Rozdział dwudziesty czwarty

Siedziałam z kartką w dłoniach i wpatrywałam się w wypisane na niej słowa. Zastanawiałam się. Spojrzałam na łańcuszek, który odłożyłam z powrotem do pudełka. Wyjęłam go i uważnie mu się przyjrzałam. Ścisnęłam go w dłoni. W mojej głowie krążyło mnóstwo myśli. Spojrzałam na zegarek – za dziesięć piąta. „Gdybym się pośpieszyła, zdążyłabym…”, pomyślałam. Siedziałam jeszcze chwilę niezdecydowana, lecz w końcu podniosłam się i zaczęłam przebierać. Kiedy byłam już gotowa wsadziłam prezent od Niall’a do kieszeni, wzięłam telefon (ten, który dostałam od Harry’ego) i opuściłam pokój.

- Mogę wyjść się trochę przewietrzyć? – zapytałam Susan.

- Oczywiście. Trochę świeżego powietrza dobrze ci zrobi po tych ostatnich dniach.

- Dziękuję. – odpowiedziałam.

W holu ujrzałam Rachel, wciąż rozmawiającą z Zayn’em.

- Dokąd idziesz? – spytała moja przyjaciółka.

Spojrzała znacząco na chłopaka. Zdaje się, że powiedział jej, że dorzucili do prezentu także coś od Niall’a.

- Do parku.

Zignorowałam jej spojrzenie i wyszłam. Idąc zastanawiałam się po co ja w ogóle się tam wybieram? Przecież to było bez sensu…

Po jakichś piętnastu minutach dotarłam na miejsce. Niall już tam był.

- Cześć. – przywitał się niepewnie. Nie odpowiedziałam. Patrzyłam na niego chłodnym wzrokiem. – Usiądziesz? – zapytał wskazując miejsce obok siebie.

- Po co chciałeś się spotkać? – zapytałam wprost.

- Żeby porozmawiać…

- Nie mamy o czym rozmawiać.

- Gdyby tak było, to byś tu nie przyszła.

Miał rację.

- No dobra… Czego chcesz?

- Proszę, usiądź obok mnie.

Zawahałam się, lecz w końcu posłuchałam. Spojrzał mi głęboko w oczy i ujął za dłonie, jednak wyciągnęłam je z jego uścisku.

- Amanda… - zaczął. – Wiem, że pewnie mnie nienawidzisz i rozumiem to, ale to wcale nie było tak jak myślisz. Wtedy czekałem w parku aż przyjdziesz, jednak przed tobą pojawiła się Rose. Najpierw po prostu gadaliśmy, ale potem… zaczęła coś nawijać, że mnie kocha i zawsze kochała. Że Harry jest tylko zabawką i chciała nim wzbudzić moją zazdrość. Wtedy się przybliżyła i mnie pocałowała. Byłem zaskoczony. Kiedy usłyszałem jak krzyczysz moje imię natychmiast się od niej odsunąłem. Zacząłem cię wołać, ale nie reagowałaś. Chciałem za tobą pobiec, ale Rose mnie zatrzymała i powiedziała, żebym cię olał. Wykrzyczałem jej prosto w twarz, że nic dla mnie nie znaczy, że dla mnie liczysz się tylko ty. Wtedy popłakała się i uciekła.

Myślałam nad tym co właśnie usłyszałam. Teraz wszystko miałoby sens… To Rose pocałowała Niall’a wbrew jego woli, on nigdy mnie nie zdradził… A płakała nie z powodu Harry’ego, tylko dlatego, bo Niall powiedział jej, że dla niego liczę się tylko ja…  Jaka ja byłam głupia…

„Ale chwila.”, pomyślałam. „Przecież on może po prostu udawać.” Nie wiedziałam co sądzić… Przypomniały mi się słowa pewnej piosenki:

Listen to your heart when he’s calling for you

Listen to your heart there’s nothing else you can do

I don’t know where you’re going and I don’t know why

But listen to your heart before you tell him “goodbye”*

„A co mówi moje serce? Mówi, że kocham Niall’a. I że mu wierzę”

- To prawda. – kontynuował. – Zdarzyło mi się zdradzić moją dziewczynę… - przyznał niechętnie. – Ale tylko raz i potem bardzo tego żałowałem. Widziałem jak cierpiała. Nie mógłbym ci zrobić czegoś takiego z własnej woli. Amanda. – ponownie ujął moje dłonie. Tym razem ich nie wyrwałam. – Wtedy były twoje urodziny i postanowiłem, że powiem ci coś, czego od dawna jestem pewien, ale bałem się wyznać. Ja… kocham cię. Kocham cię, Amanda. Wiem, że to ty jesteś tą jedyną. Proszę, wróć do mnie. – szepnął.

