Rozdział czterdziesty pierwszy, część II

Odwróciłam się przodem do dużego domu, pomalowanego na beżowy kolor. Weszłam po małych schodkach, które prowadziły do drzwi wejściowych. Wzięłam głęboki oddech, po czym zapukałam. Czekałam chwilę, lecz bezskutecznie. Za to moich uszu dobiegł jakiś dźwięk. „Czy to muzyka?”, pomyślałam. Wsłuchałam się i zdawało mi się, że słyszę pianino oraz czyjś śpiew. Nagle muzyka i śpiew ucichły. Nasłuchiwałam dalej, mając nadzieję, że może znowu się zacznie, jednak tak się nie stało. Za to drzwi poruszyły się, a ja upadłam na twarz.

- Czyli jednak nie zdawało mi się, że ktoś pukał.

Podniosłam wzrok i ujrzałam stojącą nade mną Dianę.

- Nie wiesz, że to nie ładnie podsłuchiwać?

- Przepraszam. – bąknęłam wstając. – Nikt nie otwierał, a zdawało mi się, że coś słyszę, więc zaczęłam nasłuchiwać, co to.

- Po co tu przyszłaś? – spytała chłodno. Zauważyłam, że ma zaczerwione oczy. Chyba rzeczywiście płakała.

- Chciałam pogadać.

- Niby o czym?

- O Harry’m…

- Nie mam ochoty o nim rozmawiać, a już na pewno nie z tobą. – warknęła.

- Dobra Diana, mam dość! – krzyknęłam, co trochę ją zdziwiło. – Wszyscy jesteśmy dla ciebie mili, staramy się z tobą zaprzyjaźnić, a ty co?! Masz to po prostu gdzieś! Zdaje ci się, że jak będziesz chamska to ludzie będą cię szanować, czy co? W takim razie oświecę cię, tak nie będzie! – wyrzuciłam to wszystko z siebie na jednym tchu. Dziewczyna patrzyła na mnie wytrzeszczając oczy, a po chwili spuściła głowę.

- Nie wiesz jak to jest, – szepnęła. – kiedy nie ma osoby, którą byś obchodziła.

Zauważyłam, że po jej policzkach spływają łzy.

- O czym ty mówisz? – zdziwiłam się. – Przecież twoja matka…

- Moja matka ma mnie w dupie! – krzyknęła, podnosząc głowę i patrząc mi prosto w oczy. – Nigdy jej nie ma, nie ma dla mnie czasu. Wiele razy łudzę się, że naprawdę spędzimy razem dzień, ale zawsze się zawodzę. A ojca żadna z nas nie obchodziła dlatego nas zostawił… – osunęła się po ścianie, kucnęła i zaczęła płakać.

- A twoi przyjaciele? – spytałam, kucając obok niej.

- Nie mam przyjaciół, co najwyżej znajomych. Czasami gdzieś z nimi wyjdę, ale najczęściej siedzę w domu, licząc, że może mama wcześniej wróci. Jej zawsze mówię, że cały dzień świetnie się bawiłam, żeby nie wiedziała, że spędziłam go samotnie. Wiem, jestem żałosna. – powiedziała, opierając głowę o kolana.

- A próbowałaś powiedzieć mamie, jak się czujesz? – spytałam delikatnie.

- Kiedyś tak. Wszystko zaczęło się dwa lata temu, kiedy tata nas zostawił. Z początku mówiłam jej, że czuję się zaniedbywana, ale kiedy nic się nie zmieniało, stwierdziłam, że to nie ma sensu. – pociągnęła nosem.

Zrobiło mi się jej żal. Nie myślałam, że jej zachowanie może wynikać z trudnych przeżyć… Myślałam, że jest po prostu rozpuszczonym dzieciakiem, któremu za dobrze w życiu. Tymczasem było całkiem na odwrót.

- A o co chodzi… z Harry’m? – spytałam. Wiedziałam, że był to dla niej trudny temat , ale musiałyśmy o tym porozmawiać.

Widziałam, że stara się powstrzymać łzy, których na dźwięk jego imienia zaczęło płynąć więcej.

- Chodziliśmy kiedyś do jednej szkoły. – zaczęła. – Kiedy byłam w pierwszej klasie liceum poznałam go przypadkiem, wpadając na niego. Od razu mnie zauroczył. Gdy mijałam go na korytarzu starałam się za wszelką cenę, żeby mnie zauważył, czasami nawet mi się udawało. W drugiej klasie mieliśmy razem angielski. Zajęłam miejsce obok niego, kłamiąc, że nikogo innego z obecnych tam uczniów nie znam. Chyba wiedział, że to nieprawda, ale nie przeszkadzało mu to. – uśmiechnęła się lekko, na to wspomnienie. – Widywaliśmy się tylko na lekcjach, ale mimo to, z każdym dniem moja sympatia do niego rosła. Po jakimś czasie zorientowałam się… że jestem w nim zakochana. Niestety on zachowywał się tylko jak kolega. Nie dawał żadnych znaków, mogących świadczyć o tym, że odwzajemnia moje uczucia. – znów posmutniała. – Potem rodzice się rozwiedli, a mama nalegała, żebym zmieniła szkołę. Wybrała tę najbardziej oddaloną od poprzedniej. Twierdziła, że musimy zacząć żyć od nowa i zapomnieć o przeszłości. Starałam się zrobić, co mówiła i prawie zapomniałam o Harry’m… Aż nagle dziś się pojawił.

