Rozdział czterdziesty

Właśnie odbywała się pierwsza próba z Valerie. Najpierw chłopcy przećwiczyli układ z Rachel, a potem zaprezentowali go nowej managerce. Pochwaliła zarówno ich, jak i moją przyjaciółkę. Powiedziała, że świetnie się spisała i że przypuszcza jak trudne musiało być zapanowanie nad nimi - zdążyła już poznać nierozgarnięcie chłopców. Ale wbrew temu co przypuszczała, Rachel świetnie sobie radziła na próbach. Chłopcy wręcz bali się jej, kiedy była w złym humorze. Pamiętam, jak kiedyś przyszłam do nich na próbę, a ona wyżywała się na nich, krzycząc. Żaden nie ośmielił się jej sprzeciwić. Cała Rachel - potrafiła być zarówno urocza, jak i straszna. Ale to za to wszyscy ją kochaliśmy.  Za to kim jest.

Nagle rozbrzmiał telefon Valerie.

- Halo? Przepraszam skarbie, ale chyba jednak dzisiaj się nie uda. To nie moja wina, naprawdę. Zadzwonili do mnie, że muszą przełożyć spotkanie na dziś. – chwila przerwy. Osoba po drugiej stronie coś mówiła. – Wiem, że obiecałam, że tym razem na pewno nie odwołam naszego wspólnego obiadu, ale nie mam wyboru. – kolejna przerwa. Po chwili zerknęła na naszą grupkę i uśmiechnęła się. – Poczekaj chwilę, zaraz oddzwonię, dobrze? – rozłączyła się i ruszyła w naszą stronę.

Spoglądnęłam na pozostałych. Wyglądało, że również nie mają pojęcia, o co może chodzić.

 - Mam do was prośbę. – powiedziała. – Obiecałam mojej córce, że zjemy dziś wspólny obiad, ale niestety mam ważne spotkanie. Miała wcześniej jakieś plany, ale odwołała je, bo myślała, że uda nam się spotkać. Nie chcę, by kolejny raz spędzała południe sama z mojej winy. Moglibyście dotrzymać jej towarzystwa? Byłabym wam bardzo wdzięczna.

- Oczywiście. – odparł Liam. – Ile lat ma pani córka?

- Osiemnaście. Jesteście wszyscy w podobny wieku, więc powinniście się dogadać. Diana to naprawdę miła i pogodna dziewczyna.

- W takim razie nie widzimy przeszkód. – uśmiechnął się Louis.

- Bardzo wam dziękuję. Już czeka w Nandos…

- Nandos?! – Niall’owi rozbłysły oczy, na co wszyscy się zaśmialiśmy.

- Tak, w Nandos. – Valerie również się śmiała. – Zaraz do niej zadzwonię i powiem, żeby czekała na niespodziankę.

- A jak rozpoznamy, która to ona? – spytałam.

- Jest dość wysoka i ma długie, rude włosy.

Zauważyłam jak Harry drgnął. Długie, rude włosy? Na pewno skojarzyło mu się z Rose…

- Lepiej do niej zadzwonię, zanim straci cierpliwość i pójdzie sobie. – powiedziała Valerie, przykładając telefon do ucha.

- A my już pojedziemy. – oznajmił Louis.

Wyszliśmy z budynku i pojechaliśmy samochodem chłopców pod restaurację Nandos. Widziałam jaki Niall był napalony. Jego uczucie do jedzenia, było tak głębokie, że aż ciężko to pojąć. Było to jednak zarazem bardzo zabawne, biorąc pod uwagę, że jego miłość była niestety nieodwzajemniona. Cóż za pech…

Zaparkowaliśmy, po czym ruszyliśmy w kierunku wejścia do restauracji.

- Szczerze mówiąc to jeszcze nigdy nie jadłam w Nandos. – przyznałam.

- Nigdy?! – zdziwił się Niall.

- Nigdy.

- W takim razie trzeba nadrobić te stracone lata. – wyszczerzył się. – Nie mogłaś trafić na lepszego towarzysza do pierwszego posiłku ode mnie.

