Rozdział czterdziesty drugi

*Perspektywa Rachel*

- Mówię do ciebie! – krzyknęłam, przyśpieszając kroku.

- Sory Rachel, ale nie mam czasu. – odparł Styles.

- No ej, zatrzymaj się! – wkurzałam się coraz bardziej. Tak trudno stanąć na chwilę?! – Gdzie się tak śpieszysz, co?!

- Muszę znaleźć Dianę.

- Nie głupio ci jeszcze?! Po tym co powiedziałeś… – urwałam.

Harry nareszcie stanął.

- Podsłuchiwałaś. – stwierdził, nareszcie przystając. Odwrócił się przodem do mnie i założył ręce.

- No… Może troszkę. – przyznałam. – Ale jak mogłeś ją spytać o coś takiego, wiedząc, że jej się podobasz?!

- A podobam się jej? – uniósł jedną brew.

- Nie zauważyłeś?! – wytrzeszczyłam oczy. On jest ślepy, czy co?!

- Skąd miałem wiedzieć, że to coś więcej? Wiele dziewczyn tak na mnie reaguje. Cóż poradzić, jestem uroczy.

- I bardzo skromny. – mruknęłam. – Co masz zamiar jej powiedzieć, kiedy ją znajdziesz?

- Jeszcze nie wiem…

- To lepiej to przemyśl, bo znając ciebie to pewnie palniesz jakąś głupotę.

- Nie prawda! – oburzył się.

- Prawda. – odparłam. – Harry… Czy tobie naprawdę podoba się Valerie?

- Chyba… Chyba tak.

- Jak to chyba?

- Fajna jest i w ogóle, więc stwierdzam, że chyba tak.

- Jest dużo fajnych dziewczyn, które NIE mają nastoletnich córek.

- Wiek to nie problem dla miłości. – odparł.

- Wiem… Ale mimo wszystko nie mógłbyś sobie poszukać dziewczyny w swoim wieku? Ponoć po rozstaniu z Caroline postanowiłeś się już nie umawiać ze starszymi.

- Tak, ale po rozstaniu z Rose mam nowe postanowienie.

Wzniosłam oczy ku niebu. Jakie on ma pseudo problemy! Rozumiem, rozstanie boli itp., ale żeby zmieniać upodobania zależnie od tego czy rzuciła go młoda, czy stara? No proszę was… Hazza zdecydowanie potrzebuje pomocy w zeswataniu. Już ja się tym zajmę.

- A Diana ci się nie podoba? – spytałam.

- Jest śliczna. – przyznał. – Ale nie wiem jak jej charakter. Dla was była dość wredna, a przy mnie nie umiała wydukać słowa. Poza tym… – urwał.

- Co „poza tym”?

- Bardzo przypomina mi Rose. – westchnął.

- Przecież Rose była dla ciebie ideałem, więc Diana też może być.

- Rose to Rose, a Diana to Diana. – powiedział stanowczo. – To dość… nieprzyjemne uczucie spędzać czas z dziewczyną, która przypomina ci kogoś, kto tak naprawdę nigdy cię nie kochał…

Zrobiło mi się go żal. Czasami zachowywał się jak idiota, ale mimo wszystko był wrażliwym kolesiem, którego łatwo było zranić.

- Harry, posłuchaj. – zwróciłam się do niego. – Amanda poszła do domu Diany, żeby z nią porozmawiać. Może wróćmy do chłopców i też pojedźmy do domu, a potem się okaże, jak poszło Amandzie. Zgoda?

- Zgoda. – odparł, po chwili namysłu.

Kiedy wróciliśmy do parku okazało się, że Niall pojechał zawieźć Amandę, więc będziemy musieli trochę poczekać z powrotem do domu. Na szczęście nie trwało to zbyt długo. Po jakimś czasie, kiedy byliśmy już w domu, odebrałam telefon od Amandy. Opowiedziała mi swoją rozmowę z Dianą i muszę przyznać, że tego się nie spodziewałam. Kto by pomyślał, że Harry jest jej miłością z liceum? Po zakończonym połączeniu poprosiłam lokatego na osobność, żeby z nim pogadać.

- Harry, nie kojarzysz skądś Diany? – spytałam, unosząc brwi.

- Nie. Mówiłem ci tylko, że kojarzy mi się z Rose, ale tak to nie.

- Jesteś pewien?

Kiwnął głową.

- A nie słyszałeś wcześniej jej imienia? Diana Moore. Harry, myśl!

- No przecież ci mówię, że nie kojarzę! – oburzył się.

- Dobra, spytam inaczej. Pamiętasz blondynkę, z aparatem na zębach, z którą siedziałeś na angielskim w drugiej klasie liceum?

- Myślisz, że ja sięgam pamięcią tak daleko wstecz?

- Harry! – zaczynałam się irytować.

