Rozdział czterdziesty czwarty

*Perspektywa Amandy*

To już pewne. Zamieszkam z ojcem. Wszystkie papiery są podpisane, teraz to już tylko kwestia czasu, kiedy się przeprowadzę. Jak się czuję w tej sytuacji? Na szczęście lepiej, niż myślałam, że będę się czuć. Wydaje mi się, że mój ojciec naprawdę się zmienił. Udało mi się ponownie mu zaufać. Co prawda jeszcze nie do końca, ale jest dobrze. Cieszę się, bo będę miała teraz więcej swobody, ale muszę przyznać, że mimo wszystko trochę obawiam się zamieszkać z ojcem. Boję się, że może się powtórzyć sytuacja sprzed kilku lat… Niby wiem, że tak się nie stanie, ale trochę obawy zawsze pozostanie. Drugą wadą jest to, że teraz nie będę już mieszkać z Rachel… Znałyśmy się od ośmiu lat i nie umiałam sobie wyobrazić poranków bez pobudek, które mi robiła. Spędzałyśmy razem każdą chwilę dnia, a teraz nagle to wszystko miało się zmienić? Nie chciałam, żeby się zmieniało… No ale taka była cena normalnego domu.

Siedziałam sama w pokoju i pakowałam się. Rachel chciała zostać, żebyśmy spędziły razem wszystkie moje ostatnie chwile w sierocińcu, ale uznałam, że tylko by się nudziła, patrząc jak się pakuję. Wiem, że jest kochana i nie przyznałaby się do tego, dlatego zmusiłam ją, żeby wyszła gdzieś z Zayn’em.

Wkładanie rzeczy do walizki przerwało mi pukanie do drzwi.

- Proszę.

Okazało się, że moim gościem jest nie kto inny, jak Niall.

- Hej, skarbie. – podszedł i pocałował mnie w czoło.

- Cześć. – przywitałam go, uśmiechając się.

- Jak ci idzie?

- Dobrze, ale jeszcze masa rzeczy została mi do spakowania.

- W takim razie zrobisz sobie małą przerwę. – stwierdził.

- Nie mogę. Muszę spakować wszystkie moje rzeczy, a chcę mieć to jak najszybciej z głowy.

- Wyjdziemy teraz razem, a potem sam cię spakuję. – przekonywał.

- Niall, nie… – kontynuowałam, jednak chłopak mi przerwał.

- Ostatnio prawie nie masz dla mnie czasu. – posmutniał. – Najpierw zajmowałaś się sprawą Diany i Harry’ego, teraz ta przeprowadzka… A ja?

- Niall, wiesz, że kocham cię najbardziej na świecie. Po prostu ostatnio byłam zajęta, ale obiecuję… – nie dokończyłam, gdyż Niall złapał mnie za nogi i przewiesił sobie przez ramię. – Postaw mnie! – krzyknęłam, uderzając rękami w jego plecy. – Co ty robisz?!

- Porywam cię. – zachichotał.

Wyszedł z pokoju i poszedł do opiekunek.

- Ja i Amanda wychodzimy, dobrze? – zwrócił się do Tiffany.

- Dobrze. – odparła, śmiejąc się na nasz widok.

Niall wyszedł i skierował się do auta. Posadził mnie na fotelu dla pasażera i zapiął pas.

- Teraz już nigdzie mi nie uciekniesz. – powiedział zadowolony.

Obszedł samochód i zajął miejsce obok mnie.

- Gdzie właściwie jedziemy? – spytałam.

- Gdziekolwiek. Chcę po prostu spędzić z tobą czas. – uśmiechnął się. – To gdzie chciałabyś jechać?

- Może małe zakupy, co? Tylko wrócę się po portfel… – w tym momencie poczułam jak samochód ruszył.

- Ja stawiam. – oznajmił.

- Niall, ty zbyt często płacisz za mnie. Nie chcę, żeby wyglądało, na to, że jestem z tobą dla kasy…

- Ja wiem, że nie jesteś ze mną dla kasy. – powiedział, kładąc dłoń na mojej ręce.

Po jakichś piętnastu minutach byliśmy pod centrum handlowym. Zaparkowaliśmy, po czym udaliśmy się do środka. Na początek poszliśmy pooglądać ciuchy. Podobało mi się kilka zestawów, ale nic nie mówiłam, bo nie chciałam, żeby Niall zaraz wyrywał się z kupowaniem ich. Weszliśmy do kolejnego sklepu, gdzie zobaczyłam śliczną spódniczkę. Korciło mnie, żeby chociaż ją przymierzyć, ale powstrzymałam się. Następnie udaliśmy się do sklepu odzieżowego, gdzie zobaczyłam boskie buty na koturnie, które wołały „kup mnie!”, jednak ze względu na to, że nie miałam przy sobie żadnych swoich pieniędzy, ćwiczyłam silną wolę.

- Nic ci się do tej pory nie podobało? – spytał Niall, kiedy wyszliśmy ze sklepu.

- Nie. – wzruszyłam ramionami.

- Wiem, że na pewno coś ci się podobało, ale tylko udajesz.

- Były ładne rzeczy, ale nic nadzwyczajnego.

- Kłamiesz, wiem to. Jeśli nie powiesz  mi co byś chciała, to sam ci coś wybiorę.

