Rozdział siedemnasty

- O, hej Amanda! – przywitała mnie Rose w poniedziałek w sali muzycznej.

- Hej.

- Wygląda na to, że będziemy mieć razem lekcje. Super, co nie? – uśmiechnęła się.

- Taa… Super.

- A tak w ogóle to jeszcze raz bardzo ci dziękuję za to, że załatwiłaś mi wstęp na ten koncert. Było wspaniale. Dzięki temu, że przyjaźnię się z tobą i Rachel, chłopcy wzięli mnie na backstage.

- To fajnie…

- I Niall na mnie leci! – pisnęła radośnie.

- Co?

- Gdybyś widziała jak na mnie patrzył. W pewnym momencie, kiedy zostaliśmy sami już myślałam, że mnie pocałuje, ale przyszła reszta chłopców. Eh, tak blisko było.

- O czym ty w ogóle gadasz?!

- No, jak o czym? Mówię co się działo na koncercie.

- I że niby Niall chciał cię pocałować?

- No, tak.

- Jakoś nie wydaje mi się.

- Niby dlaczego?

Już chciałam jej powiedzieć, że Niall to mój chłopak, ale powstrzymałam się. „Lepiej tego nie robić. Jeszcze rozgada wszystkim.” Niech sobie wymyśla co chce. Jeśli będzie rozgadywać, że jest z Niall’em, nikt jej nie uwierzy, ale jeśli dowie się, że ja z nim jestem i rozgada to wszystkim, a oni przyuważą mnie z nim, będzie gorzej. Założę się, że gdyby tak się stało miałabym nagle całą masę „przyjaciół” proszących o wejściówki na koncerty i tym podobne rzeczy.

Zauważyłam, że Rose nadal kłapie dziobem i gada coś do mnie.

- A widziałaś jak patrzył się na mnie, kiedy byliśmy u ciebie w pokoju? Miłość po prostu biła od niego.

„Taa… Ale chyba miłość do mnie”, pomyślałam. Zastanowiły mnie własne myśli. Przecież znałam Niall’a dopiero trzy tygodnie i nie było jeszcze mowy o żadnej miłości. Jednak czułam, że to coś więcej.

- Mam nadzieję, że nie czułaś się przy nas za bardzo odtrącona. – powiedziała Rose.

Na szczęście w tym momencie zadzwonił dzwonek i nauczyciel wszedł do klasy. Usiadłam przy swojej ławce, ku mojemu niezadowoleniu zauważając, że Rose zajęła miejsce niedaleko mnie. Pomachała mi i wyciągnęła książki.

- Dzisiaj pierwszy raz będzie nam towarzyszyć nowa uczennica. Podejdź tu proszę. – pan Davies zwrócił się do Rose. – Przedstaw się nam.

- Jestem Rose Moore.

- Lubisz muzykę?

- Tak, bardzo. To jeden z moich ulubionych przedmiotów. Może dlatego, że kocham śpiewać.

- Zaśpiewasz nam coś?

Rose zaczęła śpiewać refren „More than this”. Miała naprawdę piękny głos. Kiedy skończyła i usłyszała oklaski całej klasy, stała tam dumna jak paw.

***

- Ta cała Rose zaczyna mnie coraz bardziej irytować. – powiedziałam Rachel podczas przerwy na lunch.

- Dlaczego?

- Kiedy Niall przyszedł do mnie w środę wpakowała nam się do pokoju.

- Serio?

- No, dobra… Może to ja ją tam zaprosiłam, ale chciałam być po prostu miła, a ona zaczęła do niego nawijać jak nakręcona. Kiedy tylko spoglądał na mnie, zaczynała coś gadać, żeby skupił na niej uwagę. A dzisiaj na muzyce…

- Macie razem muzykę?

- Niestety tak. Śpiewała „More Than This” i zachowywała się jak jakaś gwiazda, kiedy zaczęli bić jej brawo.

- Czyżbyś była zazdrosna?

- Nie o to chodzi! Poza tym nie skończyłam jeszcze. Zanim lekcja się zaczęła wygadywała jakieś głupoty. Była w piątek na tym koncercie i twierdzi, że Niall chciał ją pocałować.