- Dlaczego nie powiedział nam, że się znacie?

- Nie mam pojęcia… Może mnie nie poznał? Ale to przecież niemożliwe… Co prawda bardzo się zmieniłam od czasu, kiedy ostatni raz się widzieliśmy. Przefarbowałam włosy, nie mam już aparatu na zębach, zaczęłam inaczej się ubierać i zachowywać. Ale przecież wiedział jak się nazywam…

- Wiedziałaś, że twoja mam pracuje z One Direction? – spytałam.

- Tak, ale nigdy się nimi nie interesowałam i nie widziałam ich na oczy. Nie miałam pojęcia, że Harry należy do tego zespołu. Wiesz… – zaczęła, lecz zamilkła na chwilę.

- Co takiego?

- Nie, oczywiście, że nie wiesz. – załamała się.

- Ale o co chodzi?

- Nie masz pojęcia… – ponownie urwała. – Nie masz pojęcia, jakie to okropne uczucie, kiedy chłopak, którym jesteś zakochana pyta się ciebie, czy ma szanse u twojej matki. – zaczęła jeszcze bardziej płakać.

Objęłam ją ramieniem i przytuliłam. Było mi jej tak szkoda. Co prawda Harry to mój przyjaciel, ale zachował się jak skończony idiota, pytając ją o coś takiego. Nawet, gdyby nie była w nim zakochana to takie pytanie jest po prostu nie na miejscu. A poza tym on jest ślepy, czy co? Przecież było widać, że jej się podoba.

- Śpiewałaś, kiedy przyszłam? – postanowiłam zmienić temat na przyjemniejszy.

Kiwnęła głową.

- Co to było?

- Moja własna piosenka. Wiesz, jak ciągle się siedzi samemu w domu to ma się dużo czasu.

- Zaśpiewasz mi ją? – poprosiłam.

- Chodźmy do fortepianu. – powiedziała, wstając. Skierowałyśmy się do dużego salonu, urządzonego w bardzo eleganckim stylu. Dziewczyna usiadła przy instrumencie i zaczęła grać, po chwili dołączając do tego śpiew:

<KLIKNIJ>

I’m looking for a lover, not a friend

Somebody who can be there

When I need someone to talk to

I’m looking for someone who won’t pretend

Somebody not afraid to say the way they feel about you

Is it you, is it you?

Maybe you’re the one I’ve been waiting for

Could you be the one for me?

Could you be the one I need?

W tej piosence widać było delikatność Diany. Jej prawdziwe ja, które do tej pory przed nami ukrywała. Zasługiwała na szczęście, nie mogła go w końcu dostać? Teraz wszystko było w rękach Rachel. Ciekawe jak jej poszła rozmowa z Harry’m…

____________________________________________________________________

Tego co wciąż jest niejasne, dowiecie się w następnym rozdziale ;) Jak można się domyślić będzie z punktu widzenia Rachel :)

Ten rozdział dedykuję coco za to jaka aktywna była w komentarzach pod ostatnim rozdziałem haha :D No i ogólnie za to kim jest, bo jest przeeekochaną osobą ♥ Zachęcam do czytania i komentowania jej opowiadania, bo jest świetne! :) <iimfreefallin>
Zapraszam też na nasze wspólne opowiadanie "The summer of '69", którego narratorem jest Harry, więc ogólnie jest pozytywnie i wesoło ;D Jest już prolog i chapter 1 ;)

Nie mogę uwierzyć, że ten blog przebił 100 tysięcy wyświetleń! *___________* Strasznie Wam dziękuję ♥

Jeśli pytacie o nowy rozdział na moim koncie na odpowie.pl (TUTAJ) to uwzględniajcie o jakiego bloga Wam chodzi ;)

Usunęłam nr gg z bloga. Jeśli chcecie być informowane przez gg to zostawcie swój nr w komentarzach.

Przepraszam, że tak się rozpisuję, ale to już ostatnia i NAJWAŻNIEJSZA rzecz. Pomóżmy chorej Directionerce spełnić jej marzenie! Tutaj macie więcej o akcji [LINK]. U chłopców jest dopiero południe, więc mamy jeszcze dużo czasu. Jeśli są tu dziewczyny, które mają wąty o tę akcję np. uważają, że ona zmyśliła sobie chorobę to niech lepiej się nie wypowiadają na ten temat, bo nie ręczę za siebie -,- Już mnie wkurzyły niektóre egoistki na fb...

Całusy,

Olga