Rozdział dwudziesty trzeci

Branie się w garść nie wychodziło mi… Wystarczył dzwoniący telefon Rachel z „Moments” ustawionym jako dzwonek, by mnie zdołować. Teraz leżałam na łóżku i słuchałam muzyki. Był piątek, znowu nie poszłam do szkoły. Nie byłam na tyle silna, żeby wytrzymać te wszystkie spojrzenia i szepty na mój temat. „Dzisiaj powinnam mieć też lekcję gitary z Niall’em…”, pomyślałam.

Poskładałam rano swój telefon. Był strasznie obdarty i poobijany od rzucania nim, ale jeszcze działał. Miałam mnóstwo nieodebranych połączeń, nowych wiadomości i nagrań na poczcie głosowej, wszystkie od Niall’a. Usunęłam je nawet ich nie sprawdzając. Usunęłam także wszystkie nasze wspólne zdjęcia i pozostałe sms-y od niego.

Puściłam sobie teraz jedną z moich ulubionych piosenek, co prawda była już stara, ale nadal ją uwielbiałam – „Down” Jay’a Sean’a. Chyba nie był to zbyt dobry wybór…

So baby don’t worry, you are my only

You won’t be lonely, even if the sky is falling down.*

Wyłączyłam muzykę zaraz po tych słowach. Usłyszałam pukanie do drzwi.

- Proszę. – jęknęłam.

- Cześć.

- Hej… Co ty tu robisz? – zdziwiłam się, podnosząc się z łóżka. To był Harry.

- Wpadłem, żeby sprawdzić co u ciebie.

- Dobrze wiesz, co u mnie. – odburknęłam.

- Tak… - posmutniał. Usiadł obok mnie na łóżku i objął ramieniem. – Przykro mi.

- To nie twoja wina.

- Nie mogę uwierzyć, że Niall coś takiego zrobił…

- Daj spokój. Wiem, że wcześniej też zdradzał swoje dziewczyny.

- No tak… - skrzywił się. – Ale to zdarzyło się tylko raz, albo dwa. Poza tym tamte dziewczyny nie były dla niego tak ważne jak ty… Jeszcze nigdy nie patrzył na żadną dziewczynę w taki sposób, w jaki patrzył na ciebie.

- Dołuj mnie dalej.

- Przepraszam. Po prostu… Nie mogę uwierzyć, że mógł cię tak skrzywdzić. Wiedział, że jest dla ciebie ważny. Poza tym skrzywdził także mnie i Rose.

- Ale wam mimo to wszystko dobrze się ułożyło. – zauważyłam.

- Tak… Rose sama do mnie zadzwoniła i powiedziała co się stało. Słyszałem jak płacze… i to rozrywało mnie w środku. Nie mogę znieść, kiedy jest smutna.

- Harry… Jesteś pewien, że jej wierzysz?

- W stu procentach. Gdyby nie mówiła prawdy, to po co by mnie o tym informowała? Starała by się to ukryć. Kocham ją jak nikogo innego i wiem, że ona mnie też. A ty jej nie wierzysz?

- Nie, wierzę jej. Chciałam po prostu wiedzieć czy na pewno jej ufasz.

- Oczywiście, że jej ufam.

- Ja też ufałam Niall’owi… - westchnęłam . – No nic, cieszę się, że jesteście szczęśliwi.

- Ty też odnajdziesz szczęście. – uśmiechnął się.

- Mam nadzieję. – po moim policzku spłynęła łza, jednak szybko ją starłam, żeby Harry nic nie zauważył.

- Ja zaraz muszę lecieć. Mamy wywiad. A i chłopcy później do ciebie wpadną. Wspominali, że chcą cię odwiedzić.

- Nie mogliście przyjść razem?

- Wiesz… Chciałem z tobą szczerze porozmawiać co o tym wszystkim sądzę… a oni są po stronie Niall’a.

- Ale chyba nie będą próbowali mnie przekonać, żebym do niego wróciła, co?

- Chyba nie. Mówili tylko, że chcą sprawdzić jak sobie radzisz. Zresztą to do ciebie należy decyzja.

- Wiem, ale… obawiam się, że jeśli zaczną mnie do tego nakłaniać to mu wybaczę. Naprawdę za nim tęsknię… - załamałam się. To była prawda. Tęskniłam za nim. Tak cholernie za nim tęskniłam… Bałam się, że jeśli go zobaczę, to rzucę się mu na szyję i powiem, że go kocham. Ponownie zaczęłam płakać.

- Cii. Nie płacz. – Harry przytulił mnie do siebie.

Wtuliłam się w niego i łkałam chwilę.

- Już lepiej? – zapytał.

- Powiedzmy… Eh, obiecałam Rachel, że postaram się być silniejsza, ale coś mi nie wychodzi.

- Niedługo będzie lepiej, zobaczysz. – pocieszył mnie. – Przepraszam, ale muszę już iść.

- Jasne, rozumiem.

- A… zapomniałem o czymś. Mam dla ciebie spóźniony prezent urodzinowy. – uśmiechnął się i podał mi niewielkie pudełko. Otworzyłam je. W środku znajdował się telefon. – Słyszałem, że twój poprzedni miał ciężkie przeżycia.

