Rozdział czterdziesty szósty

Dziękuuuję za ponad 170 komentarzy pod ostatnim rozdziałem! ♥
Jesteście cudne, wiecie o tym? :3

Kiedy obudziłam się rano, samotnie w łóżku,  z moim żołądkiem ponownie było coś nie w porządku. Mój umysł momentalnie się ożywił. Natychmiast wstałam i rzuciłam się pędem do łazienki. Ponownie zwymiotowałam. Wczoraj nie zastanawiałam się, co jest powodem mojego złego samopoczucia, ale powtórzenie się tego nie wróżyło nic dobrego. Zaczęłam się obawiać, że może być to skutek, tego, co wydarzyło się miesiąc temu, we Włoszech. Skutek mojej pierwszej nocy z Niall’em. Natychmiast odpędziłam od siebie tę myśl, która szczerze mówiąc, przerażała mnie. Przecież to nie był jeszcze czas, by myśleć o dzieciach.

Wstałam i zabrałam się za mycie zębów. Kiedy kończyłam tę czynność, usłyszałam kroki na schodach, a następnie otwieranie drzwi. Chyba ktoś, Niall albo mój tata, sprawdzał mój pokój.

- Amanda? – usłyszałam głos mojego chłopaka, który zapewne zastanawiał się, gdzie się podziałam.

- Tutaj jestem! – krzyknęłam.

Po chwili pojawił się w drzwiach łazienki i natychmiast uśmiechnął na mój widok.

- Już nie śpisz? – spytał, podchodząc i obejmując mnie.

- Jak widzisz. – wzruszyłam ramionami. – A ty od dawna jesteś na nogach?

- Jakąś godzinę. Nie chciałem cię budzić. – powiedział, cmokając mnie w czoło. – Chodź, zrobiłem śniadanie.

- Poczekaj, tylko się przebiorę, dobrze?

- Dobrze. – odparł, po czym zszedł na dół.

Wzięłam z pokoju jakieś wygodne rzeczy do przebrania i założyłam je na siebie. Przeczesałam trochę włosy, po czym zeszłam na dół.

- Hej. – przywitałam tatę uśmiechem.

- Hej. Jak się spało? – spytał, odwzajemniając uśmiech.

- Dobrze. – odparłam.

Jak się okazało, Niall postanowił się wykazać i przygotował śniadanie dla nas wszystkich. Szczególnie oryginalny nie był, gdyż była to zwykła jajecznica, ale musiałam przyznać, że była pyszna. Pozmywaliśmy po śniadaniu, po czym ja i Niall udaliśmy się na górę do mojego pokoju. Siedzieliśmy chwilę i rozmawialiśmy, po czym znowu źle się poczułam. Czym prędzej pobiegłam do łazienki, w której po chwili pojawił się również Niall.

- Znowu? – spytał, wytrzeszczając oczy. Zapewne pomyślał, o tym, o czym ja wcześniej…

- Niall… – zaczęłam, jednak przerwało mi ojciec, który wołał mnie, żebym zeszła na dół.

- Ja pójdę. – odezwał się Niall, po czym zniknął za drzwiami.

*Perspektywa Niall’a*

Schodziłem na dół, martwiąc się tym, co się stało. Czy to oznaczało to, co mi się wydaje? Szczerze mówiąc, miałem nadzieję, że nie…

- Niall? – usłyszałem znajomy głos.

W przedpokoju stała Rachel, zdziwiona moim widokiem.

- Co ty tu robisz? – spytała.

- Zostałem tu na noc. A ty?

- Przyszłam do Amandy.

- A właśnie, gdzie ona jest?  – spytał ojciec mojej dziewczyny.

- W łazience. – odparłem, starając się nie pokazać zmartwienia.

- Rachel, masz ochotę czegoś się napić?

- Herbaty mrożonej.

- A ty? – zwrócił się do mnie ojciec Amandy.

- Nie, dziękuję.

- Dobrze, to wy poczekajcie tu na Amandę, a ja pójdę przygotować herbatę dla Rachel. – rzucił, wychodząc.

- Co ona tak długo robi w tej łazience? – spytała Rachel, siadając na kanapie.

- Wymiotuje. – powiedziałem cicho.

- Co? Jak to? – zmartwiła się.

