Rozdział trzydziesty dziewiąty

*Półtora tygodnia później*

Jest już po rozprawie, którą Paul przegrał.

Kiedy wtajemniczyłyśmy chłopców w nasz plan zgodzili się na niego. Prawnicy mojego ojca złożyli wniosek o zerwanie kontraktu. Oczywiście Paul nie wyraził zgody i spotkaliśmy się w sądzie. Chłopcy musieli zeznawać, a ja i Rachel razem z nimi. Na szczęście jak już mówiłam Paul przegrał rozprawę. Chłopcy podpisali nowy kontrakt z manager’em załatwionym przez mojego ojca - okazała się nim kobieta. Nazywa się Valerie Moore i jest naprawdę miła, polubiłam ją i chłopcy chyba też. Przed podpisaniem nowej umowy wyraźnie zaznaczyli, że chcą mieć „swobodę życia prywatnego” i zostało to jednym z najważniejszych punktów kontraktu.

Mój ojciec chyba myślał, że dzięki tej pomocy na nowo zyska moje zaufanie. Pomylił się. Była okazja, by pomóc chłopcom, więc z niej skorzystałam, to wszystko. Ale niestety moja psycholog stwierdziła, że skoro mi pomógł to powinnam się mu odwdzięczyć. Uważa, że jestem gotowa, by się z nim spotkać. Twierdzi, że to, że nie jestem do niego przekonana jest całkowicie normalne i oprócz tego wszystko jest w porządku, umiem zapanować nad swoimi reakcjami. Nawet jeśli tak jest to ja nie chcę się z nim spotkać… Ale chyba nie mam wyboru. Ma przyjść do domu dziecka jutro po południu.

***

- Nie chcę tam iść. – jęczałam.

- Amanda, to tylko jedno spotkanie. – próbował przekonać mnie Niall.

- Taa, jedno… A potem zmuszą mnie do kolejnego i jeszcze kolejnego, i do następnego, i jeszcze jednego…

- Długo masz zamiar tak wyliczać?

- Aż w końcu każą mi z nim zamieszkać! – krzyknęłam. – O, nie! Nie ma mowy! Ja się nie dam.

- Amanda, musisz tam pójść. Dałaś słowo.

- I co z tego? Ludzie ciągle nie dotrzymują słowa, nic się nie stanie, jeśli ja też raz tak zrobię.

- Ale pomyśl, jak zawiedziesz tym innych.

- Jeśli ktoś będzie zawiedziony to tylko mój ojciec, a szczerze mówiąc, to mało mnie to obchodzi.

- Zawiedziesz nie tylko jego, ale też ludzi, którzy sądzili, że zawsze dotrzymujesz obietnic.

- A kto tak myśli? – spytałam, mrużąc oczy.

- Na przykład ja. – odparł.

Spojrzałam na niego uważnie.

- Zgoda. – westchnęłam.

- Naprawdę? – lekko się zdziwił. Najwidoczniej nie spodziewał się, że tak szybko ulegnę. Ale nie znał jeszcze haczyka…

- Naprawdę. Ale idziesz ze mną. – oznajmiłam.

Tego to już chyba kompletnie się nie spodziewał.

- Jak to idę z tobą? – zapytał. – Przecież to ty masz się spotkać z ojcem…

- Tak, ale nie chcę tam iść sama. Dodasz mi otuchy. – powiedziałam, chwytając go za rękę. – Proszę, zrób to dla mnie.

- A nie sądzisz, że będę tam przeszkadzał? Macie sobie do wyjaśnienia pewne sprawy…

- Niall, ja się boję. – przyznałam w końcu otwarcie coś, czego nie chciałam dopuścić do siebie nawet w myślach. Ale taka była prawda. – Boję się tego spotkania. Boję się, że on się nie zmienił. Boję się, że coś mi zrobi. – wyznałam.

