Rozdział dwudziesty pierwszy

Siedziałam w pokoju razem z Rose i Rachel. Rose miała za chwilę wyjść z Harrym. Oni byli razem tacy słodcy. Kiedy Harry na nią patrzył widać było, że świata poza nią nie widzi. W jego oczach można było dostrzec miłość. Cieszyłam się, że są ze sobą tacy szczęśliwi.

- Puk, puk. – w drzwiach pojawił się uśmiechnięty Harry. – Moja Księżniczka gotowa?

- Gotowa. – odpowiedziała Rose, podeszła do niego i cmoknęła w policzek. Złapali się za ręce, pożegnali ze mną i Rachel, po czym wyszli.

- Hej, Niall wie, kiedy masz urodziny? – spytała moja przyjaciółka.

No tak… Kompletnie zapomniałam, że w środę kończę siedemnaście lat.

- Nie wiem. – powiedziałam – Mówiłam mu, kiedy mam urodziny na naszej drugiej lekcji, ale wątpię, że pamięta. To było dawno.

- Założę się, że pamięta. – uśmiechnęła się Rachel.

***

Obudził mnie dźwięk budzika. Czym prędzej podniosłam rękę, żeby go wyłączyć. Nie umiałam trafić w przycisk, więc zaczęłam po prostu w niego uderzać. Kiedy w końcu zamilkł przykryłam głowę kołdrą i próbowałam powrócić do Krainy Snów, jednak tym razem przeszkodziła mi w tym moja przyjaciółka.

- Pobudka! Dziś twój dzień!

- Nie ma mowy, nie wstaję… - wymamrotałam.

- O, nie! Nie ma tak! Ty mogłaś ściągać mnie z łóżka z rana, na dodatek w niedzielę, więc ja tobie też nie odpuszczę! – krzyczała radośnie Rachel.

- Proszę, ciszej. Chcę jeszcze pospać…

W tym momencie zabrała mi kołdrę i rzuciła na swoje łóżko. Jak zimno…

- Eh… No, dobra. Wstaję. – mruknęłam niezadowolona.

- Pobudzisz się, kiedy zobaczysz co ci kupiłam!

- Rachel… Nie musiałaś mi nic kupować… - w tym momencie rozdziawiłam usta. Rachel trzymała w rękach płytę One Direction „Up All Night”.

- Wiem, jaka byłaś załamana, kiedy Katy ci ją połamała, więc… - nie dałam jej dokończyć.

- O rany! – krzyknęłam. – Dziękuję, dziękuję, dziękuję!

- Haha, wiedziałam, że to poprawi ci humor. – uśmiechnęła się. – A i dostałaś jakiegoś sms-a, kiedy jeszcze spałaś. Może od Niall’a.

Zerknęłam na wyświetlacz: Odebrano wiadomość od: Niall. Uśmiechnęłam się do telefonu.

- To chyba znaczy, że miałam rację. – powiedziała moja przyjaciółka zadowolona.

- Wszystkiego najlepszego! – do pokoju wpadła Rose. – Rachel! Dałaś jej nasz prezent beze mnie?!

- Wybacz, ale to był jedyny sposób, żeby poprawić jej humor.

Rose przewróciła oczami, po czym podbiegła mnie uściskać i złożyć życzenia.

- Zapomniałam o życzeniach! – przypomniała sobie Rachel, po czym powtórzyła czynności przyjaciółki.

Kiedy skończyła podziękowałam im za wspaniały prezent i włożyłam płytę do odtwarzacza. Usłyszałyśmy pierwsze dźwięki „What makes you beautiful”. Spojrzałam ponownie na telefon.

- Dopiero co wstałaś i już telefon w ręce? – zapytała Rose.

- Nie czepiaj się jej. Niall do niej napisał.

- Ooo. – Rose błysnęły oczy. – Co pisze? – wyrwała mi telefon z ręki i zaczęła czytać. - Wszystkiego najlepszego, Skarbi e <3 Wiem, że pewnie Rachel i Rose też chcą z tobą poświętować, ale ja rezerwuję sobie ciebie na siedemnastą ;) Spotkajmy się w parku, muszę Ci coś powiedzieć no i oczywiście złożyć życzenia. Ciekawe co chce ci powiedzieć…

- Nie wiem. - odparłam. Szczerze to nie zastanawiałam się nad tym. Za bardzo cieszyłam się tym, że Niall zapamiętał dokładnie, kiedy mam urodziny choć tylko raz mu o tym wspominałam.