- Nagle źle się poczuła. Wczoraj było to samo… – przyznałem.

- Co?! – wytrzeszczyła oczy. – Niall, czy wy już… No wiesz, spaliście ze sobą?

Kiwnąłem głową twierdząco.

- Czy to znaczy, że Amanda jest w ciąży?! – krzyknęła.

Zanim zdążyłem ją uciszyć, usłyszałem dźwięk tłuczonego szkła. Natychmiast oboje się odwróciliśmy. W progu salonu stał ojciec Amandy, patrząc na nas, z wytrzeszczonymi oczami. Nagle jego szok, przerodził się w gniew. Widziałem wściekłość malującą się na jego twarzy.

- Co takiego?! – wydarł się. – Coś ty zrobił bydlaku?!

W tym momencie zobaczyłem, jak Amanda zbiega po schodach.

- Co się tu dzieje?! – wykrzyczała zdziwiona.

- On cię zgwałcił, tak?! – wyparował wprost jej ojciec.

„Co takiego?!”.

- Co?! – krzyknęła. – Co ty wygadujesz?! I to ty śmiesz go o coś takiego oskarżać, po tym, co sam mi zrobiłeś?!

- Mieliśmy do tego nie wracać…

- Niall nigdy, by mnie nie skrzywdził, a co dopiero mowa o gwałcie! – broniła mnie, stając przy moim boku.

- Więc jakim cudem jesteś w ciąży?!

Na te słowa wytrzeszczyła szeroko oczy.

- Skoro cię nie zgwałcił to znaczy, że sama dałaś się zaciągnąć do łóżka?

- To moja sprawa! – krzyknęła. – Poza tym, nawet jeśli to zrobiliśmy to dlatego, bo się kochamy!

- Pewnie wmówił ci, że masz mu w ten sposób udowodnić, że naprawdę go kochasz. – prychnął.

- Co takiego?! – oburzyłem się.

- A teraz pewnie będziesz musiała sama wychowywać dziecko!

- Mam już tego dość! – krzyknąłem. – Niech pan przestanie mnie oskarżać, o coś czego nie zrobiłem!

- Oo. Więc wcale nie spałeś z moją córką? – syknął.

Nie odpowiedziałem. Temu nie mogłem zaprzeczyć…

- Tak myślałem. – odparł mrużąc oczy. – Wynoś się stąd! – warknął.

- Ale tato…! – próbowała protestować Amanda, lecz ojciec jej przerwał.

- Nie wtrącaj się Amanda! Już wystarczająco nabroiłaś!

Podszedł, złapał mnie za ramię i zaczął wyprowadzać z mieszkania.

- Sam mogę iść. – warknąłem, wyrywając rękę.

Szybko wsunąłem buty.

- Rachel odniesie ci twoje rzeczy. A teraz wynoś się stąd i nigdy nie wracaj! I nawet nie waż się zbliżać do Amandy! – powiedział mężczyzna, wypychając mnie za drzwi.

Stanąłem przed domem i powiodłem swój wzrok w górę, do okna pokoju Amandy. Stała tam cała we łzach, patrząc na mnie smutno przez szybę.

„Kocham cię”, powiedziałem bezgłośnie, na co ona wzięła do ręki naszyjnik ode mnie i pocałowała go. Po chwili ujrzałem jej ojca. Odciągnął ją od okna i zasłonił je roletą. Spuściłem głowę i wściekły udałem się w kierunku domu.

***

Wszedłem do mieszkania, trzaskając drzwiami.

- Stary, co się stało? – usłyszałem głos Zayn’a.

- Nic takiego. – mruknąłem, chcąc udać się na górę, jednak Louis stanął mi na drodze.

- Przecież widzimy, że coś jest nie tak. – powiedział.

- Nie chcę o tym rozmawiać. – odparłem.

- Stary, kiedy coś się wali, to właśnie rozmowa jest najbardziej potrzebna. A z kim miałbyś pogadać, jeśli nie z nami?

- Ehh, no dobra. – westchnąłem, po czym udałem się do salonu, gdzie znajdowała się reszta chłopców.

- Więc o co chodzi? – spytał Liam.

- Ojciec Amandy wyrzucił mnie z ich domu. – wyznałem.

- Jak to? – zdziwił się Harry.