- Nie masz się, czego bać. – zapewnił, przytulając mnie do siebie. – Twój ojciec był na terapii, a wątpię, że zdołałby oszukać psychologa. Poza tym przecież spotkacie się tutaj, w bezpiecznym miejscu. Ale jeśli mimo to się obawiasz, – ciągnął dalej. – to zgoda, pójdę z tobą. Mówiłem, że nigdy nie zostawię cię samej z problemem. – pocałował mnie w czoło.

- Dziękuję. – powiedziałam, całując go w usta.

Nagle ktoś wszedł do pokoju.

- Amanda, co tak długo? Twój ojciec czeka. – powiedziała Susan.

- Przepraszam, już idziemy.

- Idziecie? To znaczy, że Niall też idzie? – spytała, przenosząc na niego wzrok.

- Tak, poprosiłam go o to.

- No dobrze. – odparła, po czym wyszła.

Podążyliśmy za nią. Wskazała gabinet, w którym miałam spotkania z psychologiem. Najwidoczniej to tam miałam odbyć również rozmowę z ojcem. Zapukałam, po czym usłyszałam, że mam wejść. Chwyciłam za klamkę, jednak ostatecznie jej nie nacisnęłam. Spojrzałam na Niall’a, który kiwnął głową, na znak, żebym się nie wahała. Wzięłam głęboki wdech, po czym otworzyłam drzwi.

- Dzień dobry. – przywitałam się, wchodząc.

- Dzień dobry. – odpowiedziała mi psycholog.

- Witaj. – odezwał się mój ojciec.

Rzuciłam w jego stronę obojętne spojrzenie, po czym przeniosłam wzrok z powrotem na psychologa.

- Przepraszam cię młodzieńcze, ale będziesz musiał wyjść. – zwróciła się do Niall’a.

- Ja poprosiłam go, żeby tu przyszedł. – zaprotestowałam.

- Wydaje mi się, że byłoby lepiej, gdybyście porozmawiali w cztery oczy…

- A mi nie. – odparłam. – Wolę, żeby Niall tu został. – ścisnęłam jego rękę.

- No dobrze, jeśli tak będziesz czuć się lepiej. – zrezygnowała. – Ja już nie przeszkadzam. W razie czego będę w gabinecie pani Trimble.* – powiedziała, po czym opuściła pomieszczenie.

Stałam, niepewna, co powinnam zrobić. Spoglądnęłam na Niall’a, jednak on czekał na mój ruch.

- Może usiądziecie? – zaproponował mój ojciec.

Skinęłam głową, po czym podeszłam do biurka, siadając naprzeciwko mojego ojca. Niall zajął krzesło obok mnie.

- Cieszę się, że cię widzę.

- Niestety, ja nie mogę powiedzieć tego samego. – mruknęłam.

- Domyśliłem się. – odparł. – Posłuchaj, Amanda, wiem, że trudno będzie ci ponownie mi zaufać i może nawet do tego nie dojść… Ale ja naprawdę się zmieniłem. Bardzo żałuję tego, co zrobiłem i przepraszam. Przepraszam, że zniszczyłem ci dzieciństwo. – spuścił wzrok.

- Zniszczyłeś mi nie tylko dzieciństwo. Zniszczyłeś mi życie. – powiedziałam chłodno. – Trauma pozostanie, nie ważne ile lat minie.

Westchnął.

- Przepraszam. – powtórzył. – Wiem, że słowa nie cofną tego, co się stało. Ale proszę, żebyś dała mi drugą szansę, nic więcej. Nie możemy spróbować chociaż normalnie porozmawiać?

- Normalnie, to znaczy? – spytałam, unosząc brew.

- Bez nienawiści z twojej strony. O zwykłych rzeczach, jak ojciec z córką.

Zawahałam się. Ale w sumie co mi szkodziło? To tylko rozmowa.

- No dobrze, postaram się. – oznajmiłam.

- Cieszę się. – uśmiechnął się lekko. – Więc jak ci się układa? Jak w szkole?

