Rozdział jedenasty

Było koło dziewiątej. Już od trzech godzin wałęsałam się po mieście. Postanowiłam w końcu wrócić. Kiedy dotarłam pod dom dziecka zobaczyłam, że nasze okno wciąż jest otwarte. Nie słyszałam żadnych dźwięków ze środka. Wspięłam się na parapet i wślizgnęłam do środka.

- Miło, że wróciłaś. – usłyszałam poirytowany głos Rachel. – Co ty sobie myślałaś? Wiesz jak wszyscy się zamartwialiśmy?

- Chłopcy dalej tu są? – zapytałam.

- Nie. Powiedziałam im, że lepiej jeśli pójdą. Wiedziałam, że jeśli odkryjesz, że wciąż tu są, nie wrócisz prędko. Masz szczęście, że zdążyłaś przed sprawdzaniem pokoi.

Ściągnęłam buty i położyłam się na łóżko.

- Dlaczego znowu go okłamałaś, mówiąc, że mieszkasz w tamtym domu? I dlaczego okłamałaś mnie? Powiedziałaś, że zna już prawdę…

- Nie chciałam, żebyś znowu narzekała. I byłaś wtedy taka szczęśliwa po tej randce z Zayn’em… Nie chciałam ci psuć tego wieczoru.

- Za to zepsułaś mi urodziny. – powiedziała i włożyła słuchawki do uszu, tym samym uznając rozmowę za skończoną.

- Przepraszam. – powiedziałam, choć nie mogła mnie usłyszeć.

***

Tamtego wieczoru nie rozmawiałyśmy więcej ze sobą. Rano, kiedy szłyśmy do szkoły Rachel była już trochę mniej zła, ale jednak było widać, że wciąż się gniewa. Po lekcjach powiedziała, że ma jeszcze coś do załatwienia, więc mam na nią nie czekać. Rzadko kiedy wracałam sama, ale zdarzały się takie dni. Szłam powoli, nie miałam po co się śpieszyć. Ktoś szedł za mną. Odwróciłam się lekko przez ramię. Szedł za mną jakiś chłopak w czarnej bluzie, z kapturem na głowie i w okularach przeciwsłonecznych, więc niewiele było go widać. Skręciłam w uliczkę, on zrobił tak samo. Przyspieszyłam. W tym momencie podbiegł do mnie i złapał mnie za rękę.

- Puszczaj! – krzyknęłam.

- Amanda, spokojnie! To ja, Niall. – zdjął kaptur i okulary.

- Co ty tu robisz?!

- Rachel powiedziała mi, do której szkoły chodzicie.

„Ma jakąś sprawę do załatwienia, jasne…”, pomyślałam o mojej przyjaciółce.

- Czekałem przed szkołą. Chciałem z tobą porozmawiać, ale obawiałem się, że ktoś mnie rozpozna.

- Więc postanowiłeś mnie śledzić?! Świetny pomysł! – irytowałam się.

- Amanda, uspokój się, proszę. Musimy porozmawiać.

- Nie mamy o czym rozmawiać! – odwróciłam się i chciałam odejść, ale znowu mnie złapał.

- Owszem, mamy o czym. Dlaczego mnie okłamywałaś?

- Miałam swoje powody.

- Nie mogłaś mi po prostu powiedzieć prawdy?

- Wyobraź sobie, że to nie jest takie proste! – krzyknęłam. – W ogóle mnie nie znasz!

- Ale chciałbym cię poznać. – nie tracił spokoju. – Tylko dalej nie rozumiem dlaczego mnie okłamałaś.

Nie wytrzymałam. Wściekła wykrzyczałam mu wszystko prosto w twarz, a łzy pociekły mi po policzkach.

- A co miałam zrobić?! Powiedzieć ci, że mieszkam w domu dziecka i cholernie nienawidzę tego miejsca?! Że zazdroszczę wszystkim tym, którzy mają normalny dom?! Że to wszystko wina mojego ojca, bo mnie molestował, więc odebrali mu prawa rodzicielskie?!

- Co…? – wytrzeszczył oczy ze zdziwienia.

Już chciałam odejść, jednak Niall podszedł do mnie i mocno mnie objął. Próbowałam mu się wyrwać, choć tak naprawdę wszystko czego pragnęłam w tej chwili to wtulić się w niego. Szarpałam się, jednak on nie puszczał. Po chwili zrezygnowałam. Teraz po prostu płakałam. Niall nic nie mówił, tylko trzymał mnie w swoich objęciach. Po chwili zaczął głaskać mnie po głowie.