- Harry, ale ja nie mogę tego przyjąć…

- Możesz i przyjmiesz. To prezent. Dobra, ja już idę, pa.

- Dziękuję, pa.

Wyszedł, a ja znowu zostałam sam na sam ze swoimi myślami.

***

- Nossa, nossa, assim você me mata.** – usłyszałam jak telefon Rachel zaczął dzwonić. Chyba zmieniła dzwonek, żeby tamten mnie nie dołował.

- Halo? Cześć, Zayn. Czekaj chwilę. – spojrzała na mnie. – Amanda chłopcy chcą zaraz wpaść. Mogą?

- Jasne. Ale bez Niall’a, prawda?

- Bez Niall’a? – upewniła się moja przyjaciółka. – Wiesz, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł…

- O co chodzi? – zapytałam.

- Niall też chciał przyjść i zamierzali go ze sobą zabrać. – odpowiedziała mi Rachel.

- Nie mam mowy! Albo bez niego, albo wcale! Niech wybierają.

- Słyszałeś? Dobra, czekamy. Pa.

- Wnioskuję, że wybrali opcję bez Niall’a? – upewniłam się.

- Tak.

Po jakichś dziesięciu minutach usłyszałyśmy śmiechy dochodzące z korytarza.

- Już są. – stwierdziła moja przyjaciółka i wstała, żeby im otworzyć. – Cześć chłopcy.

- Cześć. – przywitali się równocześnie. Zayn przybliżył się do Rachel i chciał ją pocałować, lecz ta powstrzymała go, kładąc mu rękę na ustach. Usłyszałam jak szepcze moje imię.

- Nie, nie krępujcie się. – zapewniłam ich, choć tak naprawdę ciężko mi było na to patrzeć. Moja przyjaciółka dobrze o tym wiedziała, bo mimo to nie odstawiała żadnych czułości ze swoi chłopakiem, on też przestał próbować.

- Przyszliśmy cię rozweselić. – powiedział Louis z bananem na twarzy. Samo patrzenie na to, jak głupio się szczerzy wystarczyło, żeby uśmiech pojawił się na mojej twarzy. – No, chyba nie będziemy musieli się jakoś szczególnie wysilać. – stwierdził.

- Spóźnione wszystkiego najlepszego. Mamy dla ciebie prezent.– powiedział Liam i podał mi wielką paczkę. – Ale otworzysz go później, teraz na nas masz skupić całą swoją uwagę.

- Chłopcy nie trzeba było…

- Owszem, trzeba było. – przerwał mi Zayn. – To dla ciebie i bez dyskusji.

- Eh… - westchnęłam. – No dobra. – przyjęłam prezent i położyłam na szafce. Musiał poczekać na odpakowanie aż chłopcy pójdą.

***

Nie mogłam w to uwierzyć, ale śmiałam się całe południe. Było to dla mnie zdziwienie, biorąc pod uwagę fakt, że ostatnie dwa dni ciągle płakałam. No, ale w sumie dobrze wiedziałam, że przy chłopcach nie da się być smutnym. Wyszli jakoś za piętnaście piąta. Rachel poszła jeszcze porozmawiać chwilę z Zayn’em, więc aby się nie nudzić postanowiłam sprawdzić co dostałam. Wzięłam paczkę z szafki i położyłam obok siebie na łóżku. Zaczęłam ją odpakowywać. W środku znajdował się gigantyczny pluszowy misiek. Był taki słodki. Wyciągnęłam go ze środka i przytuliłam. „Jaki mięciutki...”, pomyślałam. Cieszyłam się jak małe dziecko. Zauważyłam, że na dnie paczki leży jeszcze jakieś małe pudełeczko. Wyciągnęłam je i otworzyłam. W środku znajdował się przepiękny łańcuszek z kryształowym serduszkiem. Był cudowny. Dołączona była do niego jakaś kartka. Rozłożyłam ją:

Proszę, spotkaj się ze mną o 17 w parku, przy naszej ławce.

Niall

__________________________________________________________________

*Więc kochanie nie martw się, jesteś moją jedyną
Nie będziesz samotna, nawet jeśli niebo spadnie w dół

**Nossa, nossa, assim você me mata. – nie umiałam się powstrzymać przed wstawieniem tego xd

Chciałam, żeby koniec tego rozdziału zżerał z ciekawości co będzie dalej, ale nie umiałam odpowiednio poskładać słów…

Marzę o 30 komentarzach :D Póki co, najwięcej udało mi się uzbierać 27. Wiem, że są takie osoby, które czytają, ale nie komentują. Mogłybyście skomentować dla mnie ten jeden raz? :) Byłabym bardzo wdzięczna :D ♥

Zapraszam na moje nowe opowiadanie :D http://cause-there-is-nobody-else.blogspot.com/

Zostałam nominowana w kategorii "Najlepiej wykreowana postać Niall'a" i "Najlepiej wykreowana postać żeńska". Jeśli chcecie, możecie na mnie głosować :)

http://sonda.hanzo.pl/sondy,143505,8iWB.html

http://sonda.hanzo.pl/sondy,143507,QIfH.html

Całusy,

Olga