- Chodzi, o to, że… Amanda chyba jest w ciąży.

- Co?! – wykrzyknęli wszyscy jednocześnie. Nie pomagali mi w ten sposób.

- Zrobiliśmy to, kiedy byliśmy we Włoszech i… nie zabezpieczyliśmy się. A teraz Amanda często wymiotuje…

- Ale to, że jest w ciąży jest jeszcze niepewne, tak? – spytał Liam.

Kiwnąłem głową twierdząco.

- W takim razie niech zrobi testy. Jeśli wyjdą pozytywnie, wtedy zaczniecie się martwić.

- Masz rację. Tylko, że… Jest jeszcze jeden problem.

- Jaki?

- Jej ojciec zakazał nam się widywać.

- W takim razie rzeczywiście macie problem. – stwierdził Harry.

- Dzięki za pocieszające słowa. – mruknąłem. – Idę do swojego pokoju. – oznajmiłem ponuro, wstając.

Od razu po wejściu do pokoju rzuciłem się na łóżko. Ledwo co odetchnąłem, gdy usłyszałem pukanie do drzwi.

- Proszę. – odezwałem się.

- Mogę wejść, stary? – odezwał się Zayn, wsuwając głowę między drzwi, a ich framugę.

- Jasne, właź. – powiedziałem, podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Posłuchaj, chciałem cię spytać… A co, jeśli Amanda naprawdę jest w ciąży?

- Wtedy będziemy musieli sobie inaczej poukładać życie. – odparłem, wzruszając ramionami.

- Więc nie masz zamiaru jej porzucić? – chciał się upewnić.

- Oczywiście, że nie! Co prawda… Przeraża mnie myśl o zostaniu ojcem już teraz… Ale nigdy nie zostawiłbym Amandy samej. A już na pewno nie z dzieckiem.

- Wiem, o tym. Ale po prostu obwiałem się, że może przez ten szok mógłbyś chcieć ją zostawić…

- Nie. – odparłem stanowczo.

*Perspektywa Amandy*

*Następnego dnia*

Dziś rano zrobiłam testy. Na szczęście okazało się, że nie jestem w ciąży. Najprawdopodobniej zaszkodziło mi coś, co zjadłam. Zeszłam na dół, z zamiarem podzielenia się z ojcem wiadomością.

- Tato. – odezwałam się. – Zrobiłam testy. Nie jestem w ciąży.

- Bogu dzięki. – odetchnął. – Teraz wszystkie problemy mamy z głowy i będzie nawet jeszcze łatwiej.

- O czym ty mówisz? – nie wiedziałam, o co mu chodzi.

- Wyjeżdżamy do USA. – oznajmił.

 __________________________________________________________________________

*Nigdy nie planowałam ciąży Amandy na serio :P

Co powiecie na małego twitcam'a po zakończeniu tego opowiadania? :) Oczywiście to jeszcze nie teraz, ale chcę wiedzieć, czy byłyby chętne ;)

Dedykuję ten rozdział wszystkim dziewczynom, które poznałam/spotkałam po raz drugi na sobotnim zlocie w Katowicach, a które czytają mojego bloga :) Tzn dla: mojego idioty Kingi (styl ninja ! ♥), mojej kochanej Kaji (widzimy się w piątek ♥), mojej zboczonej Karolajny (klękanie przede mną, prosząc o sceny erotyczne zawsze spoko haha ♥), mojej cudownej Moniki (która tak samo jak ja jarała się naszym wspólnym foto haha :D ♥), mojej zacnej Klaudii (Twoje kółeczko :c hahaha xd) i Jessici, której niestety nie mogło z nami być :C We miss you ♥ No i oczywiście jeszcze dla Sabiny, Tusi i Sonii, które są z mojej szkoły i też były na zlocie :D Love you all girls ♥

A tu takie zdjęcie grupowe :) Sporo nas, a i tak nie ma tu wszystkich :P

Ja to ta, co wyszła jak udup, stojąca 2 od lewej :P

Całusy,

Olga

P.S. Powodzenia trzecioklasistkom :)

EDIT: Mam prośbę do @GumisiaBunia. Zapodziała mi się Twoja nowa nazwa na twitterze :s Może mi ją podać w komentarzu? Z góry dziękuję i przepraszam xx