- Domyślam się. – uśmiechnęłam się.

Weszliśmy do środka, gdy Harry oznajmił nam, że musi skorzystać z toalety. Przewróciliśmy oczami, po czym zaczęliśmy rozglądać się za Dianą. Z początku nie widzieliśmy nikogo, kto mógłby nią być, lecz w końcu ujrzałam rudowłosą dziewczynę, siedzącą samotnie przy stoliku na końcu sali.

- Hej, to pewnie ona. – zwróciłam się do reszty, wskazując w jej kierunku.

Podeszliśmy do niej.

- To ty jesteś Diana Moore? – zapytała Rachel.

- Tak. A wy to kto? – spytała mrużąc oczy.

- Jesteśmy twoim dzisiejszym towarzystwem. – oznajmił uśmiechnięty Louis, rozsiadając się na krześle obok dziewczyny. – Twoja mama przysłała nas, żebyś się nie nudziła.

W odpowiedzi Diana tylko prychnęła. Najwidoczniej nie była zadowolona naszą obecnością. Nie zważając na to dosiedliśmy się do stolika.

- Zamawiamy coś? – spytał Zayn.

- No ba, że tak. – odparł Niall, któremu już zaczynała cieknąć ślinka.

- Ja już sobie zamówiłam. – mruknęła Diana.

Po chwili przyszedł do nas kelner i zebrał zamówienia, po czym oddalił się.

Pomimo naszego pozytywnego nastawienia i prób nawiązania przyjaznej rozmowy, Diana nadal siedziała naburmuszona, a na dodatek zaczęła się do nas chamsko odzywać. „Naprawdę miła i pogodna dziewczyna, hmm?”, wspomniałam słowa pani Moore, wątpiąc w ich prawdziwość.

- Hej, a gdzie Harry? – zauważył nagle Louis.

- Chyba nadal w toalecie. – stwierdził Liam.

- Kto to Harry? – spytała Diana. – Kolejny idiota z waszego zespołu?

- Ja jestem Harry. – odezwał się ktoś.

Odwróciłam się i zobaczyłam jak lokaty posyła Dianie jeden ze swoich najpiękniejszych uśmiechów.

- Sory, że tak długo, ale wychodząc natknąłem się na fanki. – zwrócił się do nas.

- Nie ma sprawy. – odparł Liam.

Harry zajął miejsce, oczywiście obok Lou, po czym zamówił również danie dla siebie. Spoglądnęłam na Dianę, która od momentu pojawienia się lokatego nie odezwała się ani słowem. Zamiast tego siedziała z zarumienionymi policzkami. Natomiast Harry rzucał co jakiś czas flirciarskie spojrzenia w jej kierunku, na co ona spuszczała głowę zawstydzona.

Nagle coś stuknęło o podłogę.

- Widelec mi spadł. – powiedziała Rachel, po czym schyliła się, by go podnieść. – Kurde, nie mogę go znaleźć. Amanda, pomóż mi! – powiedziała, wciągając mnie pod stół.

- Co ty wyrab… – nie zdążyłam dokończyć, gdyż Rachel zasłoniła mi usta ręką.

- Zauważyłaś, że Harry i Diana wpadli sobie w oko? – szepnęła.

Kiwnęłam głową, uśmiechając się.

- Dobrze na nią wpływa. Od kiedy się zjawił nie jest już taka pyskata.

- Wykorzystałaś tak badziewny trick z filmów jak „upuszczenie” – pokazałam palcami cudzysłów – widelca tylko po to, żeby mi o tym powiedzieć?

- Tak. – wzruszyła ramionami.

- Proszę cię. – wywróciłam oczami.

- Dziewczyny, macie ten widelec? – nagle pod stołem pojawiła się głowa Zayn’a.

Pisnęłam przestraszona.

- Spokojnie. – zaśmiał się. – Ale po prostu zastanawiamy się, czy będziecie jeść przy stole, czy może raczej pod?

- Preferujemy przy. – odparła Rachel, udając, że w końcu dostrzegła swój widelec.