- Ale ja nic nie chcę. – upierałam się.

- Ale dlaczego? Nie zawsze możesz sobie pozwolić na kupno czegoś, a przecież wiesz, że dla mnie to nie problem.

- Ale to nie znaczy, że masz spełniać każdą moją zachciankę. – odparłam. – Niall, wiem, że chcesz dobrze i jesteś przekochany, ale mimo wszystko czasami trochę umiaru nie zaszkodzi.

- Może rzeczywiście nie powinienem się tak upierać. – westchnął. – Ale jeśli coś ci się naprawdę spodoba to powiedz, dobrze? Nic się nie stanie jeśli od czasu do czasu coś ci kupię. – uśmiechnął się.

- No dobrze. – odwzajemniłam uśmiech.

Poszliśmy kupić lody, a potem pojechaliśmy do domu chłopców, który jak się okazało był pusty.

- Co robimy? – zapytałam.

- Nie możemy po prostu zająć się sobą? – spytał Niall. – Tak dawno nie miałem cię tylko dla siebie.

Uśmiechnęłam się, mając na myśli, że podoba mi się jego pomysł. Udaliśmy się na górę, do pokoju Niall’a. Położyliśmy się na łóżku i wtuliliśmy w siebie. Mój chłopak nie wytrzymał długo i już po chwili zaczął mnie namiętnie całować.

- Jak mi tego brakowało. – mruknął.

„Mnie też”, pomyślałam, nie chcąc przerywać pocałunków. Niall miał rację, już od dawna nie mieliśmy czasu tylko dla siebie. Ostatnie dni spędzaliśmy z pozostałymi, a ja i Rachel byłyśmy zajęte sprawą Diany i Harry’ego. Cudownie było znowu poczuć usta Niall’a i ciepło jego ciała. Dla takich chwil warto było żyć. Ogólnie warto było żyć, mając tak wspaniałego i kochającego chłopaka. Był idealny.

- O czym myślisz? – spytał, dając na chwilę spokój moim ustom.

- O tym, że jesteś idealny. – uśmiechnęłam się.

- To ty jesteś idealna. – odparł, zaczynając całować moją szyję. W pewnym momencie przyssał się na dłużej. – Co ty robisz? – zachichotałam.

- Nic takiego. – odparł przenosząc się ponownie na moje usta. Całował bardzo łapczywie, czułam, że to mu nie wystarcza. Zaczął podciągać moją koszulkę.

- Niall, nie. – zaprotestowałam, przerywając pocałunki.

- Dlaczego? – posmutniał.

- Nie jesteśmy nawet zabezpieczeni.

- Wtedy też nie byliśmy.

- Tak, i pod tym względem był to głupi pomysł. Innym razem, dobrze?

- Obiecujesz? – przymrużył oczy.

- Obiecuję. – cmoknęłam go w usta.

Leżeliśmy wtuleni w siebie i rozmawialiśmy praktycznie o wszystkim – cokolwiek nasunęło się nam na język.

- Jak się czujesz, wiedząc, że przeprowadzasz się do ojca? – spytał nagle Niall.

- Jest lepiej niż myślałam. W sumie ten pomysł nie wydaje mi się już aż taki straszny. – odparłam. – Zaraz przyjdę, idę tylko do toalety. – cmoknęłam go w policzek.

Udałam się do łazienki na piętrze. Najpierw stanęłam przed lustrem i przyglądnęłam się bałaganowi na mojej głowie. Od tego leżenia moje włosy były całe potargane i sterczały na wszystkie strony. Jednak nagle mój wzrok przyciągnęło coś innego. Mała czerwona plamka na szyi. Malinka.

- Niall! – krzyknęłam.

W odpowiedzi usłyszałam śmiech blondyna.

_____________________________________________________________________

Tam ta dam, macie dużo Amandy i Niall'a :D Przepraszam, że troszkę nudnawo w tym rozdziale i nic szczególnego się nie dzieje :P No ale mam nadzieję, że mimo to rozdział się podoba, bo dostałyście Wasze upragnione gołąbeczki ;D

Mam do Was pytanie. Wiem, że niektóre z Was wolą, gdy piszę zwykłe historie, jak ta, a moje inne opowiadania są raczej oparte na nietypowych pomysłach. Dlatego pytam: czy chciałybyście, żebym spróbowała napisać nowe, zwykłe opowiadanie? Coś w stylu Amandy i Niall'a. Jeśli chciałybyście to mogłabym spróbować, ale to raczej dopiero w przyszłości :) No i musi mnie najść jakiś pomysł ;p

Ostatnia rzecz: pozbyłam się weryfikacji obrazkowej przy dodawaniu komentarzy, bo już kilka dziewczyn mówiło mi, że nie chce im się ona wyświetlać. Dlatego teraz możecie dodawać komentarze, bez potwierdzania ich kodem :)

Całusy,

Olga

P.S. Przeczytajcie http://www.twitlonger.com/show/gvbkls Może któraś z Was się zgłosi? :)
P.S.2. To też przeczytajcie xd http://twitition.com/spjjq Polska ma szansę zaistnieć ! ♥

Edit: Ktoś nie wiedział w jaki sposób Niall "porwał" Amandę, dlatego jak macie wątpliwości to zerknijcie tutaj: 0:28 <KLIKNIJ>