Rozdział trzydziesty ósmy

Staliśmy w studiu i czekaliśmy na jeszcze niewypowiedziane słowa, które wisiały w powietrzu. Byliśmy tu w siódemkę – ja, Niall, Zayn, Harry, Liam, Louis i… Paul. Był wściekły i nawet nie starał się tego ukryć.

- Czy wam do reszty odbiło?! – krzyknął w końcu, patrząc na wszystkich po kolei, z wyjątkiem mnie. – Uciekacie sobie na inny kontynent?!

- Pytałem o pozwolenie. – odezwał się Niall.

- Ale nie otrzymałeś mojej zgody i na dodatek zaciągnąłeś ze sobą resztę!

- Wcale nas nie zaciągnął. Sami zaproponowaliśmy, że wrócimy z nim. – bronił go Harry.

- Ale mimo wszystko to on do tego doprowadził! A z czyjej winy to zrobił? – spytał, przenosząc wzrok na mnie. Był przepełniony nienawiścią. – Z twojej. – syknął, podchodząc do mnie.

- Amanda nic nie zrobiła. – Niall stanął przede mną, zagradzając drogę managerowi.

- Od kiedy się spotykacie ciągle masz głowę w chmurach. Nie umiesz się na niczym skupić!

- Nie moja wina, że się zakochałem! – krzyknął.

„Czy on właśnie to powiedział?!”. Oczywiście wyznawał mi to już wiele razy, ale po raz pierwszy przyznał na głos przed innymi, że jest we mnie zakochany. Poczułam przyjemne ciepło w środku.

- Gdybyś przejmował się zespołem, dbałbyś o niego i byłby dla ciebie najważniejszy.

- Przejmuję się zespołem! Jest dla mnie równie ważny jak Amanda.

- Jakoś tego nie widać. – stwierdził mężczyzna.

- Ty po prostu chcesz, żebym poświęcał wszystko dla zespołu. Ale ciebie obchodzi tylko kasa. – prychnął. – Nie mam zamiaru dłużej się tu przekrzykiwać. Wychodzimy. Chodź, Amanda. – powiedział, biorąc mnie za rękę.

Wyszliśmy ze studia, po czym Niall zamówił taksówkę. Widziałam, że jest nieźle wkurzony.

- Niall…

- Tak? – starał się uśmiechnąć.

- Może Paul ma trochę racji…  Wiesz, może trochę głupio zrobiłeś wracając przeze mnie… Teraz pewnie żałujesz.

- Nie, nie żałuję. – powiedział pewnie. – I to wcale nie było głupie. Gdybym miał dokonać wyboru jeszcze raz, nie zmieniłbym zdania. – popatrzył na mnie czule.

- Dziękuję. – uśmiechnęłam się lekko.

- Nie masz za co. – przytulił mnie.

W tym momencie z budynku wyszła reszta chłopców.

- Nieźle go wkurzyłeś. – stwierdził Zayn.

- Wiem. – Niall tylko wzruszył ramionami.

- Stary, on chce cię wykopać z zespołu!

- Co?! – jego obojętna maska zniknęła.

- Ale nie martw się. Nie ma do tego prawa bez naszej zgody. – powiedział pocieszająco Liam, klepiąc go po plecach. – Mam go już dość. Z początku wydawało się, że jest naprawdę w porządku, ale teraz przegina. Chce, żebyśmy skupiali się tylko na pracy, na niczym innym. Nie pojmuje, że mamy też własne życie. – westchnął.

Reszta przytaknęła mu.

- A tak właściwie to co się stało, że musiałeś wracać? – zaciekawił się Lou.

Spuściłam głowę.

- Nie ważne. – odparł blondyn.

- Nie. Ja chcę, żeby oni wiedzieli. – zapewniłam. – Tylko po prostu sama nie jestem w stanie znowu przez to przechodzić…

Niall ścisnął moją rękę, we wspierającym geście.

- Powiem wam w domu. – powiedział.

W tym momencie podjechała taksówka. Wsiadłam do niej razem z Niall’em. Chłopcy mieli mieć zaraz próby, dlatego zaproponował Niall’owi, że sama wrócę, ale on się uparł, że jedzie ze mną.

- Niall, właśnie o to chodzi. – powiedziałam, kiedy taksówka ruszyła.

- Ale o co? – zdziwił się.

- Może powinieneś poświęcać trochę więcej czasu pracy?

- Zgadzasz się z Paul’em? – zdziwił się.

- Po prostu obawiam się, że zepsuję twoje relacje z chłopcami. – posmutniałam.

- Nie popsujesz. Chłopcy naprawdę bardzo cię lubią i rozumieją, jak ważna jesteś dla mnie.

- Ale może postaraj się skupić na próbach, co?

- To jest ciężkie, kiedy ty ciągle siedzisz w mojej głowie. – uśmiechnął się.

Zarumieniłam się.

- Ja mówię poważnie.

- Ja też. – zaśmiał się. – No dobrze, postaram się być na próbach trochę bardziej obecny duchem, a nie tylko ciałem.

- Dziękuję. – cmoknęłam go w policzek.

Kiedy dojechaliśmy pod dom dziecka, pożegnałam się z Niall’em i skierowałam się do budynku. Szybko przebrałam się w coś wygodniejszego, po czym udałam się na kolejną rozmowę z psychologiem. Kobieta poprosiła mnie, bym opowiedziała jej o moim dzisiejszym dniu. Powiedziałam jej o spotkaniu z managerem, o tym, że obwinił mnie za wszystko i chce pozbyć się Niall’a z zespołu. Słuchała uważanie, udzieliła kilku rad, a potem znów przeszłyśmy do tematu mojego ojca. Starała się trochę pozytywniej mnie do niego nastawić. Marnie jej to szło.