***

- Strasznie cię przepraszam. Przez Rachel straciłam rachubę czasu.

- Nie ma sprawy, poczekam.

- Będę za jakieś piętnaście minut. Pa.

- Pa.

Była za pięć siedemnasta. Niall czekał już w parku, tam gdzie się umówiliśmy. Wsadziłam telefon do kieszeni i skierowałam się do drzwi.

- Pa. – rzuciłam do Rachel.

- Pa.

Poszłam jeszcze szybko poinformować Susan, że wychodzę.

- Dokąd idziesz? – zapytała.

- Do parku, spotkać się z Niall’em.

- A kiedy wrócisz?

- Za jakieś dwie godziny. Może być?

- Dobrze, ale postaraj się zmieścić w tym czasie. A i wszystkiego najlepszego. – uśmiechnęła się.

- Dziękuję. – odwzajemniłam uśmiech, po czym pobiegłam do wyjścia.

Tak się śpieszyłam, że raz prawie wpadłam pod samochód. Kierowca zaczął trąbić i wrzeszczeć do mnie jak chodzę. Nie zareagowałam tylko biegłam dalej. W końcu z daleka zobaczyłam park. Umówiliśmy się przy dużej fontannie, więc skierowałam się w jej stronę. Zwolniłam trochę, bo byłam już zmęczona. Zaczęłam wypatrywać Niall’a. Z początku go nie widziałam, było tu dużo ludzi. Jednak w końcu ujrzałam go… całującego się z Rose. Stanęłam jak wryta.

- Niall?! – po moich policzkach zaczęły cieknąć łzy.

Chłopak odkleił się od Rose i spojrzał w moją stronę, lecz ja odwróciłam się i pobiegłam przed siebie. Kiedy się oddalałam usłyszałam jak Niall mnie woła, lecz zignorowałam to.

***

- Już wróciłaś? – zagadnęła Susan, kiedy weszłam do budynku, jednak zamilkła, widząc w jakim jestem stanie. Minęłam ją bez słowa i weszłam do pokoju, trzaskając za sobą drzwiami.

- Amanda…? Co się stało?! – zdziwiła się Rachel.

Nie odpowiedziałam jej. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać w poduszkę.

- Co się stało? – zapytała ponownie, tym razem delikatniej. Usiadła przy mnie i zaczęła głaskać po głowie. – Wiesz, że mnie możesz powiedzieć wszystko.

Podniosłam twarz znad poduszki.

- Niall całował się z Rose! – krzyknęłam.

- Co?! Jak to?!

- Po prostu! – łzy zaczęły mi mocniej lecieć. Ponownie schowałam twarz w poduszkę. W tym momencie poczułam wibracje w kieszeni. Wyciągnęłam z niej komórkę i spojrzałam na wyświetlacz: Niall łączenie. Rzuciłam telefonem o ścianę i usłyszałam jak rozpada się na kilka części. Po chwili zadzwonił telefon Rachel.

- To Rose. – powiedziała. – Halo? Nie sądzę, żeby Amanda chciała z tobą rozmawiać. Co? Nie rozumiem, co mówisz. Czy ty płaczesz? Rose uspokój się i mów wolniej.

Słyszałam jak nawija coś w słuchawce, podczas gdy Rachel zaczęła krążyć po pokoju.

- Ale jak to…?! – zdziwiła się Rachel. – Przecież on nie zrobiłby tego Amandzie… Tak, wiem jak bardzo kochasz Harrego. Słuchaj muszę już kończyć, pa. – usiadła z powrotem na łóżku. – Rose twierdzi, że spotkała Niall’a w parku i chciała z nim chwilę pogadać, a on nagle ją pocałował.

- I myśli, że ja w to uwierzę?! – krzyknęłam podnosząc się. – Przecież na początku go podrywała!

- Wiem, ale gdybyś słyszała jak płakała…

- Niby czemu ona płacze?!

- Bo boi się, że Harry się dowie i że ją zostawi.

- I dobrze!

- Amanda, powinnaś jej wysłuchać. Kiedy ze mną rozmawiała była załamana. Zaraz tu będzie…

- Co?! – przerwałam jej. – Nie! Nie mam zamiaru rozmawiać z nią, ani z nikim innym!

W tym momencie usłyszałyśmy pukanie.

- Nie wpuszczaj jej tu!

Za późno. Moja przyjaciółka otworzyła drzwi, w których stała… zapłakana Rose. Wyglądała fatalnie. „Pewnie wyglądam teraz tak samo”, pomyślałam.

