim razie ja pogadam z Hazzą, a ty z Dianą.

- Nie no! Genialny plan! Jak ty na niego wpadłaś?! – spytałam ironicznie.

- Nie czepiaj się. Ja przynajmniej staram się coś wymyślić. – obruszyła się.

- Okej, zrealizujemy twój GENIALNY plan. Tylko możesz mi powiedzieć dlaczego to ja muszę gadać z tą jędzą?

- Bo to mój plan, a moje plany przewidują łatwiejszą robotę dla mnie. – odparła.

- W takim razie co powiesz na mój plan? Ja gadam z Hazzą, a ty z Dianą.

-  Mój jakoś bardziej mi się podobał. – wzruszyła ramionami.

- Dobra, niech ci będzie. – odpuściłam. – Tylko możesz mi powiedzieć jak ja mam znaleźć Dianę?

- Idź do jej domu, pewnie tam poszła. A nawet jeśli nie to w końcu tam wróci, prawda?

- A wiesz, gdzie ona mieszka?

- Tam gdzie Valerie. – odparła, jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem.

- Dobra, a więc zapytam w ten sposób. Wiesz, gdzie mieszka Valerie?

- No nie…

- No właśnie. Masz do niej numer czy coś? W końcu pracujesz dla niej.

- A wiesz, że mam?! – moją przyjaciółkę olśniło.

Wywróciłam oczami. „Cała Rachel”, pomyślałam.

Wybrała numer, dała na głośnik, po czym czekała chwilę, aż w końcu Valerie odebrała. Zdziwiło ją po co nam jej adres, na co moja przyjaciółka odparła, że robi petycję o odnowienie płotów w okolicy i chce wiedzieć, czy jej dom też by na tym skorzystał. „Gorszej i głupszej odpowiedzi już chyba nie mogła wymyślić”, pomyślałam. Na szczęście, mimo tak kiepskiej wymówki, pani Moore podała nam adres. Chyba wolała nie wnikać głębiej w pomysły Rachel.

- Dobra, to ty idź do domu Diany, – powiedziała, kiedy się rozłączyła – a ja pójdę poszukać Harry’ego, zanim za bardzo się oddali.

- Okej.

Rachel pobiegła w kierunku, w którym szedł Harry, kiedy ostatni raz go widziałyśmy, podczas gdy ja uświadomiłam sobie, że nie mam pojęcia, gdzie jest ulica, na której mieszka Diana. Stwierdziłam, że wrócę do chłopaków i poproszę ich o pomoc.

- Nie miałyście się przypadkiem zająć Harry’m i Dianą? – spytał Liam, gdy do nich podeszłam.

- Zajmujemy. – odparłam. – Ale potrzebuję waszej pomocy. Nie wiecie może, gdzie jest Murnebrout Street*?

- To na drugim końcu miasta. – odezwał się Niall. – Dlaczego pytasz?

- Muszę się tam jak najszybciej dostać. Zawiózłbyś mnie? – zrobiłam śliczne oczka.

- Jasne, dla ciebie wszystko. – uśmiechnął się.

- Ej chwila, a co z nami? – spytał Zayn.

- To długo nie potrwa. – zapewniłam.

Udałam się z moim chłopakiem pod Nandos, gdzie zostawiliśmy zaparkowany samochód.

- Tak właściwie to po co chcesz tam jechać? – spytał Niall, w trakcie drogi.

- Po prostu mnie tam zawieź, opowiem ci jak już będzie po wszystkim.

- O, nie. Ja się tak nie bawię.

- Dlaczego?

- Naprawdę myślisz, że zostawię cię samą na obrzeżach Londynu, w okolicy której nie znasz, jeśli nie powiesz mi po co tam jedziesz? – uniósł brwi ku górze.

- Rozumiem, że mnie nie zostawisz? – westchnęłam.

- Nie ma mowy. Jeszcze by ci się coś stało. Nie wybaczyłbym sobie tego.

„Jaki on kochany”, pomyślałam. Jego troska była urocza. Ale akurat w tej sytuacji nie miał się, o co martwić.

Samochód się zatrzymał, najwidoczniej dojechaliśmy na miejsce.

- Nawet nie myśl o opuszczaniu auta, dopóki nie powiesz mi, o co chodzi. – powiedział stanowczo.

 - Tu mieszka Diana. Muszę z nią pogadać.

- Diana? – zdziwił się. – A co masz zamiar jej powiedzieć?

Kurde. Tej kwestii nie przemyślałyśmy z Rachel… Ja po prostu miałam pogadać z Dianą, a ona z Harry’m, ale o tym, co im powiemy nie dyskutowałyśmy.

- Jeszcze nie wiem. – odparłam. – Ale coś wymyślę. Będę działać instynktownie.

- Dobra, ale uważaj na siebie, bo ona mnie przeraża.

Zaśmiałam się.

- Mój bohater boi się niewinnej dziewczyny?

- Niewinna to ona na pewno nie jest. – stwierdził.

Zaśmiałam się ponownie.

- No dobra, ja już lepiej pójdę. Mam tylko nadzieję, że wrócę żywa. – wywróciłam oczami.

- A może jakieś podziękowanie za podwózkę?

Nachyliłam się i pocałowałam go namiętnie. Czułam jak łaknie więcej, ale nie było czasu. Oderwałam się w końcu od niego i wysiadłam z samochodu.

- Zadzwoń do mnie to przyjadę po ciebie. – powiedział, po czym odjechał.

Odwróciłam się przodem do dużego domu, pomalowanego na beżowy kolor.

_______________________________________________________________________

*Wymyśliłam ulicę xd + Nie mam pojęcia, czy Nandos jest blisko jakiegoś parku, tak więc so sorry, jeśli nie xd

Rozdział dedykuję mojej kochanej Tusi <3 Za to jak się wczuwa w to opo :) Że nawet w szkole wali cytatami, albo nawiązuje jakoś do niego haha :D

Jak zauważyłyście podzieliłam rozdział na dwie części ;) Wynika to z tego, że strasznie długi mi wyszedł :P Wiem, że w tej części nic się nie dzieje, ale za to w następnej będzie rozmowa z Dianą. A i sory za tę bezsensowną rozmowę Amandy z Rachel, no ale taka już jest Rachel xd

Znowu jestem chora, bo poszłam do szkoły, kiedy nie było jeszcze całkiem dobrze xd Tak więc korzystam z okazji i piszę :D Postaram się też napisać coś na "One more time" i moją część rozdziału na "Bring it back to me" :)
A i chciałabym Wam BARDZO podziękować za tak liczne komentarze <33 Nie wiecie jak mi się cieszy mordka, kiedy je widzę :D Mam nadzieję, że tym razem będziecie równie aktywne :)

Całusy,

Olga

P.S. Tak w ogóle to wczas mi się zebrało, żeby podpisać obrazek w nagłówku xd