- No dobrze. Na dziś to tyle. – zakomunikowała w końcu.

- Dziękuję, do widzenia. – powiedziałam, wstając i kierując się do wyjścia.

- Do widzenia.

Udałam się do mojego pokoju.

- I jak było? – spytała Rachel, kiedy weszłam. Wiedziała już o wszystkim. Zwierzyłam się jej po rozmowie z Niall’em.

- Na terapii czy spotkaniu z Paul’em? – spytałam.

- I na tym i na tym.

- Na terapii nie najgorzej. Ale próbowała mnie przekonać do mojego ojca.

- Zakładam, że jej nie wyszło?

- Dobrze zakładasz.

- A co ze spotkaniem z Paul’em?

- Był strasznie wkurzony. Ponoć chce wyrzucić Niall’a z zespołu.

- Co?! – wytrzeszczyła oczy.

- Ale nie może tego zrobić bez zgody chłopców.

Odetchnęła z ulgą.

- Ale chce go wyrzucić za to, że przez niego wrócili wcześniej z USA?

- Za to i za to, że nie skupia się na próbach. I to ponoć moja wina.

- Zapewne tak.

- Dzięki. – odparłam ironicznie.

- Ale Zayn mówił mi, że żaden z nich nie umie się skupić na próbach. Wygłupiają się i myślą o niebieskich migdałach. – wywróciła oczami.

- Przypuszczałam, że tak jest, ale o tym to już Paul nie wspomniał. – mruknęłam. – Wiesz… Mi się zdaje, że on po prostu nie lubi Niall’a.

- Może… A ja tam nie lubię ich managera.

- Ja też i wydaje mi się, że chłopcy tak samo. Nie mogą zerwać kontraktu z nim?

- To dość ryzykowne… Musieliby mieć powody i naprawdę dobrych prawników.

- Tylko, że od załatwiania prawników jest Paul. – westchnęłam.

Nie wiedziałam, co zrobić. Obawiałam się, że Niall przeze mnie może zostać wyrzucony z zespołu. Wiedziałam jak ważny był dla niego. Gdyby rzeczywiście tak się stało, nie wybaczyłabym sobie tego.

- Amanda, psycholog ma do ciebie jeszcze jedną sprawę. – w pokoju nagle pojawiła się Tiffany.

Wyszłam i udałam się do gabinetu.

- O co chodzi? – spytałam, wchodząc.

- Posłuchaj, właśnie rozmawiałam z twoim ojcem. Opowiedziałam mu o dzisiejszej sytuacji i zgodził się pomóc. Obiecał załatwić najlepszych prawników, żeby twoi przyjaciele mogli zerwać kontrakt. Oczywiście jeśli oni sami tego chcą. Znalazł im również świetnego nowego managera.

- Naprawdę?! – nie mogłam w to uwierzyć.

- Naprawdę. – uśmiechnęła się kobieta. – Porozmawiaj z przyjaciółmi i zapytaj się, co o tym sądzą, dobrze?

- Oczywiście.

Pobiegłam szczęśliwa do pokoju.

- Co się stało? – zdziwiła się Rachel.

- Wiem jak pomóc chłopcom! – oznajmiłam.

______________________________________________________________________________

Przepraszam, że taki beznadziejny rozdział :/ I wiem, że miał być wczoraj, ale fatalnie się czułam i po prostu nie umiałam nic napisać.

Były komentarze, że Paul to ochroniarz chłopców. Na wielu fan page’ach i w kilku opowiadaniach czytałam, że Paul to manager. Nie mam pewności jak jest rzeczywiście, no ale w moim opo jest managerem ;) A no i jego zachowanie zostało wymyślone tylko na potrzeby opo :P

Prawie 82 000 wyświetleń?! Dziękuuuję bardzo <3 A i może nie wiecie, ale w czwartek minęły 3 miesiące od założenia bloga :D Poniżej znajduje się notka z podziękowaniami :)

Mam prośbę… Jeśli czytasz moje opo, mogłabyś zostawić po sobie komentarz? :) W najnowszej sondzie 47 osób zagłosowało, że zawsze komentuje i co prawda pod ostatnim rozdziałem jest 47 komentarzy, ale jest tam też kilka moich odpowiedzi… No a poza tym są też ci, którzy czasami komentują itp. A jakoś nie widać, żeby aż tyle osób czytało. W jednej z sond zagłosowało ponad 300 osób, a nie udaje się dobić nawet do 60 komentarzy :/ Nie będę Was szantażować, że nie będzie nowego rozdziału, jeśli nie będzie określonej liczby komentarzy, ale to trochę nie fajne, kiedy mi napisanie rozdziału zajmuje czasem nawet kilka godzin, a Wam nie chce się poświęcić chwili na jeden komentarz…

A i na koniec powiem, że może w czwartek, albo piątek zrobię kolejnego twitcam’a :D Jakby co, to oczywiście dodam post z linkiem :)

Całusy,

Olga

EDIT: Powstał blog, na którym będą dodawane wywiady przeprowadzane z Directionerkami :) Jeśli chciałybyście przeczytać wywiad ze mną głosujcie na @ComeToPoland1D TUTAJ