Zarzuciłam mu ręce na szyję, wtuliłam się w niego i znowu zaczęłam płakać, jednak tym razem ze szczęścia. On objął mnie i mocno do siebie przytulił.

- Też cię kocham. – szepnęłam. Siedzieliśmy w ciszy. Nie przeszkadzała mi ona. Słowa były niepotrzebne, z wyjątkiem tych dwóch, które już wypowiedziałam.

- Amanda – odsunął się, by spojrzeć mi w oczy. – Jesteś najważniejszą dziewczyną w moim życiu. Uwierz mi…

Zamknęłam mu usta pocałunkiem.

- Wierzę. – szepnęłam.

Niall się uśmiechnął. Zetknęliśmy się czołami i siedzieliśmy trzymając się za ręce. Tę cudowną chwilę przerwał mój dzwoniący telefon.

- Halo? – odebrałam niechętnie.

- Gdzie jesteś? – usłyszałam głos Rose. Zagotowało się we mnie, ale postanowiłam się uspokoić.

- Na spacerze. – odpowiedziałam.

- A gdzie konkretnie? Jestem właśnie z Harry’m. Byliśmy w domu dziecka, ale Rachel powiedziała, że wyszłaś. Martwimy się o ciebie.

- Jesteś z Harrym? – upewniłam się.

- Tak. Gdzie jesteś?

- W parku.

- Spotkajmy się za pięć minut przy dużej fontannie, dobrze?

- Dobra, zaraz będę.

- Co się stało? – zapytał Niall, kiedy się rozłączyłam.

- To Rose.

- Spotkasz się z nią?

- Tak. Czas, aby Harry ujrzał jaka jest naprawdę.

- Idę z tobą.

- Nie musisz…

- Ale chcę. Wykorzystała mojego przyjaciela i nas skłóciła. Wykorzystała także mnie, raniąc tym ciebie. Poza tym dopiero co cię odzyskałem, nie chcę cię znowu stracić…

- Nie stracisz. – zapewniłam go i cmoknęłam w usta. – Chodźmy.

Złapaliśmy się za ręce i ruszyliśmy.

- Mówiłeś Harry’emu co tak naprawdę się wtedy wydarzyło? – zapytałam.

- Oczywiście, że tak. Wiele razy próbowałem przemówić mu do rozsądku, ale nie chciał mnie słuchać. Jest ślepo zakochany w Rose.

- Eh… Dlaczego musiał trafić na taką zdzirę? – zezłościłam się.

Kiedy doszliśmy na miejsce jeszcze ich nie było, lecz po chwili ujrzałam jak nadchodzą. Gdy Rose zorientowała się kto mi towarzyszy zaczęła odciągać Harry’ego, jednak on zdecydowanie szedł w naszą stronę. Rozmawiali między sobą, chyba przekonywał ją, żeby się nie wahała. W końcu obydwoje stanęli przed nami.

- Co ty tu robisz? – wycedził brunet patrząc na Niall’a.

- Harry, uspokój się. – powiedziałam.

- Jak ty możesz go bronić?! Po tym co ci zrobił!? Po tym co zrobił mi i Rose?! Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi…

- Jesteśmy… - wtrącił blondyn.

- Przyjaciel nie zrobiłby czegoś takiego!

- Ale Niall nic nie zrobił! – krzyknęłam. – Harry obudź się! Rose tobą manipuluje! To ona pocałowała Niall’a, bo jest w nim zakochana. Nie pamiętasz jak na początku naszej znajomości próbowała go poderwać? Ona przez ten cały czas cię wykorzystywała…

- Ale niby do czego?!

- Chciała wzbudzić moją zazdrość. – odparł Niall.

- Jasne, bo wszystko kręci się wokół ciebie! Rose mnie kocha i o tym wiem.

Byłam strasznie wkurzona. Nie na Harry’ego. To nie jego wina, że zakochał się w niewłaściwej dziewczynie. Byłam wściekła na Rose.

