Rozdział trzydziesty szósty

*Perspektywa Niall’a*

- I co masz zamiar zrobić? – spytał mnie Harry.
- Raczej, co już zrobiłem. – poprawiłem go. – Zamówiłem bilet lotniczy na czwartek wieczór.
- Pomimo tego, co powiedział Paul?
- Nie obchodzi mnie co powiedział, obchodzi mnie Amanda.
- W takim razie zamów jeszcze cztery bilety. – powiedział Liam.
- Co? – zdziwiłem się.
- Wracamy z tobą. – odparł, na co reszta mu przytaknęła.
- Nie, nie możecie. Paul będzie wściekły, a ja nie chcę, żebyście mieli przeze mnie problemy.
- Zrobimy to, czy tego chcesz, czy nie. Jesteśmy zespołem, a przede wszystkim przyjaciółmi.
- Jesteście pewni, że chcecie jechać? – upewniłem się.
- Tak. – wszyscy pokiwali głowami twierdząco.
- No dobra, to zamówię jeszcze cztery bilety. – uśmiechnąłem się, ciesząc się ze wsparcia przyjaciół.

*Perspektywa Rachel*

- Amanda, musimy porozmawiać. – oznajmiła Susan, wchodząc do naszego pokoju następnego dnia.
- Nie mam ochoty. – mruknęła moja przyjaciółka.
- Przykro mi, ale to nie zależy od twojego humoru.
- Ehh… – westchnęła, po czym niechętnie podążyła za Susan.
„O co chodzi?”, to pytanie od wczoraj nie dawało mi spokoju. Nie wiedziałam, co powinnam zrobić. Jesteśmy z Amandą najlepszymi przyjaciółkami, a ona ukrywa coś przede mną… „Dlaczego?”. Miałam nadzieję, że miała ważny powód, żeby mnie oszukiwać. W tym momencie usłyszałam jak mój telefon dzwoni. Spojrzałam na wyświetlacz: Zayn.
- Hej, Kochanie. – przywitałam się, odbierając.
- Cześć, Skarbie. Tęsknisz? – spytał.
- Głupie pytanie! Jasne, że tak. Nie wiesz nawet jak bardzo.
- Domyślam się, że tak samo jak ja. – stwierdził. – Ale oszczędzę ci trochę katuszy. Będziemy w Londynie już w piątek.
- Jak to? – zdziwiłam się.
- Z Niall’a zrobił się mały buntownik. – zaśmiał się. – Piątek mamy wolny, więc uznał, że nie będzie marnować tego dnia w USA, kiedy Amanda go potrzebuje. Ja i chłopcy zadecydowaliśmy, że wracamy razem z nim.
- A co na to wasz manager? – spytałam. Nie lubiłam tego kolesia i wątpiłam, żeby był przychylny temu pomysłowi.
- Paul o niczym nie wie. – odparł Zayn. – W czwartek wieczorem powiemy mu, że idziemy na imprezę, a kiedy rano odkryje, że nie ma nas w pokojach, wtedy już sam będzie musiał się domyślić, gdzie zniknęliśmy.
- Nie ma to jak uciekać na inny kontynent. Ale zachowaj trochę energii, bo kiedy wrócicie nie opędzisz się ode mnie! – ostrzegłam go.
- Mi to nie przeszkadza. – odparł wesoło.

                                                                  