- Spokojnie. – szepnął w końcu.

Powoli się uspokajałam, łzy przestały lecieć.

- Już lepiej? – zapytał delikatnie.

Kiwnęłam głową.

- Wiem, że nie chcesz o tym rozmawiać… - zaczął. – Ale dla mnie to naprawdę nie ma znaczenia, gdzie mieszkasz. Liczy się to, kim jesteś. A jesteś naprawdę cudowną dziewczyną. – uśmiechnął się. – Jeszcze nigdy nie spotkałem kogoś takiego, jak ty. Jesteś wyjątkowa.

Wytarłam policzki i odwzajemniłam uśmiech.

- Ty też jesteś wyjątkowy. – powiedziałam. – Dziękuję ci za wszystko. Tyle ci zawdzięczam. Dzięki tobie moje marzenie o graniu na gitarze się spełnia, a dzięki temu czuję jakbym była bliżej mamy. I pocieszasz mnie w trudnych sytuacjach, jak ta. Nie gniewasz się już za to, że cię okłamywałam?

- Nie. I pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. – powiedział i pocałował mnie w czoło. – Mogę cię odprowadzić? – zapytał z uśmiechem.

- Jasne.

Wziął mnie za rękę i ruszyliśmy powoli.

- Wiesz… Jest jeszcze coś o czym chciałem z tobą pogadać. – zaczął skrępowany.

- Co takiego?

- No, bo… Chciałabyś wyjść gdzieś ze mną w sobotę? – zapytał cały czerwony na twarzy.

- Na randkę?

- No… Tak jakby…

- Z przyjemnością. – uśmiechnęłam się i cmoknęłam go w policzek.

- Jest! – zrobił ręką gest zwycięstwa, a ja się zaśmiałam.

- Jesteśmy. – powiedziałam, kiedy dotarliśmy pod dom dziecka. – To tu mieszkam.

- Mogę kiedyś wpaść cię odwiedzić?

- Kiedy tylko chcesz.

Dał mi buziaka na pożegnanie, po czym rozstaliśmy się. Kiedy weszłam do pokoju Rachel już tam była.

- Skąd ty się tu wzięłaś? – zapytałam.

- Szłam inną drogą.

- Aha.

- Z tego co widziałam to już wszystko w porządku. – uśmiechnęła się.

- Ej! Podglądałaś?! – udawałam rozgniewaną.

- Może troszkę. Ale pewnie nie tylko ja. Wyobraź sobie, że brama wejściowa nie jest jakoś szczególnie ukryta.

Rzuciłam w nią poduszką.

- To co, zaprosił cię w końcu na randkę?

Nie odpowiedziałam.

- Amanda…?

- Wychodzimy razem w sobotę! – pisnęłam i zaczęłam skakać z radości po pokoju. Rachel wydała radosny okrzyk i dołączyła do mnie.

___________________________________________________________________

No to jak na razie koniec sekretów. Jak widzicie Niall był dość wyrozumiały w stosunku do Amandy ;) No, ale dowiedział się czegoś takiego, więc…

Pod ostatnim rozdziałem był jeden anonimowy komentarz, żebym pisała więcej o reszcie chłopców i ich dziewczynach i akurat wczoraj zaczęłam pisać rozdział, w którym pojawią się też Eleanor i Danielle ;D Może nie będą pełnić tam jakiejś szczególnej roli, no ale będą xd A i moja skleroza znów uderza ;d Pod ostatnim postem miałam Was zachęcić do czytania bloga http://agata-parczewska.blogspot.com/ od @agata_victoria. Nie jest on o One Direction, ale z przyjemnością go czytam ;)

A właśnie. Wczoraj stworzyłam listę opowiadań o One Direction, które czytam (są tam 2 zakończone, ale z chęcią do nich powracam), więc jak coś to spis jest po prawej, może coś Was zaciekawi ;D Jeśli komentowałam Waszego bloga, a nie ma go na liście to zapewne jest to znowu wina mojej sklerozy ;p Więc jak coś to dajcie znać to dodam ;)
A i szczęśliwego Nowego Roku i fajnej imprezy sylwestrowej :D ♥

Całusy,

Olga