- Co…?

- Właśnie to!

- Czekaj chwilę… Zayn coś mi mówił, że przystawiała się do Niall’a.

- Co…?! – wkurzyłam się. – Kiedy ci to mówił?!

- W niedzielę, po próbie. Mówił, że próbowała go poderwać. Niall olewał jej starania, ale nie poddawała się. Zayn mówił, że pewnie Niall ci o tym nie powiedział i nie powie, żeby cię nie denerwować.

- Jasne, a mi zmyślała, że to on chciał ją pocałować. Ja jej pomogłam, a ona co robi?! Próbuje odbić mi chłopaka!

- Może po prostu nie wie, że jesteście razem? Mówiłaś jej o tym?

- Nie…

- Pogadaj z nią. Może to tylko nieporozumienie.

- Jakoś na razie nie mam ochoty z nią gadać.

- Chyba będziesz musiała, bo właśnie tu idzie. – powiedziała i wskazała głową.

Odwróciłam się. Rzeczywiście Rose szła do naszego stolika, uśmiechnięta jak zwykle.

- Cześć, wam. – przywitała się.

- Hej. – odpowiedziała jej Rachel. Ja ją zignorowałam.

- Co tam?

- Wiesz, Rose… Amanda chciała ci coś powiedzieć.

- Co takiego? – dziewczyna spojrzała na mnie.

Nie odezwałam się.

- No, dobra. – powiedziała Rachel. – Ty nie chcesz, to ja to zrobię. Rose, pewnie nie wiesz… Ale Niall i Amanda są razem.

- Co? – zdziwiła się. – To czemu próbował mnie pocałować?

- My znamy trochę inną wersję. – burknęłam.

- No, dobra. Może to ja próbowałam pocałować jego… - przyznała. – Ale nie wiedziałam, że jesteście razem.

- Właściwie wtedy nie byli jeszcze oficjalnie razem. – wtrąciła Rachel.

Spojrzałam na nią gniewnie. „Ale wsparcie…”, pomyślałam.

- Przepraszam. – powiedziała Rose. – Teraz już wiem, że to twój chłopak, a ja nie odbijam chłopaków przyjaciółkom. Bo w końcu jesteśmy przyjaciółkami, nie?

- Tak. – przytaknęła Rachel.

- Jasne… - mruknęłam.

- Nie masz się już o co martwić. – uśmiechnęła się do mnie Rose.

„Lepiej dla ciebie, żeby tak było…”, pomyślałam.

- I nie rozgaduj, że jestem z Niall’em. – ostrzegłam.

- Spoko. – powiedziała i zabrała się za swój lunch.

Przez chwilę się jej przyglądałam, po czym też zabrałam się za jedzenie.

____________________________________________________________________

Happy Birthday Zayn! :D

Miałam rzadziej dodawać nexty, a dodaję z dnia na dzień O.o No, ale ostatnio mam wenę.

Ten rozdział dedykuję Kasi ♥ (@NiallsxLaugh), pomimo iż nienawidzi ona Rose, która występuje w całym rozdziale xd Kocham Cię ;*

Jak Wam się podobał ten rozdział? Co prawda fenomenalny on nie jest, wręcz przeciwnie - jest chyba jednym z najnudniejszych rozdziałów, no ale mam nadzieję, że nie zasnęłyście czytając go ;p

A i jeszcze... WOW ! :o Prawie 9500 wejść ?! Dziękuję, jesteście wspaniałe ♥

Całusy,

Olga

P.S. Nowy rozdział dodam w niedzielę ;)

EDIT: A i mam prośbę... Niech dzieci neo się ogarną zanim dodadzą komentarz xd Tak, to do Was dwóch! xd

EDIT 2: A co do Waszych opowiadań to dodaję sobie je wszystkie do zakładek i staram się przeczytać jak najwięcej, ale jest tego naprawdę dużo, a przez szkołę nie mam tyle czasu ;/ Ale już prawie weekend, więc będę nadrabiać i komentować :D