Rozdział dwudziesty piąty

Idąc korytarzem trzymałam Niall’a za rękę. Szliśmy do mojego pokoju. Niestety na drodze stanęły nam trzy przeszkody.

- Wygląda na to, że naszej małej się nie udało. – powiedziała niezadowolona Kendra.

- Mówiłam ci, że wymięknie. – wtrąciła Christy.

- Więc to wy…

„No jasne… Mogłam się domyślić.”

- A co, myślisz, że sama wymyśliłaby taki plan? Nie przeceniaj jej. – prychnęła Kendra. – Powiedziała nam o swoim zauroczeniu, więc postanowiłyśmy ją wykorzystać. Co prawda trochę to trwało, musiała zdobyć wasze zaufanie. No, ale opłacało się. Ostatnie dni były takie przyjemne. Zabawnie było patrzeć jak cierpisz…

- Zamknij się. – przerwał jej Niall.

- Wiedziałam, że jesteście podłe, ale żeby aż tak?! – wkurzyłam się. – I jeszcze przez was Harry ma złamane serce…

- To akurat nie był nasz pomysł. – wtrąciła Katy. – Rose stwierdziła, że jest okazja, więc czemu by z niej nie skorzystać?

„No tak, Rose święta też nie jest”, pomyślałam.

- Zejdźcie nam z drogi. – powiedziałam.

Chyba nie miały już nic więcej do powiedzenia, bo posłuchały. „Jeszcze się kiedyś na nich zemszczę, za to wszystko co zrobiły”, pomyślałam, po czym pociągnęłam za sobą Niall’a. Zauważyłam, że drzwi do naszego pokoju są otwarte. Kiedy weszliśmy do środka ujrzeliśmy tam nie tylko Rachel, ale także Zayn’a, Liam’a oraz Louis’a.

- Jeszcze nie poszliście? – zdziwiłam się.

- Chcieliśmy wiedzieć co wyniknie z waszego spotkania. – powiedział Liam.

- Wygląda na to, że już wszystko dobrze. – stwierdził Zayn.

- Tak. – uśmiechnął się Niall, spojrzał na mnie i ścisnął moją dłoń.

- No to może my wam nie będziemy przeszkadzać. – powiedział Louis, po czym wyprowadził wszystkich z pokoju, jednak po chwili weszła Susan.

- Amanda, możemy chwilkę porozmawiać? – zapytała.

- Oczywiście.

Wyszłyśmy na korytarz.

- Już wszystko w porządku? – zapytała.

- Tak. Okazało się, że to nie Niall jest winny tylko Rose…

- Rose? – zdziwiła się.

- Tak… To długa historia. Kendra, Christy i Katy też miały w tym swój udział.

Kobieta pokręciła głową z dezaprobatą. Również za nimi nie przepadała, pomimo iż była opiekunką.

- No nic, wracaj do niego. Nacieszcie się sobą, należy się wam.

- Chyba nie bardzo nam się to uda przy dzieciakach co chwilę przechodzących przez hol. – skrzywiłam się.

Susan chyba nad czymś chwilę myślała.

- No, dobrze. Możecie zamknąć drzwi. Ale nie mam się czego obawiać, prawda? Jeśli do czegoś dojdzie mogę stracić pracę…

- Nie się pani o co martwić. – zapewniłam.

- Dobrze, ufam ci. – uśmiechnęła się i odeszła.

Weszłam do pokoju i zamknęłam za sobą drzwi.

- Hej, przecież muszą być otwarte… - zwrócił mi uwagę Niall.

- Susan pozwoliła nam zamknąć drzwi, o ile będziemy grzeczni. – uśmiechnęłam się.

- Eh… No trudno. – westchnął Niall, udając zrezygnowanie.

Zaśmiałam się i usiadłam obok niego. Przytulił mnie do siebie.

- Jak ci się podoba prezent ode mnie?

- A , no właśnie. – przypomniałam sobie. – Wsadziłam go do kieszeni wychodząc. – wygrzebałam łańcuszek. – Jest prześliczny, naprawdę. Dziękuję.

- Cieszę się, że ci się podoba. – uśmiechnął się. Podałam mu naszyjnik i poprosiłam, żeby mi go zapiął. Kiedy już to zrobił, chwyciłam serduszko i patrzyłam na mojego chłopaka z uśmiechem, po czym pocałowałam go. Niestety ponownie przerwał nam mój telefon.

- Rachel napisała, że oglądają film w świetlicy i jeśli chcemy to możemy dołączyć.

- Ja wolę zostać tutaj i mieć cię tylko dla siebie.