- A ty nie masz nic do powiedzenia?! – krzyknęłam do niej. – No dalej! Powiedz w końcu prawdę!

- Amanda przestań! On namieszał ci w głowie! – denerwował się Harry.

- Nie. – powiedziała w końcu Rose.

- Co, nie? – zdziwił się.

- To nie on namieszał jej w głowie. To tobie jest bardzo łatwo to zrobić…

- Rose co ty wygadujesz?

- Że się tobą bawiłam. – powiedziała po prostu. – To wszystko co oni mówią to prawda. Było miło, ale się skończyło. – wzruszyła ramionami.

Harry patrzył się na nią niedowierzając.

- Ale…

- Przestań się gapić jakbyś zobaczył mnie nagą. Przez ten cały czas cię wykorzystywałam. Jesteś dla mnie nikim, zrozum to. A teraz wybaczcie kochani, ale ja i Niall zajmiemy się teraz sobą.

Spojrzałam zdziwiona na mojego chłopaka.

- Do końca cię już powaliło?! – Niall był równie zaskoczony jak ja.

- Daj spokój skarbie. To po to ją tu przyprowadziłeś, prawda? Żeby zobaczyła, że z wami koniec, bo to ze mną chcesz być.

- Rose, przecież mówiłem ci, że nic do ciebie nie czuję! Kocham Amandę i nie zmienisz tego.

- Niall, proszę. – powiedziała już ze łzami w oczach. – Przestań się zgrywać, to przestaje być zabawne.

- Ja się nie zgrywam! Eh, Rose… Niech to w końcu do ciebie dotrze. Ja cię nigdy nie pokocham.

Łzy zaczęły cieknąć jej po policzkach. Odwróciła się i uciekła. Byłoby mi jej żal, gdyby nie to wszystko co nam zrobiła. Zauważyłam, że Harry też płacze.

- Przykro mi… - to jedyne słowa jakie przyszły mi w tej chwili na myśl. Chciałam go jakoś pocieszyć, ale nie wiedziałam jak.

- Ja już pójdę. – powiedział.

- Nie, Harry… - próbowałam go zatrzymać.

- Chcę być teraz sam. – przerwał mi.

- Nie wiem czy to najlepszy pomysł. – wtrącił Niall.

- Nic sobie nie zrobię, nie martw się o to. I przepraszam. Byłem głupi.

- To nie twoja wina…

- Owszem, moja. Powinienem był przejrzeć na oczy… No, nic. Cieszę się, że znowu wszystko między wami w porządku. – uśmiechnął się poprzez łzy i odszedł.

- Szkoda mi go. – powiedziałam.

- Tak, mnie też.

- To wszystko wina moja i Rachel, to my ich ze sobą poznałyśmy…

- Nie mów tak, to nie jest wasza wina. To Rose nie potrafiła docenić Harry’ego. Nie obwiniaj się za to. Chodź, wracajmy. Robi się późno.

__________________________________________________________________________

*Posłuchaj swego serca, kiedy On cię woła
Posłuchaj swego serca, to wszystko co możesz zrobić
Nie wiem dokąd zmierzasz i nie wiem dlaczego
Lecz posłuchaj swego serca zanim powiesz Mu "żegnaj"
Kelly Clarkson "Listen to your heart"


Rozdział z obszerną dedykacją, bo dedykuję go Wam wszystkim, które czytacie mojego bloga ♥

Myślałam, że większość od razu połapie się o co chodzi ;p Na szczęście udało mi się Was na początku trochę zmylić :) Tylko Kasia, która myśli tak jak ja, od razu się wszystkiego domyśliła :D Co do szczegółu xd

Taka sprawa… Wstawiam do opowiadania dużo cytatów z piosenek. Przeszkadza Wam to?

Dziękuję bardzo za komentarze pod ostatnim rozdziałem ;) Marzyłam o 30, a dostałam prawie dwa razy tyle + przebiłam 20 000 odwiedzin O.o Jesteście nieziemskie, wiecie o tym? :D ♥

A i mam prośbę. Czy Patrycja, która komentowała ostatni rozdział, mogłaby napisać do mnie na gadu? :) W ogóle wszystkie piszcie jak chcecie :D Jeśli któraś jeszcze nie zauważyła to mój numer jest po prawej ;)

Całusy,

Olga