- Cześć. – przywitała się łkając. – Wiem, że pewnie nie chcesz mnie widzieć i rozumiem to, ale proszę cię, uwierz mi. To nie moja wina. – weszła do pokoju. – Wracałam właśnie z centrum i pomyślałam, że może spotkam was w parku. Zauważyłam Niall’a i podeszłam do niego. Powiedział, że się spóźnisz, więc mamy trochę czasu tylko dla siebie. Wtedy zaczął się niebezpiecznie blisko przysuwać. Zapytałam się go co wyrabia, a on powiedział, że ty i Harry nie musicie wiedzieć, po czym mnie pocałował. Wiem, że ciężko ci w to uwierzyć, ale to prawda. Bardzo kocham Harrego, nigdy bym go nie zdradziła. Jest dla mnie całym światem. – głos jej się załamał. Patrzyłam na łzy spływające po jej policzkach.

„Ona naprawdę go kocha…”, pomyślałam. Ale ufałam Niall’owi…

- Rachel. – odezwałam się w końcu. – Zadzwoń do Zayn’a.

- Do Zayn’a? Po co? – zdziwiła się.

- Zobaczysz.

Posłuchała i wybrała numer, włączając głośnomówiący. Próbowałam się uspokoić.

- Halo? – odebrał po drugim sygnale.

- Hej, Zayn. – zawsze mówiła „Skarbie”. Chyba nie chciała mnie jeszcze bardziej dołować… - Amanda chce z tobą porozmawiać.

- Ze mną?

- Tak, z tobą. Nie pytaj, nie wiem o co chodzi.

- No, dobra.

Rachel podała mi telefon.

- Cześć, Zayn. – starałam się opanować swój drżący głos.

- Hej.

- Słuchaj mam do ciebie pytanie… Czy Niall’owi zdarzało się zdradzać swoje dziewczyny?

- Co? – zdziwił się.

- Sam słyszałeś.

- Eee… No…

- Zayn, odpowiedz mi.

- No… zdarzało…

- Dzięki, nie mam więcej pytań.

Oddałam Rachel telefon. Byłam jeszcze bardziej załamana, ale zarazem wściekła.

- Pogadamy innym razem. Pa, kocham cię. – Rachel się rozłączyła.

„Kocham cię… Rachel kocha Zayn’a, Rose Harrego... A czy ja kocham Niall’a?”, zastanawiałam się. „Tak, kocham go.”, przyznałam sama przed sobą, chociaż jeszcze nigdy nie powiedziałam mu tego wprost. Teraz nie miałam zamiaru tego robić. „Ale kocham go... I nienawidzę się za to”.

- Przykro mi. – szepnęła Rose wciąż łkając.

- To mnie jest przykro, że ten dupek cię wykorzystał.

W tym momencie ktoś ponownie zapukał do drzwi. Rachel wstała, żeby otworzyć.

- Co ty tu robisz? – warknęła.

- Chcę porozmawiać z Amandą. – usłyszałam głos Niall’a.

Podniosłam z ziemi mój telefon w częściach – klapka, bateria i reszta – i rzuciłam nim w chłopaka.

- Wynoś się stąd! – krzyknęłam. – Nienawidzę cię! Jak mogłeś?!

- To nie tak jak myślisz…

- Daj sobie spokój! Wiem, że nie jestem pierwszą, którą zdradziłeś!

- Skąd to wiesz? – zakłopotał się. Teraz miałam stuprocentową pewność, że Zayn powiedział prawdę.

- Nie twoja sprawa! Wynoś się i nie przychodź tu więcej! – zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem i zamknęłam je na klucz, zanim zaczął szarpać klamkę.

- Nie pójdę stąd! – usłyszałam zza drzwi.

- Będziesz musiał. To co robisz nazywa się nachodzeniem. Drzyj się do woli, wtedy opiekunki szybciej cię stąd wywalą!

Jeszcze chwilę stał tam i prosił, żebyśmy mu otworzyły. Potem usłyszałam głos wydzierającej się na niego Ginger. Pierwszy raz byłam jej wdzięczna.

„Świetne urodziny”, pomyślałam ironicznie. Położyłam się na łóżko i ponownie zaczęłam wylewać morze łez.

__________________________________________________________________

*Prawdziwy Niall nigdy nie oszukał swojej dziewczyny.

Jak mówiłam - sielanki koniec :P Nie umiem pisać dramatycznych rozdziałów, więc mam nadzieję, że ten jest chociaż znośny ;p

Całusy,

Olga