- W szkole ciężko, ale jakoś daję radę. A układa mi się dobrze, nie jestem sama.

- Tak, widzę. – przeniósł wzrok na blondyna, siedzącego obok mnie. – Może przedstawisz mi swojego… kolegę?

Również na niego zerknęłam. Uśmiechnął się do mnie i chwycił delikatnie za rękę, zapewne chcąc dodać mi otuchy. Udało mu się. Również się uśmiechnęłam.

- To Niall, mój chłopak. – powiedziałam, przenosząc wzrok na ojca. – Jesteśmy razem prawie trzy miesiące. Niall, to mój tata. – tym razem zwróciłam się do mojego chłopaka. Wypadało ich obu sobie oficjalnie przedstawić.

- To od niego to dostałaś? – spytał, wskazując na moją szyję.

Moja lewa ręka, która nie była zajęta ręką Niall’a, powędrowała do góry. No tak. Już prawie zapomniałam o naszyjniku, który miałam zawieszony. To ten sam, który dostałam na naszą miesięcznicę - kryształowe serduszko. Prawie nigdy go nie zdejmowałam, więc byłam do niego już tak przyzwyczajona, że zapominałam, że mam go na szyi.

- Tak. To od Niall’a. – uśmiechnęłam się lekko, po raz pierwszy do ojca.

- Bardzo ładny. – stwierdził. – Dbasz o Amandę? – zwrócił się do mojego chłopaka.

„Dobra, takiego pytania się nie spodziewałam”.

- Oczywiście, że o nią dbam. – odparł Niall. – Kocham ją i nie pozwoliłbym nikomu jej skrzywdzić. – powiedział stanowczo.

- Widzę, że nie muszę się martwić, o to, że coś ci się stanie. – zwrócił się do mnie.

- Nie, nie musisz. Jak Niall powiedział, dba o mnie. Bardzo. – cmoknęłam mojego chłopaka w policzek.

- Cieszę się, że jesteście ze sobą szczęśliwi.

Po tych słowach trochę posmutniał. „Czyżby pomyślał o mamie?”. Na pewno on też za nią tęskni… Może rzeczywiście powinnam dać mu szansę? Czy może jednak jestem zbyt naiwna?

__________________________________________________________________________

*Nazwisko Susan xd

Rozdział dedykuję mojej kochanej Ewie, która darła się na koncercie do Lou, że go kocham hahaha <3

Pod koniec rozdziału miałam problemy z pisaniem, ale puściłam sobie Russian Red "Cigarettes" i dzięki tej piosence, macie gotowy rozdział ;)

Co do tego manager'a-kobiety to zaproponowała to Dominika, a ja wykorzystałam ;D Z początku miałam inne plany, no ale zmieniły się ;)

NIE MOGĘ UWIERZYĆ, ŻE POD OSTATNIM ROZDZIAŁEM ZNALAZŁO SIĘ 91 KOMENTARZY! STRASZNIE WAM DZIĘKUJĘ <3 Na dodatek od dodania ostatniego rozdziału weszłyście na mojego bloga ponad 6 tysięcy razy ;o Mam nadzieję, że te wysokie liczby się nie zmienią i pod tym rozdziałem mogę liczyć na równie dużą liczbę komentarzy, hmm? :)

Jutrzejszy twitcam zacznie się prawdopodobnie przed 15 ;) Gdybym jednak nie czuła się wystarczająco dobrze (jestem chora), to niestety nie odbędzie się on ;(

Po prawej u góry pojawiły się 2 nowe sondy :) Jak ja lubię je dodawać xd

Całusy,

Olga

LINKI:

Nie zapominajcie o głosowaniu na mnie (@ComeToPoland1D) w sondzie :) LINK

Założyłam konto na odpowie.pl, więc możecie mi tam zadawać pytania ;) LINK

Na blogu, którego jestem współautorką pojawił się nowy rozdział. Serdecznie zapraszam :) LINK