- No dobra, daj mi chwilę.  – mruknął. – Blondynka z aparatem na zębach, z którą siedziałem na angielskim w drugiej liceum? – zamyślił się. – Ty, a wiesz, że kojarzę? – olśniło go.

- Nareszcie! – podziękowałam niebiosom.

- Ale co ona ma z tym wspólnego?

- Ona to Diana! – krzyknęłam. „Nie mógł połączyć faktów?!”

- Co?! – zdziwił się. – Ale skąd to wiesz?

- Mówiłam ci przecież, że Amanda rozmawiała z Dianą. Ogarniaj trochę!

Harry nic nie odpowiedział, chyba nadal był zdziwiony całą tą sytuacją.

- Nie poznałeś jej? – spytałam.

- Szczerze?

Kiwnęłam głową na „tak”.

- Nie miałem pojęcia jak nazywała się ta dziewczyna z liceum.

- Ale jak to?

- Poznaliśmy się przypadkiem na korytarzu i był taki gwar, że nie usłyszałem. A nasza nauczycielka nie miała w zwyczaju wyczytywać nazwisk. Przypuszczaliśmy, że po to, aby uniknąć przekręcania tych zagranicznych. Albo była po prostu dziwna. – wzruszył ramionami.

- A nie mogłeś zaglądnąć jak podpisywała prace, albo sprawdziany?

- Jej nazwisko nie było mi potrzebne do szczęścia. – mruknął.

- Więc ty na serio jej nie poznałeś? – upewniłam się.

- Na serio. Ale muszę przyznać, że wyładniała.

- A wtedy, w liceum, czy ty… czułeś do niej coś więcej? – musiałam zadać to pytanie. Niestety on odpowiedział krótko:

- Nie.

- Ale może dałbyś jej szansę, co?

- Co masz na myśli? – zmrużył oczy.

- Jak to co? Randkę! – oznajmiłam radośnie. – Będziecie mieli okazję lepiej się poznać. Co ty na to?

- No, nie wiem…

- Harry, to tylko jedno wyjście razem. Kto wie? Może ci się spodoba? Amanda powiedziała mi, że Diana tylko udawała wredną, bo jest samotna. Ponoć tak naprawdę jest bardzo wrażliwa.

Myślał przez chwilę.

- Eh, spróbować można. – westchnął w końcu. – Dobra, zgadzam się na randkę.

*Perspektywa Harry’ego*

Podjechałem pod dom z adresem, który podała mi Amanda. Wysiadłem z samochodu, po czym udałem się do wejścia i zapukałem. Czekałem chwilę, aż drzwi się uchyliły. W progu stała Diana w ślicznej sukience, na niewielkich obcasach i ze słodkim uśmiechem na twarzy.

- Hej. – przywitała się nieśmiało.

- Hej. – odpowiedziałem, automatycznie się uśmiechając. – Pięknie wyglądasz. – na te słowa się zarumieniła. „Może Rachel miała rację?”, pomyślałem. Może rzeczywiście to może być całkiem przyjemny wieczór…

______________________________________________________________________

Przepraszam, przepraszam, przepraszam. Wiem, że beznadziejnie rozwiązałam tę sprawę z Dianą, ale nie miałam pomysłu na coś innego ;s Mam nadzieję, że będziecie dla mnie wyrozumiałe...

Nie wiem czy w trakcie świąt uda mi się dodać nowy rozdział :s A propos świąt, to życzę Wam, żebyście spędziły je jak najlepiej no i oczywiście mokrego dyngusa! :D

Dziękuję za wszystkie komentarze ♥ Czytam KAŻDY :) Niektóre dziewczyny piszą, że nie będą się rozpisywać, bo i tak mam dużo komentarzy do czytania, ale właśnie te wyczerpujące komentarze cieszą mnie najbardziej! :) Co nie znaczy, że nie doceniam tych krótszych ;) Niestety zauważyłam, że jest coraz mniej komentujących ;c Niby czyta prawie 600 osób, a jakoś tego nie widać... Smuci mnie to ;c
Natomiast wiecie co mnie BARDZO cieszy? To, że moje opowiadanie ma szansę zostać opowiadaniem kwietnia na http://onedirection.pl/ ! :)) Jeśli uważacie, że historia Amandy i Niall'a na to zasługuje, głosujcie na mojego bloga w sondzie, która znajduje się po prawej, druga od dołu ;)

Na koniec chciałabym Wam polecić bloga z imaginami :) http://dreams-come-true-onedirection.blogspot.com/ Dziewczyna, która je pisze ma naprawdę wielki talent ;)

Całusy,

Olga

P.S. Jeszcze dziś pojawią się nowe rozdziały na blogach, które współtworzę: Bring it back to me i The summer of '69 oraz postaram się dodać siódemkę na One more time :)