Podczas jedzenia Diana odezwała się tylko kilka razy i to tylko, gdy ktoś ją o coś zapytał. Kiedy Harry zaproponował jej dolewkę coli spiekła buraka i po chwili jąkania się, odparła, że nie, dziękuje. Po skończonym obiedzie opuściliśmy Nandos (pomimo rozpaczania Niall’a, któremu serce się łamało) i udaliśmy się na spacer do parku. Louis szukał Kevina wśród gołębi, jednak te panicznie się go bały i uciekały, gdy tylko napotkały jego pełen fascynacji wzrok. Liam próbował dogadać się jakoś z Dianą, która na nowo miała niewyparzony język, a Harry obserwował ich, śmiejąc się z nieudanych prób przyjaciela. Natomiast ja i Rachel byłyśmy zajęte całowaniem naszych chłopaków.

- Kocham cię. – mruknął Niall, kiedy zrobiliśmy sobie przerwę na zaczerpnięcie oddechu.

- Bardziej niż jedzenie? – spytałam.

- Bardziej.

- Więc musisz mnie naprawdę mocno kochać. – uśmiechnęłam się.

- Oj tak. – wyszczerzył się, całując mnie po raz kolejny. Niestety po chwili brutalnie nam przerwano.

- Rachel, co ty wyrabiasz?! – oburzyłam się. Moja przyjaciółka złapała mnie za rękę i odciągnęła od Niall’a.

- Popatrz. – wskazała palcem w jakimś kierunku. Przeniosłam wzrok w tamtą stronę i ujrzałam ciekawy widok. Harry i Diana oddalili się sami. – Nie jesteś ciekawa, o czym rozmawiają?

- W sumie to jestem. – stwierdziłam szczerze.

- To chodź. – pociągnęła mnie w ich kierunku. – Zaraz wrócimy chłopcy. – zwróciła się do Zayn’a i Niall’a.

- Co ty robisz? – spytałam moją przyjaciółkę.

- Zakradniemy się i podsłuchamy trochę. – oznajmiła, a ja zauważyłam błysk w jej oczach.

- Chyba nie powinnyśmy tego robić…

- Oj, daj spokój. To nic takiego. – przekonywała. Ostatecznie poddałam się.

Zakradłyśmy się po cichu, starając się by nas nie zauważyli. Na szczęście nie było to trudne, byli zbyt zajęci sobą nawzajem.

- Tu powinnyśmy dobrze słyszeć. – stwierdziła Rachel, zatrzymując się za drzewem.

- Wiesz Diana, chciałem cię o coś spytać… – odezwał się Harry.

- Zdążyłyśmy na najciekawszy moment. – moją przyjaciółkę ogarniała euforia.

- Czy… – kontynuował lokaty. – Czy myślisz, że mam jakieś szanse u twojej mamy?

W tym momencie obie z Rachel zaliczyłyśmy poker face’a.

______________________________________________________________________

Tym razem nowy rozdział pojawił się szybko, cieszycie się? :D

Oh, toż to już 40! :o Rozdział o tak zacnym numerku dedykuję Ronnie <3 Ona już wie za co haha xd

Tak w ogóle to jak Wam się podoba końcówka haha? :D

Co do imienia nowej bohaterki to widziałam je już w dwóch opowiadaniach i wahałam się, czy nie dać jej innego imienia, żeby uniknąć mylenia się z bohaterkami innych opowiadań, ale ostatecznie je wykorzystałam. Od zawsze podobało mi się to imię i już od jakiegoś czasu chciałam nazwać tak jakąś bohaterkę :)

Całusy,

Olga

P.S. Na moim drugim opowiadaniu "One more time" pojawił się wczoraj 6 rozdział po długiej przerwie. Serdecznie zapraszam :) Niektórym to opowiadanie może się z początku wydać nieco dziwne, ale mam prośbę: nie zrażajcie się od razu. Może później przypadnie Wam do gustu ;) Kiedy skończę I'll take you to another world to opowiadanie będzie moim "głównym" :)