*Perspektywa Amandy*

- Usiądź. – poprosiła Susan, wskazując na krzesło obrotowe stojące przy biurku. Spełniłam jej prośbę. – Pierwsze, o co chciałabym cię spytać to, czy Rachel wie o zaistniałej wczoraj sytuacji?
- Nie. – odparłam. Miałam wyrzuty sumienia przez to, że nie powiedziałam nic mojej przyjaciółce, ale po prostu nie umiałam. Temat mojego ojca był dla mnie ciężki i nie było mi się łatwo z tego zwierzać, nawet przyjaciółce. Jednak wiedziała, dlaczego odebrano mu prawa rodzicielskie.
- Masz zamiar jej powiedzieć? – kontynuowała opiekunka.
- Kiedyś będę musiała, albo sama się dowie.
- Czyli na razie tego nie planujesz? – dociekała.
- Sama jeszcze nie wiem… Powiem jej, kiedy zbiorę się na odwagę. Przecież to nie jest żadna tajemnica?
- Nie, nie jest. Nic się nie stanie jeśli powiesz Rachel, może nawet będzie ci wtedy łatwiej. Ale wydaje mi się, że nie chciałabyś, aby wszyscy w sierocińcu wiedzieli o tym, prawda?
- Tak… – przytaknęłam.
- Dobrze tak więc powiedz Rachel, jeśli chcesz, ale nie rozmawiajcie o tym przy innych. – podsumowała. – Pierwszą sprawę mamy załatwioną.
- Domyślam się, że druga jest mniej przyjemna.
- Niestety masz rację. Twój ojciec dostał od sądu pozwolenie na spotkanie się z tobą. Jednak zanim się to stanie, przygotuje cię do tego psycholog.
- Teraz jeszcze chcą robić ze mnie wariatkę? – prychnęłam.
- Nie. – zaprzeczyła Susan. – Przygotuje cię do tego, żeby zapobiec twoim wybuchom złości, takim jak ten wczorajszy. – spojrzała na mnie karcącym wzrokiem.
- Przepraszam za tamto, ale nie mogłam się powstrzymać.
- Rozumiem to, ale właśnie po to będzie ta terapia. Pomoże ci panować nad swoimi emocjami takimi jak gniew, czy strach. Po tym co zrobił twój ojciec możesz się go obawiać, to naturalne.
- A czy ja mam coś do gadania w tej całej sprawie? – zapytałam.
- Niestety niewiele.
- Świetnie. – mruknęłam. – Tylko, że tu chodzi o moje życie, prawda? Czemu inni mają nim kierować?
- Posłuchaj, wiem, że dla ciebie musi to być bardzo ciężkie, ale sąd uznał, że należy dać szansę twojemu ojcu. A jeśli on naprawdę się zmienił? Masz szansę zamieszkać w prawdziwym domu, czy to nie o tym marzyłaś, od kiedy tu trafiłaś?
- Tak, ale nigdy nie marzyłam o domu z nim. To raczej dom z koszmarów.
- Amanda przykro mi, że musisz robić to wbrew woli, ale niestety nie ma innego wyjścia. – powiedziała Susan. – W piątek po południu będziesz miała pierwsze spotkanie z psychologiem. To wszystko co od ciebie chciałam. Masz jakieś pytania?
- Ile to potrwa, zanim spotkam się z ojcem?
- Spotkasz się z nim, kiedy psycholog uzna, że jesteś gotowa. Wszystko zależy od twojej psychiki. Jeszcze coś?
- Nie, to wszystko. Mogę już iść?
- Tak. – przytaknęła.
Wstałam z krzesła, po czym udałam się do mojego pokoju. Gdy weszłam ujrzałam Rachel siedzącą na łóżku. Wyglądała na bardzo szczęśliwą, a przecież kiedy opuszczałam pokój była raczej naburmuszona.
- Stało się coś, że się tak cieszysz? – spytałam.
- Nie, nic takiego. – odparła, wzruszając ramionami. Wiedziałam, że mnie okłamała, ale nie drążyłam dalej tematu. W końcu też miałam przed nią tajemnicę. A właśnie… Może nadszedł czas, by wyznać jej, o co tak naprawdę chodzi?
- Rachel… – zaczęłam, ale nie zdążyłam dokończyć, gdyż usłyszałyśmy krzyki z korytarza, oznaczające, że podają już obiad.
- Tak? – spytała moja przyjaciółka.
- Nie, nic. – odparłam tylko. – Chodźmy na obiad, jestem głodna.

***

Nieeeee! Czemu ten dzień musiał nadejść?! Wolałam, żeby nigdy nie nastał. W trakcie roku szkolnego nic nie cieszyło mnie bardziej niż piątek, ale tym razem nie widziałam żadnego powodu do radości. Dziś miałam mieć pierwsze spotkanie z psychologiem. Był to już jeden krok bliżej do spotkania z ojcem, czego nie chciałam za nic w świecie. Błagałam Susan, żeby jakoś odwołała to wszystko, żeby sąd cofnął pozwolenie mojemu ojcu. Niestety nie mogła nic zrobić. Miałam tylko nadzieję, że moim psychologiem nie okaże się ta sama baba, który przyszła tu we wtorek. Jeszcze tylko tego brakowało.
Z rozmyślań wyrwało mnie pukanie.
- Proszę. – krzyknęłam.
Drzwi otworzyły się, stanął w nich niebieskooki blondyn. Nie byle jaki tam blondyn.
- Niall? – zdziwiłam się. – Co ty tu robisz?

_______________________________________________________________

*Nie wiem jakie są procedury po wykroczeniu, jakie popełnił ojciec Amandy, tak więc bardzo przepraszam, jeśli coś jest niezgodne z rzeczywistością.


Rozdział dedykuję Ani <3 To dzięki niej rozdział pojawił się na blogu, mi się coś zryło i nie mogę dodawać postów -,- Wbijajcie na jej bloga, jest CUDNY http://mystoryfrombieber.blogspot.com/ Opowiada historię dziewczyny, o której miłość konkurują Niall i Justin. A no i jeszcze dedyk dla Sabiny, żeby przestała mi w końcu zrzędzić w szkole xd
Niestety pod ostatnim postem nie udało się dobić do 60 komentarzy ;c Natomiast w sondzie zagłosowało prawie 300 osób, no ale nie będę Was zmuszać do komentowania. A i zaczynam mieć wątpliwości, co do tego opowiadania ;/ Dlatego po prawej u góry pojawiła się nowa sonda. Proszę, odpowiadajcie szczerze.
Po prawej w kontaktach podałam mojego formspring’a, możecie mi tam zadawać pytania, jeśli chcecie ;) A tak w ogóle to nie skapłam się, że przebiłam 100 obserwujących ;o Dziękuję za to i za ponad 70 000 wyświetleń! <3
Ostatnia sprawa: niedawno napisała do mnie na gg Ada, niestety jej numer mi się nie zapisał -,- Mogłabyś napisać jeszcze raz? :)
Całusy,
Olga