- Ja też. – odpowiedziałam, po czym odpisałam przyjaciółce.

- Co to za telefon? – spytał Niall.

- Dostałam go na urodziny od Harry’ego. Los nie był zbyt łaskawy dla poprzedniego.

- Tak, dobrze o tym wiem. – zaśmiał się chłopak.

- Przepraszam za tamto…

- Daj spokój, nie masz za co przepraszać. A misiek od reszty chłopców ci się podoba?

- Tak, bardzo. Jest taki słodki.

- Pomagałem im wybierać. – uśmiechnął się.

- Nawet, kiedy chwilowo nie byliśmy razem, ty i tak się o mnie troszczyłeś. – odwzajemniłam uśmiech.

- No, a ja mogłoby być inaczej? – spytał, po czym mnie pocałował. – Nareszcie cię odzyskałem. – powiedział, kiedy się ode mnie odsunął.

- Nigdy mnie nie straciłeś. – zapewniłam go. – Przez ten cały czas myślałam tylko o tobie. Okropnie za tobą tęskniłam.

- Ja za tobą też.

***

Ze snu wyrwał mnie przeraźliwy ból w brzuchu. Krzyknęłam. Ujrzałam jakiś cień pochylający się nade mną.

- Rose, co ty wyrabiasz?! – usłyszałam krzyk Rachel.

Cień, którym najwidoczniej była Rose, gwałtownie się ode mnie odsunął. Rachel odepchnęła ją jeszcze dalej i zaczęła wołać o pomoc. Czułam się słabo, na dodatek ból w brzuchu stawał się coraz większy. Nagle do pokoju wbiegły Susan i Tiffany, zapalając światło.

- Matko Święta! – krzyknęła Tiffany. – Co tu się stało?!

- To Rose! – krzyknęła Rachel przerażona.

Rose stała w rogu pokoju, ze łzami w oczach i pustym wzrokiem. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w mój brzuch. Spojrzałam w dół. Serce mi stanęło. W moim brzuchu tkwił wbity nóż.

- Nie ruszaj go. – przestrzegła mnie Susan, starając się zachować zimną krew. – Tiffany, dzwoń po pogotowie i policję. Rachel zostań tu z Amandą. Rose, ty pójdziesz ze mną.

Zostałam w pokoju sama z Rachel. Płakała.

- Amanda… - mówiła przez łzy. – Nie martw się, wszystko będzie dobrze.

Moje powieki stawały się coraz cięższe.

- Nie, nie trać przytomności! Pogotowie zaraz przyjedzie!

- Proszę, zadzwoń do Niall’a. – szepnęłam.

Zrobiła o co poprosiłam.

- Cześć, Niall. Posłuchaj to bardzo pilne. Amanda jedzie do szpitala. – powiedziała szlochając.

Usłyszałam jak jego głos nagle się ożywił. Był zaniepokojony.

- To raczej nie jest rozmowa na telefon… Nie wiem do jakiego szpitala ją zabiorą. Dobra, ale nie wiem czy jeszcze będziemy, kiedy przyjedziesz. Pa. – rozłączyła się. – Zaraz tu będzie.

- Rachel, słabo mi. – jęknęłam.

- Trzymaj się. – złapała mnie za rękę i ją ścisnęła.

Słyszałam coraz bardziej zbliżający się sygnał pogotowia. Po chwili do pokoju weszli ratownicy medyczni. Położyli mnie na noszach i zaczęli wynosić. Moja przyjaciółka szła za nami krok w krok. Kiedy przemierzaliśmy korytarz ujrzałam zaspanych nastolatków wyglądających z pokoi, by zobaczyć co się stało. Wśród nich były także Kendra, Christy i Katy. Widziałam przerażenie malujące się na ich twarzach.

Nie miałam już siły, by trzymać otwarte oczy. Powoli zaczęły mi się zamykać. Ostatnie co usłyszałam to krzyk jednego z mężczyzn niosących nosze:

- Traci przytomność!

_____________________________________________________________________________

Zwaliłam tę końcówkę, nie wyszła mi ;/ Eh.. No ale mam nadzieję, że mimo wszystko podoba się Wam rozdział.

Tak jak obiecałam zapraszam na bloga @martylianka http://wish-you-were.blogspot.com Ha! Nie zapomniałam xd

Zaczęły mi się właśnie ferie :D Ale nie wiem czy będę dzięki temu szybciej dodawać rozdziały, bo jadę do babci na całe 2 tygodnie ;/ No ale na szczęście babcia jest nowoczesna i ma laptopa :D ♥

Całusy,

Olga