Rozdział czterdziesty trzeci

*Perspektywa Harry’ego*

Doszedłem do wniosku, że Diana mi się podoba. Wiem, to głupie tak co chwilę zmieniać gust, ale stwierdziłem, że zapewne nie mam szans u Valerie. Lecz nie tylko dlatego zmieniłem zdanie.

Jestem z Dianą na kolacji i po bliższym poznaniu jej stwierdzam, że jest urocza. Na dodatek jest śliczna i zabawna, choć nieśmiałość jeszcze do końca jej nie opuściła. Jednak jest dość rozmowna, dobrze się dogadujemy.

- Harry? – odezwała się Diana.

- Przepraszam, zamyśliłem się. Co mówiłaś?

- Nie, nic. – spuściła wzrok.

- Diana. – ująłem jej rękę. – Powiedz, proszę.

- Pytałam się, czy jest tak źle jak przypuszczałeś? – powiedziała, nie podnosząc wzroku.

- O czym ty mówisz? – zdziwiłem się.

- Zapewne zgodziłeś się na tę randkę z litości…

Zobaczyłem, jak po jej policzku spływa pojedyncza łza, jednak szybko ją starła. W rogu sali nastało jakieś poruszenie. Spojrzałem w tamtą stronę. Przy stoliku siedziały dwie dziewczyny w okularach przeciwsłonecznych. Jedna wstała, lecz druga pociągnęła ją i najwidoczniej kazała usiąść. Kiedy zorientowały się, że na nie patrzę natychmiast użyły menu do zasłonięcia twarzy. „Rachel i Amanda”, pomyślałem.

- Chyba ktoś nas szpieguje. – stwierdziłem, głową wskazując na stolik, przy którym siedziały dziewczyny. – Dość nieudolnie. – dodałem.

Ponownie zerknąłem do rogu sali. Dziewczyny wystawiały głowy znad menu i szeptały coś między sobą. „Serio?”, pomyślałem, załamując się ich „sprytem”. Niech Rachel nie waży się ponownie mówić mi, że jestem głupi!

- Jak mogłem ich nie zauważyć, kiedy podsłuchiwały naszą rozmowę w parku? – zdziwiłem się.

- Podsłuchiwały? – spytała Diana.

- Nie wiedziałaś?

- Myślałam, że sam powiedziałeś przyjaciołom, co zaszło…

- Nie, Amanda i Rachel podsłuchały jak rozmawialiśmy. – odparłem. – Może wyjdziemy, co? – zaproponowałem, na co dziewczyna skinęła głową.

Pomogłem jej wstać, po czym razem udaliśmy się do wyjścia. Stanęliśmy za rogiem restauracji i czekaliśmy, aż zjawią się nasze „sprytne” przyjaciółki. Usłyszałem ich szepty, po czym obie na mnie wpadły.

- Yy, przepraszamy. – powiedziała jedna z nich, spuszczając głowę i starając się zmienić głos.

- Nie ma sprawy, Rachel. – odparłem.

- Jaka Rachel? Ja nie znam żadnej Rachel.

- Przestań udawać głupszą niż jesteś. – mruknąłem.

- Ej! – oburzyła się i walnęła mnie w ramię.

- Ałć! – syknąłem. Musiałem przyznać, że uderzenie ma niezłe.

- Należało ci się. – mruknęła.

- To wam by się należało, za to, że nas śledzicie.

- Nie śledzimy. – odparła Amanda.

- Tylko co?

- Zupełnie przypadkiem znalazłyśmy się w tym samym miejscu i w tym samym czasie. – wzruszyła ramionami.

- Uważaj, bo udziela ci się zbyt długie przebywanie z Rachel. – powiedziałem, za co drugi raz oberwałem w ramię.

- Możecie zostawić nas w spokoju? – poprosiłem.

- No dobra. – Amanda uległa.

- Ale…! – próbowała protestować Rachel, jednak przyjaciółka ją uciszyła.

- Dzięki. – zwróciłem się do Amandy, po czym odwróciłem się do Diany. Postanowiliśmy, że pospacerujemy trochę po mieście. Miałem tylko nadzieję, że nagle nie wyskoczą na nas paparazzi.

- Wracając do twojego pytania. – zacząłem. – Co prawda, nie byłem do końca przekonany do tej randki, ale jestem mile zaskoczony. – uśmiechnąłem się.

Diana odwzajemniła uśmiech, jednak po chwili znowu lekko posmutniała.

- Ale podoba ci się moja mama…

- Wiesz, chyba z początku trochę mnie zauroczyła i tyle. – stwierdziłem.

- Z początku?

- Tak, z początku. Teraz jest dla mnie tylko managerką.

Diana chyba odetchnęła z ulgą. Moja ręka znalazła jej rękę i splotła nasze palce, co ponownie wywołało uśmiech na twarzy mojej towarzyszki.

- Masz śliczny uśmiech. – powiedziałem, na co dziewczyna się zarumieniła. – Wiem… – urwałem, przystając.

- Co takiego? – spytała i również przystanęła.

- Wiem, że możesz uznać, że zbyt często zmieniam zdanie, ale… Po tym wspólnym wieczorze widzę, że jesteś naprawdę słodką dziewczyną i… podobasz mi się. Nawet bardzo. – wyznałem.

- Cieszę się z tego Harry, ale to nie takie proste…

- Co masz na myśli? – zdziwiłem się.

- Ty czujesz do mnie tylko zauroczenie, a ja… jestem w tobie zakochana. – wyznała smutnym głosem. – Zakochałam się w tobie już w szkole.

- I nadal jesteś we mnie zakochana? – upewniłem się.

Kiwnęła głową.

Przysunąłem się bliżej Diany, ująłem dłonią jej brodę i nachyliłem się. Złożyłem delikatny pocałunek na jej słodkich ustach. Z chęcią przeciągnąłbym tę cudowną chwilę. Jednak uznałem, że nie wypada, więc odsunąłem się powoli i położyłem dłoń na jej policzku.

- Dlaczego? – szepnęła.

- Proszę, daj mi szansę bym cię pokochał. – odpowiedziałem również szeptem.

- Dam. – odparła patrząc mi w oczy. – Jeśli tylko chcesz.

- Chcę. – powiedziałem, składając kolejny delikatny pocałunek na jej ustach. Tym razem go odwzajemniła. Kiedy nasze usta się rozdzieliły, staliśmy chwilę wtuleni w siebie. – Chodź, nie stójmy tu tak. – powiedziałem ponownie ujmując jej rękę.

___________________________________________________________________

Przepraszam, że początek taki dziwny i nijaki, ale najpierw perspektywa Harry'ego miała być tylko fragmentem rozdziału. Wyszło dłuższe niż planowałam, a wprowadzanie perspektywy Amandy pod koniec byłoby bez sensu, więc postanowiłam zrobić z tego osobny rozdział. Wiem, że brakuje Wam Amandy z Niall'em, ale next będzie perspektywą Amandy, tak więc nie martwcie się :)

Ten rozdział dedykuję Monice (followujcie ją na twitterze: @LoverToMusic) za to, że wielokrotnie pomaga mi zdobyć więcej czytelników, polecając mojego bloga na twitterze :) Jestem Ci za to bardzo wdzięczna ♥

To tyle ode mnie, mam nadzieję, że mimo wszystko ten rozdział przypadł Wam do gustu :) Liczę na komentarze ♥

Całusy,

Olga